တို႔ေရႊျပည္ ပညာတတ္ေတြ ပြားမ်ားဖို႔ အေရး

စကၤာပူမွာ ဆရာ၀န္ေတြကို ကမၻာအဆင့္မီ ဘယ္လိုေမြးထုတ္ေနသလဲဆိုတာကို ေလ့လာေနတာ ေလးလေလာက္ရွိျပီ။ ေဆးရံုၾကီးေတြမွာ အထူးကုေတြ အလြန္မ်ားတယ္။ ဌာနတစ္ခုတည္းမွာကိုပဲ ႏိုင္ငံျခားျပန္ အထူးျပဳဘာသာရပ္တူတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။ လူၾကီး၀ါၾကီးေတြ ရွိသလို လူငယ္ေျခတက္ေတြလည္း ရွိတယ္။သူတို႔တေတြ ဘယ္လို အဆင္ေျပေအာင္ေန ေနၾကသလဲ။ ဂူတစ္ခုထဲမွာ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ မေအာင္းဘူးဆိုတာ စကၤာပူမွာေတာ့ မွားတယ္။ ဂူတစ္ဂူထဲမွာ

မ်ားလုိက္တဲ့ ျခေသၤ့ေတြ။

         အထူးကုေတြ မ်ားေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။လူနာေတြ အတြက္ပိုေကာင္းတာေပါ့။ဦးေႏွာက္ေတြ အမ်ားၾကီးတိုးတာေပါ့။ ေအာက္ကလူေတြ တက္လာလို႔ ကိုယ့္ေဆးခန္းလူနာနည္းသြားမယ္ ဆိုတာဒီမွာ မ၇ွိဖူးေနာ္။ လူၾကီးေတြကလည္း ၾကိဳးစားေနရတယ္။ လူငယ္ေတြကလည္း ၾကိဳးစားေနရတယ္။ဒီက ဆရာ၀န္ေတြ အခ်င္းခ်င္း တိုင္းတာတဲ့ ေပတံဟာ ပညာပါပဲ။ 

ကိုယ္က ဘယ္လူၾကီးကို ေဆးကုထားဖူးလို႔၊ဘယ္လူၾကီးရဲ႕ ေယာကၡမၾကီးရဲ႕ တာ၀န္ခံဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္ေနလို႔ ေနရာေကာင္းရမယ္ဆိုတာ ဒီမွာမရွိပါ။

        ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ဒီမွာတိုင္းတာတဲ့ေပတံဟာ လာျပတဲ့လူနာအေရအတြက္ မဟုတ္ဖူး။ သူ႔ဆီကထြက္လာတဲ့ သုေတသနစာတမ္းေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ စာတမ္းေတြအမ်ားၾကီး ေရးႏိုင္မယ္။စာေတြလဲလိုက္သင္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ရာထူးတက္ဖို႔ ေသခ်ာပါတယ္။ အသက္ၾကီး၊၀ါၾကီးတိုင္း ဌာနမွဴးျဖစ္မယ္လုိ႔ အာမ မခံထားပါ။

လူေတာ္ရင္ ေအာက္ကလူကို ေက်ာ္ေပးခ်င္ရင္လည္းေပးပါတယ္။ သိုေပမယ့္ ည့ံေနတဲ့၊ေလးတဲ့ အၾကီးဆိုတာလည္း ဒီမွာမရွိပါ။

အားလံုးက သြက္သြက္လက္လက္ အျပိဳင္အဆိုင္ၾကိဳးစားေနၾကရတယ္။

        မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈ အလြန္မ်ားတာေပါ့။ အမွားခံလို႔မရဘူး။ ဘ၀ကို လံုး၀ျမဳပ္ႏွံထားရတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားလြန္းတယ္။ ဒါဟာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာဆရာ၀န္မ်ားရဲ႕ သေကၤတပါပဲ။

        ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေရာ လူေတာ္ေတြကို အမ်ားၾကီးလက္ခံႏုိင္ဖို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ အသင့္ျဖစ္ၾကျပီလား။လူငယ္ေတြကိုကိုယ့္ထက္ေတာ္တဲ့ သူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ေမြးထုတ္ႏိုင္ဖို႔ ရင့္က်က္တဲ့သေဘာထားေတြ ၇ွိေနၾကျပီလား။ ဌာနတစ္ခုထဲမွာႏိုင္ငံျခားက ဘြဲ႕ေတြရျပီးျပန္လာတဲ့ ကိုယ့္ထက္ငယ္ျပီး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မယ့္ လူငယ္ေတြကို ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုဖို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြျပင္ဆင္ထားျပီး ၾကျပီလား။

         ၀န္ထမ္္းဘ၀နဲ႔ ႏို္င္ငံအႏွံ႔အျပားမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတဲ့ ဆရာ၀န္ငယ္ေလးေတြကို ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာႏိုင္ငံေတာ္က အကုန္အက်ခံျပီး ေစလႊတ္ပညာသင္ေစဖို႔  စီမံကိန္းေတြ သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ားမွာ ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ား၇ွိေနျပီလဲ။ဆရာ၀န္ေတြသာမဟုတ္။သူနာျပဳ၊ေဆးဘက္ပညာ၊စတဲ့ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ားကိုပါ ေစလႊတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာေရာ သေဘာေပါက္ျပီးျဖစ္ၾကပါရဲ႕လား။

         ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကေနထိုင္ၾကည့္ရင္ သေဘၤာၾကီးေတြေပၚ ပါသြားတတ္တဲ့ ကၽြန္းသစ္ၾကီး တစ္ပင္ တန္ဖိုးေလာက္သာကုန္က်ဖို႔ရွိတဲ့ ျပည္တြင္းဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျပည္ပလႊတ္ျပီး ကာလတိုပညာသင္ယူဖို႔ စရိတ္ကို ေငြမရွိဖူးလို႔ ေျပာၾကဦးမွာလား။

ပညာေရးမွာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံတယ္ဆိုတာဟာ အက်ိဳးအျမတ္ကို ခ်က္ခ်င္းမျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ အဲသလိုမျမဳပ္ႏွံခဲ့လို႔ အခုလိုတိုင္းျပည္ ဆင္းရဲ

ေနရတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္တဲ့သူေတြ လႊတ္ေတာ္ၾကီးထဲမွာ ရွိေနပါရဲ႕လား။

         လႊတ္ေတာ္ၾကီးထဲမွာ အခုနာမည္ၾကီးေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ျဖစ္ေရးျငင္းခုံမႈေတြ ျပီးရင္ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ေတြ ေစလႊတ္ဖို႔ စီမံကိန္းေတြရွိ၊မ၇ွိ ေမးခြန္း အလွည့္ေရာက္လာေတာ့မွာလား။၀န္ထမ္းဆရာ၀န္ေတြ အဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ခ်ိဳ႕တဲ့မႈကိုစာနာျပီး ကုိယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ကိုယ္ ျပည္ပမွာ ပညာသင္ခြင့္ရဖို႔ အခြင့္အေရးရွိလာခဲ့ရင္ေရာ အထက္လူၾကီးမင္းမ်ားက ၾကည္ျဖဴစြာနဲ႔ ခြင့္ျပဳေပးၾကမွာလား။

         ဒီေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖဟာ “ဟုတ္ပါတယ္၊မွန္ပါတယ္၊ရွိပါတယ္” ဆိုတဲ့ Positive အေျဖေတြသာျဖစ္ခဲ့ရင္ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ သက္တမ္းဟာ အသက္ ၇၀တန္းကို ထိလိမ့္မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ၀မ္းေလွ်ာလည္းေသ၊ ျခင္ကိုက္လည္းေသ၊ဓာတ္ကင္ဖို႔ ေစာင့္ရင္းေသ၊အနာယဥ္းျပီးေသ ...ေသ...ေသ...ေသ...

ဘႀကီးသက္