အိုဘဲ့… ဒီႏွစ္သႀကၤန္

Image Source : Google Search

သႀကၤန္တဲ့…။ သႀကၤန္ရံုးပိတ္ရက္ရွည္ေတြ နီးလာတိုင္း ကၽြန္မလည္း အျခား၀န္ထမ္းေတြလိုပဲ ဒီပိတ္ရက္ရွည္ႀကီးကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔ အျမန္ဆံုး ေရာက္ခ်င္မိတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကာလကေတာ့ သႀကၤန္ကာလမွာ မိဘေမာင္ဘြားေတြနဲ႔အတူ ေရပက္ခံထြက္တဲ့အခါ ထြက္၊ အိမ္ေရွ႕မွာပဲ အံုးလက္မ႑ပ္ေလး ထိုးလို႔ ေရပက္ရင္ပက္နဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း သႀကၤန္ပိတ္ရက္ေတြကို ၁၀ရက္အထိ တိုးျမွင့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အသက္အရြယ္နဲ႕ ငယ္စဥ္ကလို ေရပက္ခ်င္၊ ေရပက္ခံထြက္ခ်င္ စိတ္ေတြ မျဖစ္ေတာ့ပဲ ဒီပိတ္ရက္ရွည္မွာ အိမ္ရွင္း၊ စာေတြတစ္၀ႀကီးဖတ္၊ ၾကည့္ခ်င္တဲ့အေခြေတြၾကည့္၊ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး မ်က္လံုးႏွစ္လံုးဖြင့္ထဲက ညအိပ္ခ်ိန္အထိ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ပံုေသ အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ   ေပ်ာ္၀င္ေနခဲ့ရတာေတြ အကုန္ေမ့ပစ္။ ၿပီးရင္ ဥပုသ္သီလေလး မရေတာင္ သႀကၤန္ဒုလဘၻ ရဟန္းမ်ားကို မနက္တန္းဆြမ္းေလာင္းလွဴလို႔  ရေတာင့္ရခဲ ကုသိုလ္ေလးကို အမိအရ ရယူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မႏွစ္က သႀကၤန္ရက္ရွည္တုန္းကေတာ့ ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမဆင့္ ပိတ္ရက္မတိုင္ခင္ တစ္ည၊ တစ္ထိုင္ထဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လို႔ သီလရွင္၁၀ရက္ ၀တ္ခဲ့ျဖစ္ေသးတယ္။ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ပိတ္ရက္ မွာလည္း သီလရွင္ မ၀တ္ေတာင္ တရားစခန္းေလး၀င္မလားရယ္လို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ေခတ္ေပၚဂ်ပန္တုတ္ေကြးေၾကာင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အေဖ့ကို အိမ္မွာ ထားခဲ့ဖို႔ရာ စိတ္မေျဖာင့္ႏိုင္ရွာတာမို႔ ဒီႏွစ္ရက္ ပိတ္ရက္ရွည္ေတြကို အိမ္မွာပဲ အနားယူေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိတယ္။ အဲ့ဒီလိုခ်ခဲ့တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ရျပန္တယ္။

သၾကၤန္အက်တစ္ရက္ မနက္မွာ တစ္၀မ္းကြဲအကိုက ဖုန္းလွမ္းဆက္လာတယ္။ ဘာအစီအစဥ္ ရွိသလဲ.. တဲ့။ မရွိရင္ သူ႔ကားနဲ႔ ဟိုနားသည္နား ေလွ်ာက္ပတ္ရေအာင္တဲ့။ အစ္ကိုက သူ႔ရဲ႕ လိုက္ထရပ္ကားေလး ၀ယ္ထားတာ မၾကာေလေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြကို သူ႔ကားေလးနဲ႕ လိုက္ပို႕ေပးခ်င္ပံုရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႕ မိသားစု၃ေယာက္၊ အစ္ကိုရဲ႕မိသားစု၃ေယာက္၊ အစ္ကို႕ညီမ မိသားစု၃ေယာက္၊ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ေလးမိသားစုက ၄ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၁၄ေယာက္ အစ္ကို႔ကားနဲ႔ အိမ္က ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အစ္ကိုက ကားကို   ေမာင္းၿပီးေတာ့ ေရွ႕ခန္းမွာ အစ္ကို႔သားေလး ၂ႏွစ္အရြယ္ကို အဖြားျဖစ္သူနဲ႔အတူ၊ ကၽြန္မ ေမာင္ေလးက သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ၆လသားဖိုးသည္းကို သူနဲ႔ အတူ မွန္အလံု ပိတ္လွ်က္က လိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မအပါအ၀င္ က်န္သူမ်ားကေတာ့ ကားေနာက္ခန္းကေနပဲ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကိုယ္စီၿခံဳလို႔ လိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကားေလးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲကေန ထြက္လာလိုက္တာ ေရႊဂံုတိုင္၊ ေျမနီကုန္း၊ ၾကည့္ျမင့္တိုင္၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕နယ္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။  ဒီႏွစ္ရန္ကုန္ သႀကၤန္က မႏွစ္တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ H2O မ႑ပ္ အျဖစ္ဆိုးရဲ႕ ရိုက္ခတ္မွဳေၾကာင့္လား မသိ၊   ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စည္ကားမွဳ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အရင္လို   ေရပက္ခံမ႑ပ္ႀကီးေတြ သိပ္မေတြ႔ရပဲ မိသားစုမ႑ပ္ေလးေတြ၊   ေရဇလား   ေရတိုင္ကီမ်ား ခ်လွ်က္ ပက္တာေလာက္သာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အစ္ကိုကလည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သင့္ေတာ္မယ္ထင္တဲ့ေနရာမွာ ေရပက္ခံရပ္ေပးပါတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္က က်ဲက်ဲေတာက္ေနတဲ့ ေနအပူရွိန္ရဲ႕ ဒဏ္ကို ကာကြယ္ေပးေနတာမို႔ ေနရတာ အလြန္ေကာင္းၿပီး ေရပက္ခံမထြက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲ သၾကၤန္ေရ ထိလိုက္တိုင္းမွာ ရႊင္ျမဴးသလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းအတိုင္း လွည္းတမ္းကေန ရန္ကင္းဘက္ကိုအလာ ရန္ကင္းမီးပြိဳင့္ မိေနတုန္း၊  ကမၻာေအးဘုရားလမ္း၊ ဆီဒိုးနားဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားေတြက ျပြတ္သိပ္ၾကပ္ညပ္လို႔။ ဒါနဲ႕ အစ္ကို႕ကို ကမၻာေအးဘုရားလမ္းဘက္ မေကြ႕ပဲ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းသစ္အတိုင္း ဆက္သြားဖို႔ အေနာက္ခန္းကေန ေအာ္ေျပာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကားေလးက တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းသစ္ကေနတဆင့္   ေဘာက္ေထာ္၊   ေတာင္ဥကၠလာ၊ အဲ့ဒီကမွ ပါရမီဘက္ကေန ျပန္ထြက္လို႔   ေခ်ာ္တြင္းကုန္း မီးပိြဳင့္ဘက္   ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ဒီမွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ဒီမီးပိြဳင့္ကေန ရွစ္မိုင္ဘက္ကို ခ်ဳိးေကြ႕မလားလို႔ ကၽြန္မတို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုက သူ႔ကားကို ကမၻာေအးဘုရားဘက္   ျပန္ခ်ဳိး ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္မွ အစ္ကိုေျပာျပလို႔ သိလိုက္ရတာက သူက ဒီကမၻာေအး ဘုရားလမ္းဘက္မွာ တအားစည္တယ္လို႔  ၾကားရလို႔ ကၽြန္မတို႔ကို ပို႔ေပးခ်င္တာနဲ႔ အဲ့ဒီလမ္းကို ေရြးလိုက္တာလို႔ ေျပာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကားေလးလည္း ကမၻာေအးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာလိုက္တာ မီကာဆာဟိုတယ္ေရွ႕ အေရာက္မွာ ရပ္ၿပီး ေရပက္ခံၾကပါတယ္။  ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီး ထြက္လာလိုက္တာ ကၽြန္မတို႔ ကားေလးက မသိမသာနဲ႔ လမ္းအလည္ေခါင္ ယာဥ္ေၾကာမွာ ပိတ္ညပ္မိလွ်က္သား ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေရပက္ခံထြက္တဲ့ ကားေတြက ယာယီ တစ္လမ္းေမာင္း လုပ္ထားတဲ့ ကမၻာေအးဘုရား လမ္းမက်ယ္ႀကီးေပၚမွာ   ေျခာက္စီးစာ   ေျခာက္ေျမွာင္း ရင္ေဘာင္တန္းရပ္လို႔ အျပည့္အသိပ္ပါဘဲ။ ကားလမ္းမကို ယာယီ တစ္လမ္းေမာင္း လုပ္ထားတာမို႔ ကဲ… ညပ္ေနေတာ့မွ မထူးေတာ့ဘူး၊ တျဖည္းျဖည္းသာ ေရြ႕ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ တန္းစီၿပီးေရႊ႕လိုက္တာ ညေန ၄နာရီခြဲမွာေတာ့ လမ္းရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္၊ တန္းစီေနတဲ့ တတိယေျမွာင္းထဲမွာ ပိတ္မိေနေတာ့တာပါဘဲ။ ကားေတြက မေရြ႕သေလာက္ကို ျဖစ္ေနၿပီ။ ေရြ႕လို႔ ရျပန္ေတာ့လည္း  တစ္ဘီးစာစီ လွိမ့္ေနရၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကားေတြက စက္ကိုသပ္လို႔ ဘီးေလးဘီးလံုးကို ရပ္ထားရတယ္။

ကားမေရြ႕ေတာ့တဲ့အဆံုး အနီးပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ ေရပက္ခံကားေတြကို အပ်င္းေျပ လိုက္ၾကည့္။ အမ်ားစုက လူငယ္ေတြ။ သႀကၤန္ေရနဲ႔ လူငယ္ဘာ၀   ျမဴးတူးေပ်ာ္ရႊင္ေန လိုက္ၾကတာ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကၽြန္မတို႔လို မိသားစုလိုက္ ေရပက္ခံထြက္သူေတြ။ ကားတစ္စၤီးမွာေတာ့ အေရွ႕တိုင္းသား ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ပါတဲ့ ကားတစ္စီးက ပါတ္၀န္းက်င္ကို ဗီဒီယို မွတ္တမ္းတင္လို႔။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္မတို႔မ်က္လံုး ဇေကာေလာက္ ျပဴးသြားေလာက္စရာ ႀကံဳရျပန္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕  ညာဘက္က  ေရပက္ခံကားေပၚက ေခတ္သမီး တစ္ေယာက္က အရက္ကို ပုလင္းလိုက္ ကိုင္ေမာ့လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲက ပုလင္းကို ျပန္လုယူတဲ့ အမ်ဳိးသားရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ယမကာတန္ခိုးနဲ႔ မူးယိုင္ၿပိဳလဲလို႔။  သူတို႔ကား အေနာက္မွာ ရွိေနတဲ့ ဂ်စ္ကားက လူငယ္ေတြက ဒီအျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ညာသံေပးေနၾကလို႔။ ဒီေတာ့ ကားေပၚက လူငယ္က အေနာက္ကားေပၚက ညာသံေပးေနတဲ့ သူေတြကို မီး၀င္း၀င္းေတာက္ မ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လို႔။ ဘုရား..ဘုရား။ ရန္ေတြဘာေတြ ထျဖစ္လို႔ ေျပးေပါက္မွားေနမွာ ေတြးၿပီး ကၽြန္မတို႔အားလံုး ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ားေတာင္ ထမိပါတယ္။

ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို အၾကည့္လႊဲလို႔ ဘက္ဘက္ အေနာက္နားမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ ကားေပၚကို လွမ္းလို႔ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ တစ္ကားလံုး ဗိုက္သားေဖာ္အိက်ီ ၤအက်တ္ကို မီနီစကတ္ အတိုအက်ပ္နဲ႔ သူတို႔ သူတို႔ ေရစိုစိုမွာ ႀကြ၊ လွ၊ ရြေနလိုက္ၾကတာမ်ား..။ သူတို႔…. သူတို႔က နေဘးနားက ေရပက္ခံကားက သေကာင့္သားေတြ  ကမ္းေပးလိုက္တဲ့ အရက္ခြက္ကို တရင္းတႏွီး က်ဳိက္ခနဲ ယူၿပီး တစ္ခ်က္ထဲ ေမာ့ခ်လိုက္တာမ်ား။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္း မသိႏိုင္တဲ့ ဘုရား… ဘုရားကို  ကၽြန္မရဲ႕ ႏႈတ္ကေန တရြရြနဲ႔  ရြတ္ေနမိၿပီ။

ေရွ႕ခန္းမွာပါလာတဲ့ ကေလးအငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း တအီအီနဲ႔ ဂ်ီၾကေနလို႔ အေနာက္ခန္းကို စိတ္ေျပေအာင္ လာပို႔ထားလို႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ ေခ်ာ့ျမဴေနရျပန္တယ္။ မေရွးမေနွာင္းမွာဘဲ အစ္ကိုကလည္း ကားစက္သပ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ အေနာက္ဖက္ကို   ေရာက္လာတယ္။ “ ငါေတာ့ ဒီဘက္လမ္းကို ေရြးမိတာ ငါးပါးတင္မက၊ သံဃာစင္ပါ   ေမွာက္ၿပီေဟ့..” လို႔ ညည္းတြားရွာပါတယ္။ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ ကားေတြက ေရွ႕မွာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ။ မူးေနတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးက ကားအျပင္ကေန အေပ်ာ္စိတ္နဲ႔ ေရခဲေရကို သူ႔ဇနီးပခံုးေပၚ တစိမ့္စိမ့္ေလာင္းရင္း “သၾကၤန္ေရေနာ္ အစ္ကိုႀကီး..” ဆို   ေျပာင္စပ္စပ္ လုပ္ေနတာမို႔ မ်က္ေထာက္ေတြ နီလာတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ကိုလည္း မ်က္ရိပ္မ်က္ေျခ ျပလို႔ သည္းခံေစရျပန္တယ္။

နေဘးက ဂ်စ္ကားက မလြတ္တဲ့ ေနရာက်ဥ္းေလးကို ျဖတ္ၿပီးေက်ာ္တက္ဖို႔ တာဆူေနတာမို႔ အစ္ကိုက ေဒါသေတြ ေဖာင္းၾကြလာျပန္ေရာ။ အတူပါလာတဲ့ အေမနဲ႔မိန္းမက စိတ္ေလွ်ာ့၊ စိတ္ေလွ်ာ့နဲ႔ ေျဖာင္းျဖေနရၿပီ။ ကၽြန္မသားေတာ္ေမာင္ကလည္း ညေန သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းထဲမွာ ေရကစားဖို႔ အခ်ိန္မွီ ျပန္လို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိတာမို႔ ငိုမဲ့မဲ့။ ကၽြန္မတူေလးကလည္း ဗိုက္ဆာလာတာမို႔ သူအေမကို ဂ်ီထိုးေနၿပီ။ ဒီၾကားထဲ အဲ့ဒီ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြနဲ႔ ပိတ္မိေနတဲ့ ကားက လူေတြနဲ႔ တုတ္တစ္ပ်က္၊ ဓားတစ္ပ်က္နဲ႔ ေနာင္ဂ်ိမ္ခ်ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ကားၾကားထဲ ေျပး၀င္လာတာမို႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲေတြ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ကားေပၚကေန ခႏၶာကိုယ္ေလးေတြ ပုလို႔ သံဗုေဒၶဂါထာသာ လွဳိင္လွဳိင္ရြတ္ေနရေတာ့တယ္။

ကၽြန္မေခါင္းေတြ တစ္ဆစ္ဆစ္ ထိုးကိုက္လာၿပီ။   ေရစိုအ၀တ္ေတာင္ ေသြ႔ေျခာက္ကာ နီးလာၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေအးစိမ့္လို႔ေနတယ္။ သားျပည့္ကလည္း သမ္းေ၀ေနၿပီး ညေနေစာင္း ေလေအးေအးေၾကာင့္ ခ်မ္းလာပံုရတယ္။ ကေလးအငယ္ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ တစ္ေၾကာ့ျပန္ အိပ္ေနၿပီ။   ေမွာင္ရီေတာင္ ပ်ဳိးလာလို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္က ၅နာရီခြဲလို႔ ၆နာရီနီးပါး ရွိေနေခ်ၿပီ။ ဒီေနရာမွာ ကားပိတ္မိေနတာ ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂နာရီနီးပါး ရွိေတာ့မွာပါလား။ ေသခ်ာတာက ညေန၆နာရီဆို ေရပက္တာ ရပ္ရမွာမို႔ ေနာက္ထပ္ ၄၅မိနစ္ေလာက္ဆို ဒီ ၀ဋ္ဒုကၡက လြတ္ၿပီ၊ ကၽြတ္ၿပီ။

၆နာရီ ထိုးကားနီးေလာက္မွာ ကားေတြ သိသိသာသာ စတင္ေရြ႕လ်ားလာၿပီ။ ကေလးႀကီး   ႏွစ္ေယာက္က “ ေ၀း ” ဆို ၀မ္းသာအားရ ထေအာ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ လူႀကီးေတြလည္း သူတို႔လို ထမေအာ္ရံု တမည္ထဲ ၀မ္းသာသြားလိုက္မိတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကားေလးက လွိမ့္ကာ..၊ လွိမ့္ကာနဲ႔ ထြက္လာလိုက္တာ လမ္းနီေလးဘက္အေရာက္ ကမၻာေအးဘုရား လမ္းမေပၚမွာ ေရပက္စင္ျမင့္ အႀကီးႀကီး တစ္ခုကို ေနညိဳတိမ္တိုက္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ဘြားခနဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုး ကားပိတ္မိလို႔ စိတ္ေတြ ေလေနမိတာ အခုလို စည္စည္ကားကား စင္ျမင့္တစ္ခုေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေတြ ေပ်ာ္သြားမိၾကပါတယ္။ စင္ျမင့္ေပၚမွာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စည္းခ်က္နဲ႔အညီ ခႏၶာကိုယ္ကို လွဳပ္လို႔ ေရပက္သူကပက္၊ ကသူက ကလွ်က္နဲ႔ မည္းမည္းလွဳပ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ မည္းမည္းလွဳပ္တယ္ ေျပာရတာက စင္ျမင့္ေပၚက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြဲျပားတဲ့ ေခတ္မွီ၊ ေခတ္လြန္အနက္ေရာင္ အထက္ေအာက္ ဒီဇိုင္းမ်ား ၀တ္ဆင္ထားၾကတယ္။ စင္ျမင့္ေရွ႕တည့္တည့္နား ေရာက္ေတာ့ ေလးတန္းေက်ာင္းသား ကၽြန္မရဲ႕ သားျပည့္က အလန္႔တၾကား “ ေမေမ.. ဟိုမွာ… ဟိုမွာ…. ” ေျပာခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ကၽြန္မရဲ႕ ၀မ္းကြဲညီမေတာ္ကလည္း “ ဟယ္… ၾကည့္ပါဦး… ” ဆိုတဲ့ အသံတစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ ထြက္လာတာမို႔ က်န္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး သူတို႔ ညႊန္ျပတဲ့ မ႑ပ္ေပၚကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့…. လား…လား.. မည္းမည္းလွဳပ္ေနတဲ့ စင္ျမင့္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ တိုင္တစ္တိုင္ စိုက္ထူထားတာ ေတြ႔ရၿပီး အဲ့ဒီတိုင္မွာ ပူးလိမ္၊ တြယ္ကပ္၊ ရစ္ပတ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု။

ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ထဲ ပါလာတတ္တဲ့ ေဖာ္ခၽြတ္နိုက္ကလပ္ေတြမွာ ကေခ်သည္ေတြ တိုင္ကို ရစ္ပတ္ေမႊ႕ၿပီး ကေနတာမ်ဳိးကို ျမင္ေယာင္လိုက္မိတယ္။ ယိုသူမရွက္၊ ျမင္သူရွက္ စကားပံုလို အဲ့ဒီ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက်ာ္းေလးက လူပံုဗိုလ္တစ္ရာ အလယ္မွာ တိုင္ကို တြယ္ဖက္လို႔ အေမရိကန္အနမ္းေတြ အေတာမသတ္ေပးလို႔။ ဒီမ႑ပ္ေနရာ ဘာလို႔မ်ား လူေတြ ဒီေလာက္ စည္ကားေနသလဲ၊ ကားေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား ၾကပ္ညပ္ပိတ္ေနရသလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ   ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ ကၽြန္မတို႔လိုပဲ တျခားသူမ်ားကလည္း ဆင္ဆာမဲ့ ဒီအျဖစ္ကို တအ့ံတၾသ ရင္သပ္ရႈေမာ ၾကည့္လို႔။ ကာယကံရွင္ေတြကေတာ့ ဘာဆို ဘာမွမသိ၊ ဖြင့္ထားတဲ့ ျမဴးၾကြ အေနာက္တိုင္းေတးသြားနဲ႔ အတူ လြင့္ေမ်ာေနလို႔။

ကားေမာင္းတဲ့ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕မိန္းမ၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေယာင္းမျဖစ္သူက “ဒီေနရာက အျမန္  ေမာင္းထြက္ပါေတာ့” ဆို အေနာက္ကေန မွန္ကို ထုလို႔ သတိေပး၊ အားလံုးေသာ မ်က္လံုးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရဲ႕ ေရွ႕မွာေတာ့ တြန္႔လိန္ပူးကပ္ေနတဲ့  ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု။ ဘုရား…. ဘုရား…။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ဖိန္းရွိန္းသြားရၿပီး ကၽြန္မ နားထင္မွာ ေသြးေတြ တဒိတ္ဒိတ္ တိုးလာေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကားေလး လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ေရာက္ေတာ့မွ အသက္ကို ၀၀ရွဴလို႔  ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကိုေျဖေလ်ာ့ၿပီး မ်က္စိကို အသာအယာ မွိတ္ထားလိုက္မိတယ္။

မ်က္စိကိုသာ မွိတ္ထားလိုက္မိတယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးထဲမွာ အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္က သူတစ္ျပန္၊ ကိုယ္တစ္ျပန္။ ျမနႏၵာသီခ်င္းနဲ႔ သႀကၤန္ဒိုးသံ၊ အေနာက္တိုင္းဂီတ လႊမ္းေနတဲ့ ဟီးဟီးထစင္ျမင့္နဲ႔ အုန္းလက္မ႑ပ္ေလးရဲ႕ ေအးျမအရိပ္အာ၀ါသ၊  ၿမိဳင္ဆိုင္လွတဲ့ သံခ်ပ္ေတြနဲ႔ ေခတ္ေပၚဒီေဂ်ပြတ္သံ၊ တူးပို႔တူးပို႔ ေတးသံေအာက္က ပိေတာက္၀ါ တူညီ၀တ္စံုမ်ား၊  ႏွလံုးခုန္ ေတးဂီတသံျပင္းျပင္းနဲ႔ အနက္ေရာင္ အသားေပၚ၊ အသားကပ္ အိက်ီၤမ်ားရဲ႕ပံုရိပ္၊ နံ႔သာေရ သေျပခက္နဲ႔ အ၀ါေရာင္ယစ္ေရႊရည္။ အားလံုးက ရုန္းရင္းဆန္ခတ္နဲ႔  ကၽြန္မရဲ႕အေတြးအာရံုထဲမွာ..။

ေၾသာ္…. “ျမန္မာ့ရိုးရာ အတာသႀကၤန္ပြဲ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ပံုေဖာ္ေနသူက   ျမန္မာျပည္က   ျမန္မာေတြ။  ျမန္မာေတြ…..။…………..…ေတြ ။ ………………..…ေတြ ။

( မႏွစ္က သႀကၤန္အေတြ႔အႀကံဳ ပို႔စ္ေလးပါ။ ဒီႏွစ္သႀကၤန္ေတာ့ ဘာေတြ ႀကံဳဦးမလဲမသိ…။)
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။
ဆရာမ ျမေသြးနီ ဘေလာ႔မွ..