ရွိျပီးသားကုိ လႊင့္ပစ္ေနၾကတယ္

ဥေရာပ ၁၁ ႏုိင္ငံက သံုးစြဲၾကမယ့္ ယူရုိေငြေၾကးစနစ္ေအာင္ျမင္တယ္ ဆုိျပီး ဒီစိတ္ကူးကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသူေတြက ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမတုိ ့ကမာၻၾကီးက ဆက္သြယ္ေရးေတြ တစ္ေန ့တစ္ျခား ေကာင္းလာက်ယ္ျပန္ ့လာတာမုိ ့ကမာၻဟာ ျမိဳ ့ၾကီးတစ္ျမိဳ ့သေဘာမ်ိဳးျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ တစ္ေန ့ေတာ့ တစ္ကမာၻလံုးသံုးစြဲတဲ့ေငြေၾကး တစ္ကမာၻလံုး သံုးစြဲေျပာဆုိၾကမယ့္ ဘာသာစကားေတြေပၚလာရမွာပဲလုိ ့လည္း ေျပာလာၾကပါျပီ။

ဟုတ္ပါရဲ ့။ ဆက္သြယ္မႈေတြက လ်င္ျမန္ပါေပ့။ နီးစပ္လာမႈကလည္း ၾကီးမားပါေပ့။ ႏုိ ့ေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္မတုိင္ခင္ၾကားမွာေတာ့ လူမ်ိဳးရယ္ ဘာသာရယ္ စကားရယ္ ဆုိတာေတြကေတာ့ ရွိေနရဦးမွာပဲေပါ့။ အဲဒီလုိရွိတဲ့အခါ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးအတြက္ သူ ့ဘာသာစကားတစ္ခုကေတာ့ ရွိေနဦးမွာပါပဲ။

ရွိေတာ့ အဲဒီဘာသာစကားဟာ တစ္ေန ့တျခားၾကီးထြားစည္ပင္လာရမွာလည္း ဧကန္ပဲ။  ဘာလုိ ့လဲွ်ုိေတာ့ ဘာသာစကားဆုိတာ လူ ့အတြက္ ေက်ာက္လက္နက္မ်ိဳးမွ မဟုတ္ပဲ။ ေခတ္အခါနဲ ့အညီေပၚထြန္းလာတဲ့ အသစ္အသစ္ေသာ သူ ့အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းကိရိယာေတြရဲ ့ေ၀ါဟာရေတြက တုိးတက္ျဖည့္စြက္ဖန္တီးေပးေနၾကရမွာမဟုတ္လား။

အဲဒီလုိျဖစ္တဲ့အခါ အသစ္မ်ားတုိးတာနဲ ့အတူရွိျပီး အသံုးက်အဖုိးတန္တဲ့ ေ၀ါဟာရမ်ားကုိလည္း ထိန္းသိမ္းသံုးစြဲေနရမွာပဲေပါ့။ ေ၀ါဟာရဆုိတာ ၾကြယ္၀ေလ ျပည့္စံုေလ ေကာင္းေလျဖစ္တဲ့အမ်ိဳးအစားပါ။

လူတစ္မ်ိဳးရဲ ့ေ၀ါဟာရ ၾကြယ္၀တာနဲ ့မၾကြယ္၀တာ ၊ ၾကြယ္၀မႈက ပုိလုိ ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါက သံသယရွိစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမတုိ ့ငယ္ငယ္ကေတာ့ အသိအျမင္က မၾကြယ္ေသးလုိ ့ထင္ပါရဲ ့။ မၾကြယ္တာကုိပဲ အေကာင္းထင္ျပီး ဟုတ္ႏုိးႏုိးလုပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။

အေမတုိ ့ျမန္မာစကားဟာ တခ်ိဳ ့ေနရာေတြမွာ ကုံလံုၾကြယ္၀မႈရွိပါတယ္။ ႏုိ ့ေပမယ့္ ငယ္ငယ္ အဂၤလိပ္စာသင္စကေတာ့ ကုိယ္တတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စကားလံုး ကေလးေတြကုိ ညွပ္ညွပ္သံုးျပီး ကုိယ့္စကားကုိ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဥပမာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ပံုနဲ့ပတ္သတ္လုိ ့ေျပာၾကဆုိၾကတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး အမ်ိဳးမေတာ္ေပမယ့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္တဲ့သေဘာျပခ်င္လုိ ့ေဆြမ်ိဳးလို ေခၚေ၀ၚတဲ့အခါ အန္ကယ္ေရ ၊ အန္တီေရနဲ ့ေခၚခ်င္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူနဲ ့ကၽႊန္မနဲ ့ကာဇင္ေတာ္တယ္ဆုိတာမ်ိဳးလည္း ေျပာခ်င္တယ္။ တစ္ကယ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားကေလး မေတာက္တစ္ေခါက္တတ္တာကုိ ၾကြားခ်င္တာလည္းပါတယ္ ထင္ပါရဲ ့။

အမွန္ေျပာၾကစုိ ့ဆုိရင္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ပံုနဲ ့ပတ္သတ္ရင္ ျမန္မာေ၀ါဟာရေတြက ေတာ္ေတာ္ကံုလံုၾကြယ္၀ပါတယ္။အဂၤလိပ္စကားလံုးမွာ အေမ အေဖနဲ ့ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတာ္စပ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးအားလံုးကုိ ေယာက်ာၤးဆုိရင္ အန္ကယ္ ၊ မိန္းမဆုိရင္ အန္တီဆုိတဲ့ စကားပဲရွိပါတယ္။ အေမတုိ ့အေနနဲ ့အဲဒါသူ ့အေဖအေမနဲ ့ဘာေတာ္တာမွန္းမသိရပါဘူး။

အေမတုိ ့ျမန္မာမွာေတာ့ အေဖ့အမ်ိဳးဆုိရင္ အေဖ့အစ္ကုိဟာ “ဘၾကီး” ၊ အေဖ့ညီဟာ “ဘေဒြး” ၊ အေမ့အစ္ကုိဟာ “ဦးၾကီး ” ၊ အေမ့ေမာင္ဟာ “ဦးေလး” ေတာ္တယ္လုိ ့သံုးႏႈန္းတာပါ။

အေဖ့အစ္မကုိ “အရီး” ၊ အေဖ့ႏွမကုိ “ေဒြးေလး” ၊ ဒါမွမဟုတ္ “အရီးေလး” လုိ ့ေခၚပါတယ္။ အေမ့အစ္မကုိ “ၾကီးေတာ္” ၊ အေမ့ညီမကုိ “အေဒၚ” ေခၚတာပဲ။

အဂၤလိပ္စကားမွာ In-Laws အင္ေလာတဲ့။ ေသြးစပ္တာမဟုတ္ဘူး။ တရားဥပေဒအရရ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ထားမႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးေတာ္တာလုိ ့ဆုိျပီး ေယာကၡမကုိ အေမအင္ေလာ ၊ အေဖအင္ေလာေပါ့။ အေမတုိ ့ျမန္မာမွာေတာ့ ေယာက်ၤားရဲ ့အစ္မနဲ ့ႏွမကုိ “ေယာက္မ” ။ ေယာက်ၤားက သူ ့မိန္းမရဲ ့အစ္မကုိ “မရီး” ၊ ညီမကုိ “ခယ္မ” ။ ေယာက်ၤားရဲ ့ညီကုိ “မတ္” ၊ အစ္ကုိ ကုိ “ခဲအုိ” ။ ကုိယ့္အစ္မနဲ ့ႏွမရဲ ့ေယာက်ၤားကုိ “ေယာက္ဖ”လုိ ့ေခၚပါတယ္။ ကုိယ့္ထက္အၾကီးယူတာလား ၊ အငယ္ယူတာလား ခြဲခ်င္ေသးရင္ ေယာက္ဖၾကီး ေယာက္ဖငယ္လုိ ့ခြဲလုိ ့ရပါေသးတယ္။

သူနဲ ့သူနဲ ့ဘာေတာ္သလဲေမးလုိ ့ေျဖလုိက္ရင္ ေတာ္စပ္ပံုကုိ အတိအက်သိပါတယ္။ ျမန္မာစကားမွာ မသဲကြဲတာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲဒါက “ေယာက္ဖ” နဲ ့“ေယာက္မ”ဆုိတဲ့စကား။ ေယာက္ဖဟာ အစ္မ ၊ ႏွမကုိ ကုိယ္ကေပးထားတဲ့လူလား ၊ ကုိယ္ကယူထားတဲ့လူလား မကြဲျပားဘူး။ ေယာက္မလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ျပီးေတာ့ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတာ္စပ္ၾကရာမွာလည္း ေယာက်ာၤးခ်င္းက ညီနဲ ့အစ္ကုိ။ ေယာက်ၤားေလးနဲ ့မိန္းမေလးကုိ ေမာင္နဲ ့ႏွမပါ။ မိန္းမခ်င္းက ညီအစ္မပါ။ ခုေခတ္မွာ ေယာက်ၤားေလးလုပ္သူက ကုိယ့္ထက္ငယ္မိန္းကေလးကုိ ႏွမဆုိတဲ့ စကားမသံုးေတာ့ပဲ ညီမလုိ ့ေခၚေနၾကပါတယ္။

 အေမတုိ ့အေနနဲ ့ၾကားစက “ကၽႊန္ေတာ့္ညီမက” ဆုိတဲ့ စကားမ်ိဳးၾကားရရင္ ေၾသာ္ ဒီသူငယ္က မိန္းမလ်ာကေလးထင္ပါရဲ ့လုိ ့ေအာက္ေမ့လုိက္တယ္။ ႏွမလုိ ့မသံုးေတာ့ပဲ ေယာက်ာၤးေလးတန္မယ့္က ညီမလုိ ့ကုိယ့္ႏွမကုိ ေခၚလာၾက ႏွစ္ေတြသိပ္မၾကာေသးဘူး။ ေအာက္ပုိင္းက စသံုးတာ ၊ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္ကေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒါမွ စတုိင္က်သလုိလုိ ဟုတ္ႏုိးႏုိး ၊ ေကာင္းႏုိးႏုိင္း ေခၚေ၀ၚေနလုိက္ၾကတာ။ ႏွမဆုိတာကုိ ေမာင္ႏွမလုိ ့တြဲသံုးရင္သာက်န္ေတာ့တယ္။ အစ္ကုိလုပ္သူကျဖင့္ ကုိယ့္ႏွမကုိ ႏွမ မေခၚေတာ့ဘူး။ ညီမေလးတဲ့။

ေၾသာ္…………ရွိျပီးသားအေကာင္းကုိ ေဖ်ာက္ပစ္ျပီး အလြဲသံုးေနၾကတာေလ။ အေမတုိ ့ေ၀ါဟာရေတြက အဖုိးတန္ပါတယ္။

ကလ်ာမဂၢဇင္း အမွတ္ ၁၆၉ ၊ ၁၉၉၉ မတ္

မွတ္ခ်က္။

မေန ့က ( ၂၃-၆-၂၀၁၂ ) ေၾကးမံုသတင္းစာ စာမ်က္ႏွာ ၂ မွာပါတဲ့ "ၾကီးၾကီး ေဒၚေဒၚ ေခၚေပးၾကပါ" ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးအတုိေလး တစ္ပုဒ္ကုိဖတ္မိတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးတုိေလးမွာ ျမန္မာ့ေ၀ါဟာရေတြရွိပါလ်က္နဲ ့ႏုိင္ငံျခားေ၀ါဟာရေတြကုိ တြင္တြင္အသံုးျပဳေနတဲ့အတြက္ ျမန္မာမႈေပ်ာက္မွာစုိးရိမ္ေၾကာင္းတင္ျပထားပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ဒီ လူထုေဒၚအမာရဲ ့ဒီေဆာင္းပါးေလးကုိ ဆက္ဖတ္မိသြားတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္ေတြးမိတာေလးေတြရွိတယ္။ 

ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽႊန္ေတာ္တုိ ့ကုိယ့္လူမ်ိဳး ကုိယ့္ဘာသာ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ကုိယ့္ဓေလ့ေတြကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ ့မွ အေဖ်ာက္ဖ်က္မခံရေအာင္ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ မသိမသာနဲ ့တုိင္းတပါးယဥ္ေက်းမႈေတြတုိက္စားသြားတာနဲ ့ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ကုိယ့္ဘာသာစကား ကုိယ့္ေ၀ါဟာရေတြ ကုိယ့္ဓေလ့ေတြ သိသိသာသာၾကီး မ်ိဳးျပဳတ္သြားတာေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ ့မွ မျဖစ္သင့္ဘူး။ အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး။

တုိးတက္ေနတဲ့ တုိးတက္ျပီး သူမ်ားႏုိင္ငံေတြကလည္း သူတုိ ့ယဥ္ေက်းမႈကုိ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ဘက္စံုေနရာကေန ကမာၻသိေအာင္ၾကိဳးစားေဖာ္ထုတ္ေနၾကသလုိ ကၽႊန္ေတာ္တုိ ့ကလည္း ကၽႊန္ေတာ္တုိ ့ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ၾကိဳးစားျပီး ေဖာ္ထုတ္ျပၾကဖုိ ့ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတုိင္း တာ၀န္ရွိတယ္။ သူတုိ ့ႏုိင္ငံေတြက တုိးတက္တယ္ဆုိျပီး အထင္ၾကီးမႈမ်ားစြာနဲ ့မက္ေမာျပီး ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ကုိယ့္ဘာသာစကား ကုိယ့္ေ၀ါဟာရေတြ ပ်က္သုဥ္းရေလာက္ေအာင္ အတုယူမၾကမ္းသင့္ဘူးလုိ ့ကၽႊန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ 

ဒီလုိေ၀ါဟာရေတြကုိ မ်ားေသာအားျဖင့္ နယ္ေတြေက်းရြာေတြက လူေတြက အမ်ားဆံုးေခၚေလ့ရွိေတာ့ အဲဒါကုိ ကၽႊန္ေတာ္တုိ ့ျမိဳ ့ေနလူထုက ေတာဆန္တယ္ ၊ ေခတ္မမွီဘူးထင္တာ။ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲဗ်။ အင္း...........ကၽႊန္ေတာ္တုိ့ ရဲ ့အသိဥာဏ္ေတြပြင့္လင္းျပီး ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈထုံးတမ္းစဥ္လာေတြကုိ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ ့ဆုေတာင္းမိပါတယ္ဗ်ာ။ 

ထူးတင့္ႏုိင္

၂၅-၆-၂၀၁၂

ည ၁၁း၁၅

ဘႀကီးသက္