မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ လွပေနတဲ႔ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္မွာ အ၀တ္ေသတၱာ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္လံုး ေက်ာပိုးအိတ္တစ္ လံုးကို လြယ္ထားတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ။ အခ်ိန္ကား ည ၁၀ နာရီတိတိ ။ မ်က္၀န္းအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ိုင္းကာ အားငယ္၀မ္းနည္းမွဳေတြကို မာန္တင္းဟန္ဖို႕ေနတဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။
ေျခစံုရပ္ ေနေသာ ေျခေထာက္ေတြ ဦးတည္ရာ တစ္ခုခုကို ေတြ႔ရွိလိုက္သလို စတင္ ေရြ႔လ်ားပါၿပီး အ၀တ္ေသတၱာကို ဆြဲကာ ေျခလွမ္းလွမ္းမွန္မွန္ျဖင္႔ေနရာ တစ္ခုဆီကို ဦးတည္လို႔ ထြက္ခြာ လာပါသည္ ။ လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို တစ္စံုတစ္ခုေမးလိုက္ပါေသးသည္ ။ ေလးလြန္းတဲ႔ ေသတၱာကို ဆြဲကိုင္လာေသာ လက္ေတြ မခံႏိုင္ေအာင္ နာက်င္လွေသာ္လည္း အံက်ိတ္ခံကာ လိုရာေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္ ။ ေဟာ ! ေတြ႔ပါၿပီ။
ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခု ။ သူမ သြားေနတာကေတာ႕ ျမန္မာတည္းခိုးခန္းတစ္ခုကိုပါ ။ ေကာင္တာမွာ အခန္းယူကာ အခန္းရွိရာကို ကိုယ္အိတ္ကိုယ္ဆြဲ တတ္လာခဲ႔ပါသည္ ။ အခန္းထဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ ကုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းလိုက္ရင္း အားရပါးရ ငိုခ်လိုက္မိပါေတာ႕သည္ ။
ကၽြန္မဘ၀မွာ မိဘ အရိပ္ေအာက္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနလာခဲ႔သူပါ ။ သိပ္ကို သြားခ်င္လွတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားဆို တာႀကီးကို ကိုယ္ဘာကို ငမ္းငမ္းတက္ေရာက္ရွိလာခဲ႔သူဆို
ေဖေဖ ကို ဆက္သြယ္ဖို႕ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းေခၚမွ ရမွာမို႔ အရင္ဆံုး ကၽြန္မ အိတ္ေတြနဲ႔ ဖုန္းကတ္၀ယ္ဖို႕ဆိုတာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။
လက္ကနာ၇ီကို ငံု႕ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ အခ်ိန္က ည ၁၁ နာရီ ထိုးပါေတာ႔မယ္ ။ ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကို ဦးေႏွာက္ကို ခ်က္ခ်င္းအလုပ္ေပးရပါေတာ႔သည္ ။ ကၽြန္မတည္းခိုဖို႔ အတြက္ ေဟာတည္တစ္ခုကို အရင္ဆံုးရွာရမယ္တိုတဲ႔ အသိနဲ႔ ဂိတ္ကိုေမးေတာ႕ နည္းေလးေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ေဟာတည္ တစ္ခုရွိတယ္ဆိုတာကို လမ္းညႊန္ေပးတာေၾကာင္႕ အိတ္ကိုဆြဲကာ ေဟာ္တည္ကို ေရာက္လာခဲ႔ပါေတာ႕
သည္။ အားရေအာင္ ငိုၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႕ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါသည္။ အားလံုးၿပီးစီးခ်ိန္ နာရီၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ ည ၁၂ နာရီခြဲေနပါၿပီ ။ ေဟာ္တည္အျပင္သို႔ထြက္ကာ ဖုန္းကတ္တစ္ခု၀ယ္ကာ အေဖဆီ ဖုန္းေခၚကာ အက်ိဳးေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ပါသည္ ။
ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေတြးခဲ႔ရတာေတြကို ေဖေဖက မိနစ္ပိုင္းေလးနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကေန စီစဥ္ေပးႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္ ။ ဖုန္းဆက္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ဘဲၾကာပါတယ္ ကၽြန္မဆီကို ေဖေဖ မိတ္ေဆြ ဇနီးေမာင္ႏွံ လာေတြ႔ပါသည္။ မနက္ကို လာေခၚမယ္ တည္းမယ္႔ေနရာကို ေသခ်ာလိုက္ပို႕မယ္ ၊ ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူးဆိုတာေတြ ေသခ်ာေျပာျပ မွာၾကားၿပီး ျပန္သြားၾကပါသည္။ မိဘဆိုတာ အေ၀း
တစ္ေနရာထိ အရိပ္ေတြ လိုက္မိုးေပးတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ေတြ႔ ထပ္မံသိလိုက္ရျပန္ပါသည္။ ဒါကလည္း မကုန္ႏိုင္တဲ႔ မိဘေမတၱာတစ္ခုပါပဲေလ ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ စင္ကာပူႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး ညကို အိပ္စက္လိုက္ပါ ေတာ႔သည္ ။
ေနာက္ေန႔ မနက္မွ တည္းခိုရမယ္႔ အိမ္ကို ကၽြန္မ ေရာက္ရွိခဲ႔ပါသည္ ။ စင္ကာပူႏိုင္ငံ ဆိုတာ အားလံုးက အလုပ္ကိုယ္ဆီနဲ႔ စက္ရုပ္လူသားေတြလို ရွင္သန္ေနၾကတယ္လို႕ ကၽြန္မတင္စားခ်င္ပါသည္ ။ လူတိုင္းၾကည္႔လိုက္ရင္ အလုအယက္ လမ္းသြားေနသူေတြ ။ မ်က္လံုးပြင္႔တယ္ဆိုတာနဲ႔ အလုပ္ကို ေျပးၾကရသည္ ။ ဒါေၾကာင္႕လည္း ခဏေလးအတြင္း အရမ္းကို တိုးတက္လာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ
သည္ ။ ဒီက လူေတြကို ၾကည္႔ၿပီး စင္ကာပူေရာက္မိတ္ေဆြကို ကၽြန္မေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို အေၾကာင္းၾကားဖို႕ အားနာ ၀န္ေလးေနမိပါသည္ ။ ကၽြန္မ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္သည္ ။ mrt စီးကာ ေျမပံု ကိုင္ကာ ကိုယ္ကိုကိုယ္ သတၱိေမြးလိုက္ပါသည္ ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ အရမ္းေစ်းႀကီးတာေၾကာင္႕ ေရဘူးကအစ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည္႔ကာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္လည္တဲ႔ ခရီးစဥ္ကို စတင္လိုက္ပါသည္။
စင္ကာပူႏိုင္ငံဆိုတာကို ေရာက္မွ ကၽြန္မအိမ္မွာ အလြယ္တစ္ကူ ရရွိခဲ႔ေသာအရာ အားလံုးသည္ ထိုက္တန္ေသာ တန္ဖိုးေတြ ရွိေနပါလားဆိုတာကို ကၽြန္မသိရွိနားလည္လာခဲ႔ရပါသည္ ။ အိမ္မွာ မိုးလင္းတာနဲ႕ မ်က္စိေရွ႔ကို ေရာက္ရွိလာတဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔တခုခု (ဒါမွမဟုတ္) ထမင္းေၾကာ္ ဒီအစားေသာက္ေတြဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ အမွန္တစ္ကယ္ ၀ယ္စားရေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလက္ေတြ တြန္႔ဆုတ္ေနမိပါသည္ ။ မိဘ ပိုက္ဆံ ကို လြယ္လင္႔တကူ သံုးခဲ႔တုန္းက အၿပံဳးမပ်က္ ခြင္႔လြတ္အၿပံဳးနဲ႔ ေက်နပ္ၾကည္ျဖဴ ေပးခဲ႔တဲ႔ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမ ကို အၿမဲလို ေျပးျမင္ခံစား မိပါသည္ ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အေျခတက် အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႕ဆိုတာ တစ္ကယ္တမ္းက် အင္မတန္
မွ ခက္ခဲလြန္းပါတယ္ ။ ကၽြန္မ အလုပ္ရွာတဲ႔ရက္ေတြမွာ စိတ္အားငယ္ျခင္း ၊ စိတ္ပင္ျခင္း ၊ ေအးဂ်င္႔က စိတ္မွ ခ်ရဲ႔လား ၊ ငါေပးလိုက္မိတဲ႕စရံေလးမ်ား ပလံုသြားမလားဆိုတဲ႔ ေယာက္ယက္ခက္တဲ႔ အေတြးေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတဲ႔ အိပ္မရတဲ႔ ညေတြက အမ်ားသား ။ အိမ္က vzo ခ်က္မယ္ေျပာရင္ေတာင္ မ်က္ကြင္း ေဟာက္ပတ္ ကိုယ္ပံုကို မျမင္ေစခ်င္တာေၾကာင္႕ ေတြ႔ခ်င္ရက္နဲ႔ မေတြ႔ရတဲ႔ ဒုကၡကတမ်ိဳး ။
ဒီလို မ်ားျပားေထြလီတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို အံ႔တုရင္ဆိုင္ကာ ႀကိဳးစားေနေသာ္ညား အလုပ္က အဆင္မေျပ ။ ကဲဘယ္မလဲ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဘယ္သူကလြတ္ခဲ႔တာလဲ ? ကိုယ္သေဘာနဲ႔ ကိုယ္လာခဲ႔တာပါ ။ ဟုတ္ၿပီ ဘာလို႔ အဆင္မေျပတာလဲ ? ျပင္ဆင္မွဳ အားနည္းခဲ႔လို႔ပါ ။ ဒါဆို
ဘာလုပ္မလဲ ? ဟုတ္ကဲ႔ ေတြးေနပါတယ္ ဆိုတဲ႔ အေျဖနဲ႔ အတူ လူက အားအင္ ကုန္ခမ္းေနပါၿပီ ။ ကၽြန္မလက္ေတြ႔ တစ္ခုကို နမူနာေလးေျပာျပခ်င္ပါသည္ ။ ကၽြန္မ အလုပ္သြားတင္တဲ႔ ေအးဂ်င္႔မွာ အမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ခဲ႔ပါသည္။ သူက ျမန္မာျပည္မွာ accounting ကို ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္လာသူလို႔ ေျပာပါသည္။ အမွန္တစ္ကယ္ကို လည္း သူတကယ္လုပ္ခဲ႔တာပါ ။ ေအးဂ်င္႔က သူကို admin ကေန စ၀င္ၿပီး က်င္႔သားရမွ accounting ကို ေျပာင္းဖို႕ ေျပာေပမယ္႕ အဲဒီအမက သူမွာလုပ္ငန္းအေတြ႔ႀကံဳ ရွိေနၿပီးတားမို႕မလိုေၾကာင္းေျ
အလုပ္၀င္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာ ဘယ္လိုမွ မတူတာေၾကာင္႕ အဆင္မေျပတာေတြ မ်ားကာ ေအးဂ်င္႕ဆီ ငိုလို႔ေရာက္လာခ်ိန္ ကၽြန္မေတြ႔ျမင္ခဲ႔ရျခင္းပါ ။ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ႕ ေနရာေတြ အထာေတြ ပံုဆံေတြ
ကြာျခားတယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ ။ အဂၤလိပ္စကား (သို႕မဟုတ္ ) တရုတ္စကား (သို႔မဟုတ္) မေလးစကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာတတ္ေနဖို႔က ပထမဆံုးအေရးႀကီးပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာရမယ္ ။ ကိုယ္ကို ကိုယ္ ယံုၾကည္မွဳ အျပည္႕၀ရွိဖို႕လည္း အထူးပင္လိုအပ္ပါသည္။ ကိုယ္ကေျပာတတ္ၿပီး သူမ်ားေျပာတာကို နားမလည္သူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရပါသည္။ အဂၤလိပ္စကားကို ေျပာတတ္ဖို႕လိုသလို ၊ သူမ်ားေျပာလာတာကိုလည္း ေသခ်ာ သေဘာေပါက္ နားလည္ဖို႕လည္း လိုအပ္ပါသည္။
လူကဲခတ္တတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါေသးသည္ ။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ႕ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အမွန္တစ္ကယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ရဲ႕လား သူမ်ားႏိုင္ငံကို သြားဖို႕ငါမွာ အခ်က္လက္ ၊ အရည္ခ်င္းေတြ ျပည္႔စံုၿပီလားဆိုတဲ႔ အခ်က္က အဓိက အက်ဆံုးအခ်က္ပါဘဲရွင္ ။ ဒီေတာ႕ ကၽြန္မလို ႏိုင္ငံျခားေရာဂါထေနသူေတြ ကို ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ဖတ္ၿပီး ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း လူတိုင္း မိမိလိုရာပန္းတိုင္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ၾကပါ
ဘႀကီးသက္
0 မွတ္ခ်က္ကေလးေရးေပးေနာ္.:
Post a Comment