ျပည္သူသည္ ပထမမ႑ိဳင္

 

ယေန႔ေခတ္ဂ်ာနယ္အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျပည္သူကိုပဥၥမမ႑ိဳင္ဟု တြင္တြင္က်ယ္ အသံုးျပဳေနသည္ကို စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ဖတ္ရႈေနရပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ ျပည္သူသည္ ပဥၥမမ႑ိဳင္မဟုတ္။ ျပည္သူသည္ ပထမမ႑ိဳင္သာျဖစ္သည္။ ျပည္သူကို ပဥၥမမ႑ိဳင္ဟု ယူဆသူ၊ သံုးႏႈန္းသူတို႔ကို တစ္ခုေမးပါရေစ။ ျပည္သူကို ေနာက္ဆံုးမွာ ပို႔ထားႀကမွာလား။ ျပည္သူကို အရာမသြင္းေတာ့ဘူးလား။ ျပည္သူကို ေခါက္ထားႀကေတာ့မွာလား။ ျပည္သူကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳႀကေတာ့မွာလား။ ထိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီေလ။ ယခု ထိုေခတ္ ထိုစနစ္ေတြ ကုန္သြားခဲ့ပါျပီ။ ယခုကား ဒီမိုကေရစီေခတ္၊ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ တကယ္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီးမဟုတ္ပါ။ အရာရာမွာ ျပည္သူကို ပထမမ႑ိဳင္ေနရာ၌ ထားရွိ၍ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာႀကီးသံုးရပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ရျခင္း သာျဖစ္သည္။

လူ႕အေရးမ်းစြာတို႔တြင္ အဓိကအေရးကား ႏိုင္ငံေတာ္၏ အေရးျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏အေရး ေအာင္ျမင္မွသာ က်န္လူမႈေရးအားလံုးေအာင္ျမင္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဟူသည္ ျပည္သူျဖစ္သည္။ ျပည္သူရွိသျဖင့္သာ ႏိုင္ငံေတာ္ဟူ၍ ရွိသည္။ ျပည္သူမရွိလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ဟူ၍

မရွိနိုင္။ ထို႔ေႀကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ဟူသည္ အျခားမဟုတ္၊ ျပည္သူသာျဖစ္သည္။ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရဟူသည္မွာလည္း ( government of the people, by the people, for the people. ျပည္သူ၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ျပည္သူႏွင့္အတူ ( ျပည္သူ႕ဆႏၵႏွင့္အညီ ) ျပည္သူကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ ) အရ ျပည္သူသာ ပဓာနျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္ ေရပန္းစားေသာ ဒီမိုကေရစီဟူသည္မွာလည္း အျခားမဟုတ္၊ ျပည္သူအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ( ျပည္သူ႕ ဆႏၵႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ) စနစ္သာ ျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဝန္းအဝိုင္း၌ ျပည္သူဆႏၵႏွင့္အညီ ျပည္သူ႕ အလိုက်မျဖစ္ေသးလွ်င္ ဒီမိုကေရစီဟူ၍ မေခၚႏိုင္ေခ်။

ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟု ဆိုႀကရာ၌ “ တရားဥပေဒျပဳေရး အာဏာ၊ တရားစီရင္ေရးအာဏာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ဟူေသာအာဏာသံုးရပ္ကို အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ” ဟုု ဆိုႀကသည္။ ယင္းအာဏာသံုးရပ္ကို မ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္ဟုလည္း ဆိုႀကသည္။ “အခ်ဳပ္အျခာအာဏာသည္ ျပည္သူမွ ( ျပည္သူ႔ဆႏၵမွ ) ဆင္းသက္လာရမည္” ဟု ပညာရွင္တို႔ကဆိုသျဖင့္ “ျပည္သူကသာ ပထမမ႑ိဳင္”

ျဖစ္သည္။ ေလာက၌ လူထုႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေသာ အလုပ္မွန္သမွ် လူထုကို ပထမ မ႑ိဳင္ျပဳမွသာ ေအာင္ျမင္သလို  အုပိခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာလည္း ျပည္သူလူထုကို ပထမမ႑ိဳင္ ေနရာထားမွသာ ေအာင္ျမင္ေသာ အုပိခ်ဳပ္ေရးစနစ္ျဖစ္သည္။ ယင္းကိုပင္ ဒီမိုကေရစီဟုေခၚသည္။ ေအာင္ျမင္မႈဟူသည္ ပရိသတ္ျဖစ္သည္။ ေအာင္ျမင္မႈဟူသည္ ျပည္သူလူထုျဖစ္သည္။                     

 “ဘုရားအဆူဆူ ဒါနကူမွ သံုးလူသင္းက်စ္ ဧကန္ျဖစ္၍ အျမိဳက္တရား ေဟာေဖာ္ႀကားလ်က္ အမ်ားေဝေန ကြ်တ္လြတ္ေစ၏” ဟု ေက်းဇူး

ရွင္ ေတာင္ျမိဳ႕ ဆရာေတာ္ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ၌ ဆိုသည့္အတိုင္း ေဂါတမဗုဒၶ အေလာင္းေတာ္သည္ ပါရမီေတာ္ေတြျဖည့္က်င့္ရာ၌ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘဝမွာ ဒါနႏွင့္ နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့၍ ေဝႆႏၱရာဘဝမွာ ဒါနႏွင့္ နိဂံုးသတ္ခဲ့သည္။ ဘုရားအဆူဆူကို ဒါနက ကူညီသလို ေဂါတမ

ဗုဒၶကိုလည္း ဒါနက မ်ားစြာကူညီခဲ့သည္။

အေလာင္းေတာ္ေဝႆႏၱရာသည္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ မဒၵီေဒဝီကိုထိမ္းျမားလက္ဆက္၍ နန္းတက္ေတာ္မူသည္။ ေဝႆႏၱရာ

မင္း၏ ဘုန္းတန္ခိုးေတာ္ေႀကာင့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ပစၥယဟူ၍ ေပၚလာရသတဲ့။ ဆင္ျဖဴေတာ္ေႀကာင့္ တိုင္းျပည္၌ ရာသီဥတုမွန္ကန္၊ ဆန္ေရစပါးေပါမ်ားကာ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းသာယာရွိသည္ဟုု ယံုႀကည္ႀကသတဲ့။

ထိုစဥ္အခါ၌ ေဝႆႏၱရာမင္းသည္ ေစတုတၱရာျပည္ႀကီးတြင္ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပလ်က္ရွိေသာ္လည္း တစ္ဖက္က ကာလဂၤတိုင္းမွာ

ေတာ့ သံုးႏွစ္သံုးမိုး မိုးေခါင္သျဖင့္ ဆန်ေရစပါးျပတ္လပ္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ငတ္ျပတ္ဒုကၡေရာက္ေနႀကသည္။ ျပည္သူလူထု၏ ေတာင္း

ဆိုမႈေႀကာင့္ ကာလိဂၤမင္းႀကီးက ေဝႆႏၲရာမင္းထံ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အလွဴခံဖို႔ ပုဏၰားမ်ားကို လႊတ္လိုက္သည္။

ေဝႆႏၱရာမင္းသည္ နဂိုကမွ အလွဴဒါနရက္ေရာသူျဖစ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ်မတိုင္ပင္ပဲ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို လြယ္လြယ္ပဲလွဴလိုက္သည္။ ဆင္ျဖဴ

ေတာ္မွာ အဖိုးျဖတ္လို႕ရေသာ ရတနာက ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္သိန္းဖိုး ဆင္ယင္ထားသတဲ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ပတၱျမားက ေျခာက္လံုုးဆင္ယင္ထားသတဲ့။ ထိုအဆင္တန္ဆာေတြပါ အားလံုးလွဴလိုက္သည္။

ထိုအခါျပည္သူလူထုက “ ဆင္ျဖဴေတာ္ေႀကာင့္ ငါတို႔ တိုင္းျပည္မွာ မိုးေလဝသရာသီဥတုမွန္ကန္ျပီး၊ ဆန္ေရစပါးေပါမ်ားကာ ေအခ်မ္းသာ

ယာရွိေနတာ၊ အခု မင္းႀကီးက အဲဒီဆင္ျဖဴေတာ္ကို တိုင္းတပါးလွဴလိုက္တယ္၊ မေက်နပ္ဘူး” ဆိုျပီး ဟစ္တိုင္ကေန သူတို႔ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္

ျပ၍ ဟစ္ေအာ္ႀကသတဲ့။ ခမည္းေတာ္ သိဥၶည္းမင္းႀကီးက ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ကလက္မခံႀက။ ေဝႆႏၱရာမင္းကို တိုင္းျပည္

က ႏွင္ထုတ္ဖို႔အထိေတာင္းဆိုႀကသတဲ့။

“ ျပည္ျငင္းေတာ့ မင္းမခံႏိုင္”(တရားရွိေသာမင္း၊ တရားမွ်တေသာ မင္းတို႔အတြက္သာျဖစ္ပါသည္။) ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ ေတာင္းပန္မရ

လို႔ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးတြင္ အဝိေရာဓန-အမ်ားျပည္သူႏွင့္မဆန္႔က်င္ရဟူေသာ က်င့္ဝတ္အရ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာျပီး တိုင္း

ျပည္က ႏွင္ထုတ္၊ နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ရသည္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္၊သက္ဦးဆံပိုင္စနစ္ျဖစ္သည္။ မင္းတို႔အာဏာ ကာလသံုးပါးမေရြး၊

သတ္ေစဆိုသတ္၊ ေသေစဆိုေသရေသာ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သိဥၶည္းမင္းႀကီးသည္ အာဏာကို ပထမေနရာ၌ မထားပဲ ျပည္သူကိုသာ ပထမေနရာ၌ထားကာ ျပည္သူကိုသာ ပထမမ႑ိဳင္ျပဳခဲ့ေလသည္။

ေအာင္ျမင္မႈဟူသည္ အမ်ားျပည္သူပရိသတ္ ပထမမ႑ိဳင္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္သည္။ ဘုရားေသာ္မွ ဘိကၡဳ ၊ ဘိကၡဳနီ၊ ဥပသကာ၊ ဥပါသိ

ကာ ပရိသတ္ေလးပါးစံုညီမွ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့သည္။ မာရ္နတ္က “ ဘုရားျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း အရွင္ဘုရား လိုခ်င္တဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ ရပါျပီ။

နိဗၺာန္ ျပဳပါေတာ့ ” ဟုေလွ်ာက္ေတာ့ “ အထက္ပါ ပရိသတ္ေလးပါး ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္ အဘက္ဘက္က ျပည့္စံုမႈမရွိေသးသမွ် ငါ ပရိနိဗၺာန္

မျပဳႏိုင္ေသး ” ဟု မိန္႕ ခဲ့သည္။ ေနာက္ျပည့္စံုေသာအခါ မာရ္နတ္က ပရိသတ္ေလးပါး ဘုရားအလိုက် ျပည့္စံုျပီျဖစ္ေႀကာင္း ေလွ်ာက္ထား

သျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် အာယုသခၤါရ လႊတ္ေတာ္မူခဲ့သည္။

ေလာက၌ ဘုရားပြင့္လာျခင္းသည္ သတၱဝါအားလံုး၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ျဖစ္သည္။ ဘုရားပြင့္ျခင္းသည္ပင္ အမ်ားျပည္သူကို “ပထမ

မ႑ိဳင္” ျပဳ၍ ပြင့္ခဲ့ေလသည္။

အရွင္သံဝရာလကၤာရ

ဓမၼပိယဆရာေတာ္

အေတြးအျမင္    အမွတ္ ( ၂၄၀ ) ၂၀၁၂ မတ္လ ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖၚျပပါသည္။