ကုိယ္႔လည္ပင္းစြပ္မယ္႔ ၾကိဳးကြင္းေတြ ဘယ္သူေတြ ၀င္က်စ္ေပးတာလဲ ( လူထု စိန္၀င္း)

အခုတစ္ေလာ ေရာက္လာသမွ် ၿပည္တြင္း၊ၿပည္ပ သတင္းမီဒီယာသမား အားလံုးက တစ္ခုတည္းေသာ ေမးခြန္းကိုပဲ ေမးၾကတယ္။ သတင္းမီဒီယာေလာကသား အားလံုး စိတ္၀င္တစား ေၿပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ “မီဒီယာ ဥပေဒ” ဆိုတာကို ဘယ္လုိၿမင္သလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းၿဖစ္တယ္။

မီဒီယာဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ညီလာခံ

ဒီလ ၁၈ ရက္ ၁၉ ရက္က ၿပန္ၾကားေရး၀န္ၾကီးဌာနနဲ႔ ကုလသမဂၢပညာေရးသိပၸံနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႕ (ယူနက္စကို) တုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး “ၿမန္မာႏိုင္ငံ မီဒီယာဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ညီလာခံ” ဆိုတဲ႔ ညီလာခံတစ္ခု က်င္းပခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ၿပည္ပအဖြဲ႕အစည္းတခ်ိဳ႕က ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တက္ေရာက္ၿပီး စာတမ္းဖတ္ ၾကားသလုိ ၿပည္တြင္းမီဒီယာ သမားတခ်ိဳ႕လည္း စာတမ္းမ်ားဖတ္ၾကတယ္။

ၿပန္ၾကားေရးနဲ႔ ၿပည္သူ႕ဆက္ ဆံေရးဦးစီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးရဲထြဋ္က “New Media Laws and regulations in Myanmar” ဆိုတဲ႔ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတမ္းဖတ္ၾကားသြားေၾကာင္း သိရတယ္။ လူေတြေၿပာေနၾကတဲ႔ မီဒီယာ ဥပေဒဆိုတာက  ဒါပဲၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ေယဘုယ် သေဘာေတာ႔ေၿပာႏိုင္ပါတယ္။

တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းဖုိ႔

ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္မွာၿဖစ္ၿဖစ္ ဘာစနစ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ အုပ္ခ်ဳပ္၊ လူေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လုပ္ၾကတာခ်ည္း ၿဖစ္တယ္။ မရွိမေကာင္း၊ ရွိမေကာင္းဆိုတဲ႔ အရာၿဖစ္တယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေအးခ်မ္းသာယာဖုိ႔အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ သဘာ၀အရ ရွိေနၾကတဲ့ အရိုင္းစိတ္ေတြနဲ႔ ပရမ္းပတာ စိတ္ေတြကို အနားကြပ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းေပးဖုိ႔လုိတယ္။ ဥပေဒက ဒီတာ၀န္ကို ယူရတယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဆို တာက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ပါ၀င္ေနတာၿဖစ္လုိ႔ဆိုၿပီး လူတိုင္းနဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ ဥပေဒကို လုိက္ညွိေရးလုိ႔ မရဘူး။ ဥပေဒဆိုတာ ဘယ္ေနရာၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဘယ္အခ်ိန္အခါၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဘယ္သူ႕အတြက္ၿဖစ္ၿဖစ္ တစ္မ်ိဳးတည္း၊ တစ္သမတ္တည္း ၿဖစ္ရတယ္။ သူ႕က်ေတာ႔တစ္မ်ိဳး၊ ငါ႔က်ေတာ႔ တစ္မ်ိဳး၊ လုိရင္တစ္မ်ိဳး၊ မလိုရင္တစ္မ်ိဳး လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဥပေဒေရွ႕ေမွာက္မွာ ႏိုင္ငံသားအားလံုး တစ္ေၿပးညီ ၿဖစ္ရတယ္။ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေစရဘူး။

ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈေပးရမယ္

ဥပေဒက လက္လွမ္းမမီီတဲ႔ လူတန္းစားတစ္ရပ္ သီးၿခားတည္ရွိေနတာမ်ိဳးလည္း လံုး၀မရွိေစရဘူး။ ရွိေနရင္လည္း အဲဒါ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံ ဘယ္လုိမွ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ဆိုတာ တိုင္းသူၿပည္သားအားလံုး တန္းတူညီမွ်ရွိရတယ္။ စံစရာရွိ အတူစံၿပီး ခံစရာရွိလည္း အတူခံရတယ္။ ေတာင္ယာလုပ္တဲ့ လယ္သမားေတြဆီက ဘိမ္း(ကြမ္းပံု) ကေလးတစ္ငံုစာမိတာကို ေထာင္ခုႏွစ္ႏွစ္ ၿပစ္ဒဏ္ခ် ၿပီး သိန္း ၇၀၀၀ ဖုိး ဘိန္းေတြ၊ ေဆးၿပားေတြနဲ႔မိတဲ႔ ေလာ္ပန္ၾကီးကေတာ့ အုတ္နံရံအၿမင္႔ၾကီးနဲ႔ ဘံုခုႏွစ္ဆင္႔ နန္းေတာ္ၾကီးထဲမွာ ဇိမ္က်ေနၿမဲ က်ေနတာမ်ိဳး လံုး၀မရွိရဘူး။ အဲဒီလုိ မညီမွ်မႈေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံလုိ႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ဒီမုိကေရစီ စနစ္မွာ အခြင္႔ထူးခံ လူတန္းစားလံုး၀မရွိရဘူး။ ဥပေဒဟာ ႏိုင္ငံသားအားလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္သလုိ ႏိုင္ငံသားအားလံုး စိတ္ခ်လက္ခ် လုပ္ကိုင္စားေသာက္ႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ ေစာင္႔ေရွာက္မႈလည္း ေပးရမယ္။

အပ္နဲ႔ထြင္းရမွာ ပုဆိန္နဲ႔ေပါက္

ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈမွာ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈဘက္က အေလးသာမွ အဲဒီႏိုင္ငံဟာ ေနေပ်ာ္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခု ၿဖစ္မွာပါ။ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ လြန္ကဲရင္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အာဏာရွင္ စနစ္ကို လူေတြစက္ဆုပ္မုန္းတီးတာက အဲဒီအခ်က္အဓိကပဲ။ အာဏာရွင္စနစ္တုိင္းမွာက ဘယ္ကိစၥမဆို သူတို႔ဘ၀လံု ၿခံဳေရး၊ သူတုိ႔အာဏာတည္ၿမဲေရးကိုပဲ အၿမဲဂရုစိုက္ေတြးေလ့၊ ၾကည္႔ေလ့ရွိတယ္။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ တင္းၾကပ္လြန္း တဲ႔ဥပေဒေတြ ခ်မွတ္ၿပ႒ာန္းရံုမက သဘာ၀မက်စြာ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ အေရးယူတာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အပ္နဲ႔ထြင္းရမယ္႔ ကိစၥကို ပုဆိန္နဲ႔ ေပါက္တတ္ေသးတယ္။

သဟဇာတ ၿဖစ္မႈ

ပုဆိန္နဲ႔ ေပါက္တဲ႔ အစိုးရဆိုေတာ႔လည္း လူေတြက ရြံေၾကာက္ၾကီး ၿဖစ္ေနတာေပါ႔။ ဒါဆိုရင္ ဘယ္ေကာင္းေတာ႔ မွာလဲ။ အစိုးရဆိုတာ တုိင္းသူၿပည္သားမ်ားရဲ႕ လစာရိကၡာကိုစားတဲ့ ၿပည္သူ႕၀န္ထမ္းလုိ႔ေခၚတဲ႔ အဆိုနဲ႔ ေၿဖာင္႔ေၿဖာင္႔ၾကီးဆန္႔က်င္ေနမွာ မဟုတ္လား။ အစုိးရနဲ႔ ၿပည္သူဆိုတာ တစ္သားတည္းက်ေနရမွာမ်ိဳး ၿဖစ္တယ္။ အစိုးရက ၿပည္သူကို ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ရမယ္။ ၿပည္သူက အစိုးရကို ပံ့ပုိးကူညီရမယ္။ အစိုးရနဲ႔ ၿပည္သူ သဟဇာတ ၿဖစ္ရင္ တိုင္းၿပည္သာယာတယ္။ သဟဇာတမၿဖစ္ရင္ ပစၥႏ ၱရစ္အရပ္လုိ ေနခ်င္စဖြယ္ မရွိဘူး။  ပစၥႏ ၱရစ္အရပ္ၿဖစ္ရတဲ့ကိစၥမွာ အမ်ားအားၿဖင္႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ရယူထားတဲ့ အစိုးရမ်ားရဲ႕ တာ၀န္သာၿဖစ္တယ္။

ေဒ၀ါလီခံရေအာင္ လုပ္လုိ႔

အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးည႔ံဖ်င္းလုိ႔၊ အာဏာကို အလြဲသံုးစားလုပ္လုိ႔၊ ဥပေဒကို မ်က္ကြယ္ၿပဳလုိ႔ တိုင္းၿပည္ေတြ ဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္ နက္ၾကရတာသာ ရွိတယ္။ ၿပည္သူေတြက ေပးေဆာင္ရမယ္႔ အခြန္ေတြ မေပးၾက လုိ႔ ေဒ၀ါလီခံရတဲ့ တုိင္းၿပည္ဆိုတာ မရွိဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကိုင္စြဲထားတဲ့ အစိုးရက  အာဏာသံုးၿပီး အခြန္အခေတြ မရ ရေအာင္ ေကာက္ယူၾကၿမဲ ၿဖစ္တယ္။ ၿပည္သူေတြက အခြန္အခမေပးရင္ တရားစြဲ ေထာင္ခ် လုိ႔ရေပမဲ့ အစိုးရတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ မထမ္းေဆာင္တဲ့ အစိုးရကို တာ၀န္မေက်ပြန္မႈနဲ႔ တရားစြဲ ေထာင္ခ်ႏိုင္တဲ့ ဥပေဒေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွမရွိဘူး။ တိုင္းၿပည္ကို ေဒ၀ါလီခံရေအာင္ လုပ္လုိ႔ ေထာင္ခ်ခံရတဲ့ အစိုးရဆိုတာလည္း ကမၻာေပၚမွာ မရွိခဲ့ဘူး။

ၿခိမ္းေၿခာက္ဖုိ႔ မဟုတ္

စစ္မွန္တဲ့ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံမွာ တရားဥပေဒဆိုတာ အစိုးရက အသံုးခ်တဲ႔ လက္နက္အၿဖစ္သာ ရွိမေနေစရဘူး။ ၿပည္သူလူထုက အစိုးရကို ၿပန္လည္ထိန္းသိမ္းဖုိ႔လည္း ၿဖစ္ေစရမယ္။ ၿပည္သူက အခြန္အခမေပးရင္ အေရးယူ သလုိ ၿပည္သူေပးတဲ႔ လစာရိကၡာကို စားၿပီး တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ ပ်က္ကြက္တာကိုလည္း အေရးယူ အပစ္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ဥပေဒမွန္သမွ်ရဲ႕ အႏွစ္သာရက တိုင္းသူၿပည္သားမ်ား အပူအပင္၊ အေၾကာင္႔အၾက ကင္းကင္းနဲ႔စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေစာင္႔ ေရွာက္မႈေပးဖုိ႔ ၿဖစ္တယ္။ ၿပည္သူေတြကို ၿခိမ္းေၿခာက္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဖိႏွိပ္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။

အေၿခခံဥပေဒကို ဆန္႔က်င္

ေစာေစာက အေမးရွိခဲ့တဲ့ မီဒီယာဥပေဒဆိုတာက ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေၿခခံဥပေဒက အသိအမွတ္ၿပဳ ေပးအပ္ထားၿပီး ၿဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေၿပာၾကားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင္႔ဆိုတဲ့ အေၿခခံလူ႕အခြင္႔ အေရးကို ဆန္႔က်င္လုပ္ေဆာင္ရာ ၿဖစ္တဲ့ အတြက္ သတင္းမီဒီယာ သမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကန္႔ကြက္သလုိ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လည္းကန္႔ကြက္ပါတယ္။ လက္ရွိအေၿခအေနမွာေတာင္ သတင္းမီဒီယာေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ႔ ဥပေဒေတြက လုိတာထက္ေတာင္ အမ်ားၾကီး ပုိေနပါေသးတယ္။ အသေရဖ်က္မႈ ဥပေဒ၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈ ဥပေဒ၊ ဆူပူေအာင္ လံႈေဆာ္ေရးသားမႈ ဥပေဒ၊ အစုိးရလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ ေပါက္ၾကးမႈ ဥပေဒ၊ အီလက္ထေရာနစ္ အက္ဥပေဒ၊ ရံုးေတာ္ကို မထီမဲ့ၿမင္ၿပဳမႈ ဥပေဒ စတဲ႔ စတဲ႔ ဥပေဒေတြအမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။

ရုပ္သိမ္းေပးရမွာ

ၿပန္ၾကားေရး ၀န္ၾကီးဌာနက ေၿပာသလုိ သတင္းမီဒီယာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္၊ စတုတၳမ႑ိဳင္ ၾကံ႕ခိုင္ေရး အတြက္ လုပ္တာပါဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ဥပေဒပုဒ္မ အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ လုပ္မယ္႔အစား ရွိေနတဲ႔ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ သေဘာေဆာင္တဲ့ ဥပေဒပုဒ္မေတြကို ရုပ္သိမ္းေပးဖုိ႔ လုပ္ေဆာင္ရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ သတင္းသမားလုပ္လာခဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သတင္းမီဒီယာကို ကန္႔သတ္ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ လုပ္တဲ့ ဥပေဒမွန္သမွ်ကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ သတင္းသမားအစစ္ “ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္” မွန္သမွ်လည္း လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ သတင္းသမား မဟုတ္တဲ႔ ေခတ္ပ်က္ ဂ်ာနယ္ လစ္ေတြကသာ အခြင္႔အေရးေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေထာက္ခံခ်င္ ေထာက္ခံၾကပါလိမ့္မယ္။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ သတင္းသမားမွန္ရင္ ကိုယ္႔လည္ပင္းစြပ္မယ္႔ ၾကိဳးကြင္းကို ကိုယ္တုိင္၀င္က်စ္ေပးတာမ်ိဳး ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မ်က္ႏွာေၿပာင္တိုက္ၿပီး လုပ္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။  ။

ဒီလႈိင္း စာစဥ္ပါ

ဆရာၾကီး

လူထုစိန္၀င္း ၏ ေဆာင္းပါး

Lu Bo