"ခုေခတ္ႀကီးမွာ အီးမပါရင္ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်"
ဟု သူက အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိေျပာရင္း စားပြဲမွာ ၀င္ထိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သူ႕စကားကို ရုတ္တရက္ နားမလည္ဘဲ ေၾကာင္သြားေသးသည္။ ၿပီးမွ
သေဘာေပါက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မွာထိုင္ႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္ေသာ
ဆိုက္ကားဆရာႏွင့္ ဇင့္အရည္က်ဳိ လုပ္ငန္းလုပ္သူတို႔ကေတာ့ သူ ဘာဆိုလိုမွန္း
နားမလည္။
သူတို႔အေတြ႕ႏွင့္သူတို႔...
"ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာမွလားဗ်။ ၀မ္းခ်ဳပ္ရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္မွာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ၀မ္းတစ္လံုးေကာင္း ေခါင္းမခဲဆိုတဲ့ စကားေတာင္ ေပၚလာေသးတာပဲ"
ဟု ဆုိက္ကားဆရာက ေျပာ၏။ သူက ဗဟုသုတနည္းရန္ေကာ ဆိုေသာပံုစံျဖင့္ၾကည့္ရင္း စုတ္တစ္ခ်က္ သပ္လိုက္စဥ္ ဇင့္အရည္က်ဳိသမားက
"မွန္တယ္ဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ ၀မ္းႏႈတ္တယ္"
"၀မ္းႏႈတ္တာလဲ အရမ္းႏႈတ္လို႔မရဘူးဗ်။ ရာသီဥတုက ပူလြန္းတယ္။ ၀မ္းႏုတ္ေဆး ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကိုပဲ သံုးသင့္တယ္"
ဟိုႏွစ္ေယာက္က စိတ္ကူးတည့္ရာေတြ စြတ္ေျပာေနသည္။ သူက ေခါင္းကို ရမ္းခါေနၿပီးမွ
"ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း စကားေတာ့ဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့
အီး ဆိုတာက အီလက္ထရြန္းနစ္ကို ေျပာတာဗ်။ တီဗြီတို႔၊ ဗီဒီယိုတို႔၊
ကြန္ပ်ဴတာတို႔ဆိုတာ အီလက္ထရြန္းနစ္ပစၥည္းေတြေပါ့။ ဒီကေန႔ လူေနမႈဘ၀မွာ
အီလက္ထရြန္းနစ္ ပစၥည္းနဲ႔ကင္းၿပီး ေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အီးမပါရင္
အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား စာေရးဆရာ"
ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး အတည္ျပဳခ်က္ ရယူသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေထာက္ခံလိုက္ရ၏။
သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ လာလာေသာက္ေနက် စကားေျပာေဖာ္တစ္ဦးျဖစ္၏။
ဘာအလုပ္လုပ္သလဲေတာ့ ေသေသ ခ်ာခ်ာမသိ။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္
ကိုယ္စားလွယ္ပြဲစားလုပ္ပံုရသည္။ စာဖတ္တာေတာ့ ၀ါသနာပါသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္
မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ေတြ ဖတ္ေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ထက္ ဗဟုသုတအရာမွာ
သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က အျပန္အလွန္ေျပာၾကၿပီး
က်န္ႏွစ္ေယာက္က ပါးစပ္အေဟာင္းသား နားေထာင္ေနၾကသည္။
ခုခ်ိန္မွာေခတ္စားေနေသာ အီလက္ထရြန္းနစ္စာပို႔စနစ္ကို အီးေမးလ္ဟု
ေခၚသည္။ စာတစ္ေစာင္ထည့္ဖို႔အတြက္ စာေရး၊ စာအိတ္ထဲ ထည့္ပိတ္၊
တံဆိပ္ေခါင္းကပ္။ (တံဆိပ္ေခါင္းမွာ အသင့္ပါသည့္ေကာ္က မေကာင္းလွ်င္
ေကာ္ဘူးရွာ၊ ထမင္းလံုး၊ မုန္႔ဟင္းခါး ဖတ္ရွာကပ္) လိပ္စာေရး၊
စာတိုက္ပံုးထဲထည့္၊ စာသိမ္းတဲ့လူကသိမ္းၿပီး စာတိုက္မွာ တံဆိပ္တံုးထု၊
သက္ဆိုင္ရာစာတိုက္ကိုပို႔၊ စာပို႔ လုလင္က အိမ္ကိုသြားပို႔ စသည္ျဖင့္
သမားရိုးက်နည္းမွာ အဆင့္ေတြမ်ားလြန္းသည္။
အီးေမးလ္က်ေတာ့ သိပ္ျမန္၊ သိပ္လြယ္သည္။ ေရးခ်င္တဲ့စာကို
ကြန္ပ်ဴတာထဲထည့္ရိုက္ၿပီး အင္တာနက္ကတစ္ဆင့္ ပို႔လိုက္ရံုပဲ။ (ကိုယ့္ဆီမွာ
ေနာက္ဆံုးေပၚကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးရွိဖို႔နဲ႔
အင္တာနက္နဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ထားႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့)
ေနာက္တစ္ခုက အီးေကာမတ္စ္ဟုေခၚသည့္
အီလက္ထရြန္းနစ္စီးပြားေရးကုန္သည္ႀကီးေတြ၊ ကုမၸဏီႀကီးေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ
စီးပြားေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးႏိုင္သည္။
ကုန္ပစၥည္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာအခ်က္အလက္ေတြ ဖလွယ္ႏိုင္သည္။ စံုစမ္းႏိုင္သည္။
ေစ်းစကားေျပာ ညိွႏႈိင္းႏိုင္သည္။ အေရာင္းအ၀ယ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ႏိုင္သည္။
ဒါေတြအားလံုး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီး လုပ္ရံုပဲ။
တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ အင္တာနက္မွေစ်း၀ယ္သည့္စနစ္ ေခတ္စားေနသည္။
ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုအေၾကာင္းကို ကြန္ပ်ဴတာက တစ္ဆင့္ အေသးစိတ္စံုစမ္းႏိုင္သည္။
၀ယ္ခ်င္လွ်င္လည္း ကြန္ပ်ဴတာကတစ္ဆင့္ ၀ယ္ႏိုင္သည္။ က်သင့္ေငြကိုလည္း
ကိုယ့္ဘဏ္ စာရင္း သို႔မဟုတ္ ခရက္ဒစ္ကတ္ထဲက အလိုအေလ်ာက္
ခုႏွိမ္လိုက္လိမ့္မည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ထိုပစၥည္းကို အိမ္တိုင္ယာေရာက္
လာပို႔ေပးလိမ့္မည္။
အီးအက္က်ဴေကးရွင္းဆိုတာလည္း ရွိေသးသည္။ တကၠသိုလ္ပညာအပါအ၀င္
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားကို အီလက္ထရြန္းနစ္ နည္းပညာျဖင့္ ပို႔ခ်ေပးျခင္းျဖစ္၏။
ဗဟိုသင္ၾကားေရးဌာနမွ ပို႔ခ်ေသာသင္ခန္းစာမ်ားကို တစ္ျပည္လံုးရွိ
သတ္မွတ္ထားေသာစခန္းမ်ားမွ တိုက္ရိုက္ၾကည့္ရႈသင္ယူႏိုင္သည္။
မရွင္းတာရွိလွ်င္ လွမ္းေမးလို႔ရသည္။ စာသင္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကမအားလွ်င္လည္း
ဗီြဒီယိုေခြႏွင့္ကူးယူထားၿပီး အခ်ိန္ရမွ ျပန္ဖြင့္ ေလ့လာလို႔ရသည္။
ဆရာတစ္ေယာက္တည္းက ေက်ာင္းသားေပါင္းမ်ားစြာ၊ စာသင္ခန္းေပါင္းမ်ားစြာကို
တစ္ၿပိဳင္နက္ပို႔ခ်ႏိုင္သည္။ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာေဒသမ်ားမွ
ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ေက်ာင္းကို သြားတက္စရာမလိုဘဲ အဆင့္ျမင့္ပညာရပ္မ်ား
သင္ၾကားခြင့္ရလာသည္။ အလြန္ထိေရာက္ေသာ သင္ၾကားေရးစနစ္ျဖစ္၏။ ေနာက္ဆိုလွ်င္
ကိုယ့္အိမ္က ကြန္ပ်ဴတာကတစ္ဆင့္ ပညာသင္ခ်င္သင္လို႔ရေသာအခြင့္အေရးရွိလာမည္။
အီးဘြတ္ခ္ဆိုတာကေတာ့ စာအုပ္အရြယ္အစားခန္႔ရွိေသာ ကိရိယာေလးျဖစ္၏။
သူ႕ထဲမွာ စာမ်က္ႏွာေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို သိုေလွာင္ေပးထားသည္။
ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တာကို ခလုတ္ႏွိပ္ရွာၿပီး ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ
ဖတ္လိုက္ရံုပင္ျဖစ္၏။ ညဘက္ဖတ္ဖုိ႔ မီးလည္း ပါသည္။ မဖတ္ခ်င္ဘူး
နားပဲေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း အီးဘြတ္ခ္က အသံထြက္ဖတ္ျပေပးလိမ့္မည္။
ခုခ်ိန္မွာ သတင္းစာေတြကို အင္တာနက္မွတစ္ဆင့္ ဖတ္ရႈလို႔ရေနၿပီျဖစ္၏။
မၾကာခင္မွာ ဒီထက္တစ္ဆင့္တက္လာမည္။ သတင္းဌာနတစ္ခုသို႔
ႏွစ္စဥ္ေၾကးသြင္းထားလိုက္လွ်င္ တစ္ကမၻာလံုးျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်
သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို မိမိ၏ ကြန္ပ်ဴတာထဲသို႔ အဆက္မျပတ္ေပးပို႔
ထည့္သြင္းေပးထားလိမ့္မည္။ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခလုတ္ႏွိပ္ၿပီး
ဖတ္လိုက္ရံုပဲ။ ေရာင္စံုသတင္းဓာတ္ပံုေတြပါ ၾကည့္ရမည္။
သတင္းမွတ္တမ္းဗြီဒီယိုေတြပါ အခ်ိန္ႏွင့္တစ္ေျပးညီ ပို႔ေပးလိမ့္မည္။ ဒါကို
အီးသတင္းစာဟု ေခၚၾကလိမ့္မည္။
အနာဂတ္စစ္ပြဲမ်ားသည္ ခုလိုေသနတ္ေတြနဲ႔ ဒံုးက်ည္ေတြနဲ႔ပစ္၊
ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ဗံုးႀကဲ၊ ေရငုပ္သေဘၤာေတြနဲ႔ ခိုးေၾကာင္
ခိုး၀ွက္တိုက္ခိုက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့။ ရန္သူႏိုင္ငံ၏
ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္သူက စစ္ပြဲကို
ေအာင္ျမင္သူျဖစ္လာမည္။ ဒါမ်ဳိးကို အီးစစ္ပြဲဟု သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မည္။
"ေၾသာ္...ဒါေၾကာင့္လဲ အီးမပါရင္ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာကိုး။ အနာဂတ္ကမၻာႀကီးမွာ အီးတစ္လံုးေဆာင္မွ ေအာင္မယ့္သေဘာေပါ့"
ဟု ဇင့္အရည္က်ဳိဆရာက မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ ဆိုက္ကားဆရာကေတာ့..
"ေအးဗ်ာ၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ အီးဆိုက္ကားဆိုတာ ေပၚလာမလား မသိဘူးဗ်ာ"
ဟု တမ္းတမ္းတတေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း "ေပၚခ်င္ေပၚလာမွာေပါ့ဗ်ာ"ဆိုၿပီး
အလိုက္အထိုက္ေျပာရင္း ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ သူ႕ကို ဗဟုသုတနည္းလွသည္ဟု
ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးလို႔မျဖစ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူေျပာတဲ့အတုိင္း
ျဖစ္မလာဘူးဟု တစ္ထစ္ခ် မဆိုႏိုင္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းငယ္အခ်ိန္ထိ
ဗီရိုတစ္လံုးစာနီးပါးေလာက္ ေနရာယူခဲ့ေသာ စြယ္စံုက်မ္းအတြဲအစံုလိုက္ကို
ခုခါမွာ အခ်ဳိပန္းကန္ျပားအရြယ္ေလာက္သာရွိသည့္ စီဒီရြမ္ဓာတ္ျပားေလးထဲမွာ
ထည့္ထားႏိုင္ၿပီမဟုတ္လား။
ဆိုက္ကားဆရာ၏စကားႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ စာေပနယ္မွာလည္း အီးေတြ တြင္က်ယ္လာႏိုင္သည္။ အီ၀တၳဳ၊ အီးကဗ်ာ၊
အီးေဆာင္းပါး၊ အီးအက္ေဆး၊ အီးပန္းခ်ီ၊ အီးကာတြန္း စသည္ျဖင့္
ေပၚေပါက္လာႏိုင္သည္။ စာေပပံုသ႑ာန္ေတြအေနႏွင့္လည္း အီးသရုပ္ေဖာ္၊
အီးသရုပ္မွန္၊ အီးေမာ္ဒန္ဟူ၍ ကိုယ္သန္ရာလိုင္းကို လိုက္ၾကမည္။
အီးေ၀ဖန္ေရးကလည္း လက္ေစာင္းထက္ေနလိမ့္မည္။
အီးမဂၢဇင္း၊ အီးဂ်ာနယ္မ်ားကိုလည္း အီးဒီတာမ်ားက တည္းျဖတ္ထုတ္ေ၀ၾကမည္။
မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တို႔၏ အမည္မ်ားမွာလည္း အီးအျမဴေတ၊ ရုပ္ရွင္အီးကဗ်ာ၊
အီးလင္းတန္း၊ အီးေတြးသစ္ဟူ၍ ျဖစ္လာမည္။ ကေလာင္နာမည္ေတြကိုလည္း ခ်စ္အီးညိဳ၊
ေဆာင္းအီးလတ္၊ အီးကိုရဲ၊ တာရာအီးေ၀ စသည္ျဖင့္ မွည့္ေခၚၾကလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကိုပင္ "အီးလူ"ဟု ေျပာင္းသင့္ ေျပာင္းရေပလိမ့္မည္။
အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္
၁/၃၈ (၁-၅-၂၀၀၁)
