“ၾကက္တူေရြး အာေခါင္နီ ကြမ္းကလပ္ကိုခ်ီ”

“ခရိုနီေတြအေၾကာင္းလည္း နည္းနည္းပါးပါး ေရးစမ္းပါဦး ဆရာ။” လို႔ ခၽြန္တြန္းလုပ္လာတဲ႔အခါ အမ္းၿမဳိ႕မွာ အႏုပ္စုတ္ဂုတ္စုတ္လူနာေတြနဲ႔ လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတဲ႔ အစုတ္ပလုပ္ဆရာ၀န္ကေလးပီပီ အဲဒီ ခရိုနီဆိုတာႀကီးကို ဘာေျပာမွန္း နားမလည္ပါဘူး။ ၾကားဖူးေလာက္ေအာင္ေတာင္ ဘုန္းကံက မပါလာတာ ထင္ပါရဲ႕။ ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ႏုံခ်ာရတဲ႔အထဲ ႏုံအ လွခ်ည့္လား လို႔ေတာ႔ အေျပာမခံႏိုင္တာနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ဗဟုသုတဟင္းေလးအိုးႀကီးမ်ားဆီ ေမးျမန္းဆည္းပူးရတယ္။ လက္စသတ္ေတာ႔ သည္လူႀကီးေတြ ငါသိတာ ၾကာေပါ႔။ လက္ညွိဳးႀကီးမ်ားေတာင္ ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲ ထိုးျပလို႔ရေသး။ သူတို႔အေၾကာင္း ေကာင္းရာမြန္ရာ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ကေလးေတြခ်ည့္ပဲ ေရးျပန္ရင္လည္း မ်က္ႏွာလိုအားရ မစားရအေညွာ္ခံ ငတ္ႀကီးက်ရာ ေရာက္ဦးမယ္။ ဒီလိုလုပ္တာ ဘာေကာင္းသလဲ။ ေတာ္ေရာ႔လား။ ေရးျပန္ေတာ႔ မနာလို ၀န္တိုမိစာၦျဖစ္အားႀကီးတယ္ ဆိုဦးမယ္။ တစ္ခြန္းတည္းေျပာစမ္းပါ အဲဒီလူႀကီးေတြ ေကာင္းသလား မေကာင္းဘူးလားဆိုရင္ေတာ႔ ခင္ဗ်ားဘယ္ဘုရားရွိခိုးသလဲ လို႔ ျပန္ေမးရမွာပဲ။ ဘယ္ဘုရားပဲ ရွိခိုးရွိခိုး သူတို႔ျပဳေသာအမႈမ်ားကို ေကာင္းခ်ီးေပးမယ္႔ ဘုရားသခင္မ်ဳိးကေတာ႔ ေျမကမာၻမွာေရာ၊ ေကာင္းကင္ဘုံတခြင္ေရာ၊ စၾကာ၀ဠာတိုက္တစ္ေသာင္းမွာပါ ပြင္႔ေတာ္မမူေသးပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီခရိုနီဆိုတာႀကီးေတြက ကိုယ္႔ျပည္တြင္းမွာမွ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ပိုေတာင္ ေပါေသးတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္လည္း ဘယ္တုန္းကမွ မကင္းခဲ႔ဘူး။ ဒါျဖင္႔ သူတို႔က ဘယ္ဘုရားမွ မရွိခိုးတဲ႔ ဘာသာမဲ႔ေတြမို႔လားလို႔ေတာ႔ မထင္လိုက္နဲ႔။ သူတို႔အားလုံးအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာကိုးကြယ္ရာကေတာ႔ ပိုက္ဆံပဲ။ အဲဒီပိုက္ဆံအတြက္ ခ်ည္းကပ္တဲ႔ဗ်ဴဟာက်ေတာ႔ အာဏာရယ္၊ အက်င္႔ပ်က္ျခစားျခင္းရယ္ကို ေ၀စားမွ်စား ဆရာေမြးတပည့္ေမြးမူ၀ါဒနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကတာေပါ႔။ အခုေလာေလာဆယ္ ႏိုင္ငံတကာက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ရုတ္သိမ္းေရး၊ ဆိုင္းငံ႔ထားေရးကိစၥေတြဟာ အဲဒီခရိုနီေတြရဲ႕ ရန္ကိုေၾကာက္လို႔ သည္ေလာက္ ၾကန္႔ၾကာေနတာပါ။ ကာတြန္းေတြနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္သလိုပဲ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲေနတဲ႔ ျပည္သူေတြကို လက္ညွဳိးထိုးျပၿပီး အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္က အကူအညီ အေထာက္အပံ႔ မွန္သမွ်ကို လုပ္ပိုင္ခြင္႔ရွိတဲ႔သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလို႔၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္လို႔ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ စီးပြားရွာသူေတြကို ခရိုနီလို႔ ေခၚပါသတဲ႔။ တနည္းအားျဖင္႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အခြင္႔ထူးခံလူတန္းစား လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ရင္လည္း မမွားဘူး။

          ျမန္မာရွင္ဘုရင္ေတြ လက္ထက္တုန္းကေတာ႔ ေျမေပၚေျမေအာက္ ေရႊတြင္းေငြတြင္း ပယင္းဒုတၳာေတြကို ရွင္ဘုရင္ကခ်ည့္ပဲ အကုန္ပိုင္တယ္ဆိုတာေတာင္ ေရနံတူးတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ တြင္းရိုးတြင္းစားမ်ားကို မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ အပိုင္စား တူးခြင္႔ေဖာ္ခြင္႔ ေပးသနားထားၾကပါတယ္။ တူးတိုင္းလည္း ေအာင္တာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူ႔ကုသိုလ္ကံကပါဦးမွ လို႔ အယူရွိၾကတယ္။ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္လို႔ သူတို႔စီးပြားေရးနယ္ပယ္ထဲ ၀င္တိုးရင္ေတာင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ အခြင္႔ေတာ္ခံရတဲ႔ မ်ဳိးရိုး မဟုတ္ရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိရွိ ေတာင္ပံနီတြင္းစား လို႔ပဲ သမုတ္တယ္။ တြင္းရိုးျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အေ၀းႀကီး။ တြင္းရိုးအစစ္ႀကီး ယူလိုက္တာေတာင္ တြင္းစားပဲ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာက္မ်က္ရတနာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ႔ ဘယ္သူတူးလို႔ရရ ဘုရင္႔ကိုဆက္သရတာခ်ည့္ပဲ။ ငေမာက္ပတၱျမားႀကီးတုန္းကေတာင္ တ၀က္ကို ခြဲၿပီး ၀ွက္ထားလို႔ ေဆြခုနွစ္ဆက္ မ်ဳိးခုနွစ္ဆက္ မီးရႈိ႕သတ္ပါသတဲ႔။ ကိုယ္႔ေဆြမ်ဳိးေတြ ေက်ာက္ေအာင္တာေတာင္ သူေဌးအိမ္ထမင္းကပ္စားရဖို႔ ေနေနသာသာ မဆီမဆိုင္ မီးေလာင္တိုက္ ခြဲတမ္းရကုန္တာေပါ႔။ လက္လြတ္ထြက္ေျပးရွာတဲ႔ မနန္းၾကည္ဆိုတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးက ေတာင္ေပၚကေန မ်က္ရည္စက္လက္ နဲ႔ မိုးကုတ္ၿမဳိ႕ဘက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ႔လို႔ အဲသည္ေတာင္ကို နန္႔ၾကည့္ေတာင္ လို႔ ေခၚၾကပါသတဲ႔။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အပထား ေျပာစမွတ္ေတာ႔ ရွိခဲ႔တာပဲ။

          ကိုလိုနီေခတ္ကိုေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ၊ လိုင္စင္ေတြကို အစိုးရမင္းမ်ားထံ ေလွ်ာက္ထားအသနားခံလို႔ လက္သင္႔ရာ စားေတာ္ေခၚၿပီး လုပ္ကိုင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ အထက္တန္းျမန္မာစာမွာ သင္ခဲ႔ရတဲ႔ အင္းေလလံဆိုတဲ႔ ၀တၳဳတိုကေလးဟာ မွတ္သားစရာလည္းေကာင္း၊ သင္ခန္းစာလည္းရတဲ႔ အဲသည္ေခတ္က ခရိုနီေတြအေၾကာင္း တစြန္းတစ လွစ္ျပထားတဲ႔ စာကေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ အဂၤလန္က ဘုရင္မႀကီးကိုယ္တိုင္က သူေကာင္းျပဳထားတဲ႔ ဆာဘြဲ႔ရ ပုဂၢဳိလ္ေတြေတာင္ ေပၚလာခဲ႔ေသးတယ္။ သခင္အားရ ကၽြန္ပါး၀အမ်ဳိးေတြလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ၿပီး ၀ံသာႏုစိတ္ျပင္းထန္တဲ႔ ျမန္မာေတြကေတာ႔ အားမေပးပဲ ရႈံ႕႔ခ်ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေတြက မနာလိုလို႔ သြားပုပ္ေလလြင္႔ေျပာေနတာေတြပါဆိုၿပီး ခရိုနီေတြကေတာ႔ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္အလိုက္ ေခါင္းေထာင္မပ်က္ခဲ႔ပါဘူး။ အင္းသူႀကီးလုပ္စားလည္း ေက်ာင္းေဆာက္လွဴလိုက္ရင္ ေက်ာင္းဒကာႀကီး ျဖစ္သြားတာပဲ မဟုတ္လား။ သူလွဴတဲ႔ေက်ာင္းေပၚတက္သီတင္းသုံးၿပီး ငါးစိမ္းသည္ေတြ လက္ရဲဇက္ရဲ ထုရိုက္ခုတ္ျဖတ္တာ အပယ္လားတဲ႔ တရားေတာ္ အက်ယ္တ၀င္႔ေဟာတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေရာ ရွိပါ႔မလား။ ဒီလိုနဲ႔ ခရိုနီေတြရဲ႕ ပုံရိပ္ဟာ ျမန္မာလူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေခ်ာင္းငယ္ေရ၊ ျမစ္ငယ္ေရ၊ ပင္လယ္ေရ နဲ႔ ေဆးစရာမလိုပဲ ပိုက္ဆံေတြအိပ္ထဲျပည့္ေနရင္ အလိုလို သန္႔စင္သြားတဲ႔ အယူ၀ါဒကို တစတစ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။

          ကိုလိုနီေခတ္ကလြန္လို႔ ျမန္မာေတြကိုယ္တိုင္ အာဏာရလာတဲ႔ေခတ္မွာေတာ႔ ခရိုနီေတြ ေရႊေခတ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဦးႏု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ႔အခါ သူ႔အိမ္မွာရွိတဲ႔ပစၥည္း ငါးျပားတေစ႕မက်န္ မွတ္တမ္းတင္ပါ။ သူ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ သက္တမ္းေစ႔လို႔ ႏႈတ္ထြက္တဲ႔အခါ ငါးျပားတစ္ေစ႔ပိုေနခဲ႔ရင္ သူ႔ကို လာဘ္စားမႈနဲ႔ ဖမ္းပါ လို႔ ေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖိုးအဖြားမ်ားေခတ္တုန္းက ေန႔ခ်င္းညခ်င္း တိုက္တာအိမ္ေျမေတြနဲ႔ ၾကြယ္၀သြားတဲ႔ လိုင္စင္သူေဌး ေတြ အားလုံးဟာ ဦးႏုရဲ႕ မိတ္ေဆြ သဂၤဟ အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲကပဲဆိုတာ ကေလးဘ၀ကတည္းက မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ဖူးထားပါတယ္။ ေငြမ်ားရင္ တရားႏိုင္တဲ႔ေခတ္ လို႔ ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံဖူးသူေတြက နင္႔နင္႔နဲနဲ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ျပတဲ႔ ပုံျပင္ေတြလည္း ၾကားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ ကေလးပီပီ သူတို႔ဘာကိုေျပာခ်င္မွန္းမသိပဲ လူႀကီးစကား၀ိုင္းေဘး နားစြန္နားဖ်ားၾကားထားတဲ႔ စကားေတြဟာ အခုမွပဲ ျပန္ေတြးၾကည့္ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။ ဦးေန၀င္းေခတ္ကို ေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ သူေဌးေတြ သေဘၤာေမွာက္တဲ႔ေခတ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဗုံလုံတလွည့္ ငါးပ်ံတလွည့္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဥကၠ႒ ႏွင္႔ သားေျမးမ်ား ေကာင္းစားေသာ ေခတ္ကို ကိုယ္တိုင္မွီလိုက္ပါေသးတယ္။ ျပည္သူ႔ဆိုင္ခြဲတမ္း နဲ႔ ဆန္တန္းစီ၀ယ္စားရတဲ႔ေခတ္တုန္းက အရပ္ထဲမွာ ဘုန္းႀကီးရဟန္းထက္ ရိုရိုေသေသ တေလးတစား ခရီးဦးႀကဳိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ရေသာသူေတြကို အခုထက္ထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေဒါက္တာဇီဗားဂိုးဇာတ္ကား ၾကည့္ရတဲ႔အခါ ေအးစက္ေနတဲ႔ လူမမယ္ သားငယ္ကေလး အေႏြးဓါတ္ေပးဖို႔ ကိုယ္႔အိမ္ျခံစည္းရိုးက ထင္းကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း (အဲသည္အခ်ိန္မွာေတာ႔ ျပည္သူပိုင္သိမ္းထားတဲ႔ ဘုံရိပ္သာျဖစ္ေနၿပီ) ကို မသိေအာင္ ယူမိတဲ႔ အျပစ္အတြက္ ခုံရုံးတင္ တရားစြဲတာ ျပထားေတာ႔ မ်က္စိထဲမွာ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ႀကီးပဲ ေျပးေျပးျမင္မိပါေတာ႔တယ္။

          မဆလေခတ္မွာ ျပည္သူပိုင္စံနစ္နဲ႔မို႔ ခရိုနီေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ညွဳိးမွိန္သြားရမယ္႔အစား သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ေခတ္စံနစ္ကို ေလွ်ာ္ညီစြာ ျပန္လည္ေပၚထြက္လို႔လာပါတယ္။ ျပည္တြင္းစီးပြားေရး လုပ္ငန္းအငယ္စားကေလးေတြ၊ အိမ္တြင္းစက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းကေလးေတြကို ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစံနစ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အကန္႔အသတ္မ်ားစြာနဲ႔ ခြင္႔ျပဳလုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားသူငါ ရေလ႔မရွိတဲ႔ အထူးအခြင္႔အေရးကေလးေတြကို ဌာနဆိုင္ရာနဲ႔ နီးစပ္ရာ ခရိုနီ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြမွာ လက္၀ါးခ်င္းရိုက္ၿပီး ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္ၾက ပ်ားလည္းစြဲၾက က်န္တာ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တဲ႔သူေတြဟာ ျပိဳင္ဘက္လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို သမင္ဆယ္လွမ္း က်ားတစ္လွမ္းႏႈန္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ရကုန္ၾကပါတယ္။ ဥပမာဆိုၾကပါစို႔ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖဳိးလာတဲ႔ ၿမဳိ႔ျပစီမံခ်က္ေတြအရ လက္ကားပြဲရုံေတြကို တရုတ္တန္းမွာ ခြင္႔မျပဳေတာ႔ဘူး။ အကုန္လုံး ဘုရင္႔ေနာင္ပြဲရုံတန္းကို ေျပာင္းၾက လို႔ အမိန္႔ထြက္လာတဲ႔အခါ အကုန္လုံး မျဖစ္မေန ေျပာင္းၾကေရႊ႕ၾက ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတုန္း ဒူးကေလးနွန္႔ရင္း ေစ်းေရာင္းမပ်က္တဲ႔၊ အနီးအနားက ယွဥ္ေရာင္းမယ္႔ဆိုင္ မရွိေတာ႔လို႔ ၀က္၀က္ကြဲေရာင္းေကာင္း ခ်မ္းသာ စီးပြားျဖစ္သြားတဲ႔သူေတြ ေတြ႔ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကားပစၥည္းဆိုင္ေတြ ေရႊ႕ေတာ႔လည္း သည္အတိုင္းပဲ။ အစိုးရဆီက အမိန္႔စာတစ္ခု ထြက္တိုင္းထြက္တိုင္း ခ်မ္းသာသြားတဲ႔သူေတြ နည္းမွ မနည္းခဲ႔တာ။

          အတိတ္ဘ၀က လွဴခဲ႔တန္းခဲ႔တဲ႔ ကုသိုလ္ကံနည္းခဲ႔လို႔ သည္ဘ၀မွာ လူတန္းမေစ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မေနနိုင္ရတဲ႔ၾကားထဲ သူမ်ားတကာ သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀လာတာကို မုဒိတာ မပြားပဲ အဘိဇၨာေတြပြားေနမိတဲ႔အတြက္ သည္သူငယ္ကေလးေတာ႔ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ သည့္ထက္သည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးရဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေရႊဆိတ္ရုပ္ေတြ ေျမကမေပါက္ပဲ၊ လက္ပန္းေပါက္ခပ္လိုက္ရင္ ေရႊမိုးေငြမိုးမရြာပဲ၊ ေဇာတိက၊ ဇဋိလ၊ ကာေကာ႑၊ ေမ႑က သူေဌးႀကီးေတြေလာက္ ၾကြယ္၀တဲ႔သူေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ေပါမ်ားလာတာကိုလည္း အမ်ားသူငါ ကုသိုလ္ဒါနျပဳခ်င္တဲ႔ သဒၵါစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္လာေစျခင္းငွာ တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္း မိတ္ဆက္မေပးေတာ႔ပါဘူး။ အဲသည္ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္တိုင္း တစ္ေယာက္တိုင္းကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔အခါ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံက ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေျပာစရာမလိုေအာင္ကို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း လူတကာသိျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ေစာင္မလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ေထာင္ၾကြသြားတာလည္း မခိုင္လုံတဲ႔ ေကာလာဟလေတြမို႔ စကားထဲထည့္မေျပာခ်င္ပါ။ သူမ်ားေျပာလို႔ သိရတဲ႔ဘ၀ကမ်ား ကိုယ္ေျပာမွ သူမ်ားသိရမွာၾကလို႔။ သူေဌးသေဘၤာေမွာက္တာ ကိုယ္႔အရာ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ သူေတာင္းစားပီပီ ကိုယ္႔ခြက္ေပ်ာက္ရတဲ႔အေၾကာင္းပဲ ကိုယ္ ေျပာပါေတာ႔မယ္။

          ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေလာက္ကိုင္ကို မေျပာင္းရခင္အခ်ိန္အထိ အလုပ္သမားေဆးရုံမွာ ပထမလက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ႔ပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက ကိုယ္နဲ႔တာ၀န္က်တဲ႔ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ကေလးေတြခမ်ာ ညဘက္ အေရးေပၚလူနာလာရင္ ကိုယ္႔ဆီခ်က္ခ်င္းဆက္သြယ္ဖို႔အေရး ဖုန္းသုံးေလးလုံးေလာက္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေခၚၿပီးမွ အဆက္အသြယ္ရပါတယ္။ ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ဆိုရင္ အိမ္အေပၚထပ္က မိသားစုကို အရမ္းအားနာရပါတယ္။ သူတို႔အလုပ္လည္း မဟုတ္ပဲ အိပ္ေကာင္းတုန္း ဆင္းဆင္းေခၚေပးရလို႔ပါ။ ဟန္းဖုန္္းဆိုတာ ကိုယ္႔အရာမွ မဟုတ္တာ။ ဌာနမွဴးလုပ္တဲ႔ ကိုယ္႔ဆရာႀကီးေတာင္ အသည္းအစားထိုးခြဲတာ ေအာင္ျမင္ေတာ႔မွ တစ္လုံးေလာက္ ၀ယ္ခြင္႔ရတယ္။ ကိုယ္႔ဘာသာ ၀ယ္ကိုင္ဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဘူး။ ေဆးရုံမွာ ဆရာႀကီးေတြ ခြဲစိတ္ေနတုန္း သူတို႔ဖုန္းေတြ ျမည္လာရင္ ကိုယ္႔မွာ ဒုကၡကိုေရာက္လို႔။ လုပ္ၾကပါဦး။ ဘယ္ခလုပ္ကိုႏွိပ္ၿပီး ကိုင္ရမွာတုန္း နဲ႔။ ေလာက္ကိုင္ကို ေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ ေဆးရုံက အလုပ္သမားေတြမွာ ဟန္းဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ဗ်။ လမ္းေဘးက အမႈိက္သိမ္းတဲ႔သူလည္း လည္ပင္းဆြဲထားတာ။ ပထမဆုံးခြဲေပးတဲ႔လူနာက သူ႔ဆာဂ်င္မွာ ဖုန္းမရွိဘူးလို႔ သိသြားေတာ႔ သနားသြားၿပီး “ေရာ႔ ငါ႔ဟာ ယူလိုက္ေတာ႔” လို႔ စြန္႔က်ဲသြားတယ္။ ဘူတန္က ျပန္ကာနီးမွာ ေလာက္ကိုင္မွာ အသစ္၀ယ္လာတဲ႔ ဟန္းဆက္ကေလးပ်က္သြားလို႔ မျပန္ခင္သုံးလို႔ရေအာင္ ျမန္မာေငြ သုံးေသာင္းေလာက္ပဲ တန္တဲ႔ဟာကေလး ကိုင္ေတာ႔ အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္က “Sir, Shame on you.” လို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနၿပီး အဲလို အေပါစားႀကီး မကိုင္ပါနဲ႔ လို႔ဆိုတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကိုယ္ျပန္လာတဲ႔အခါ ဆယ္႔ငါးသိန္းတန္ဖုန္းကဒ္အစား၊ ငါးသိန္းတန္ဖုန္းကဒ္ေတြ ေပၚေနၿပီမို႔ ၀မ္းသာအားရ ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေစာေစာက ရွက္ဖြယ္ ရွက္ဖြယ္ အကဲ႔ရဲ႔ခံရတဲ႔ ဟန္းဆက္မ်ဳိးကို တစ္သိန္းေက်ာ္ေပး၀ယ္ရတယ္။ ေဟာအခု ႏွစ္သိန္းဖုန္းေပၚလာၿပီ။ လက္ထဲကဟာႀကီးက ပိုေကာင္းလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ လိုင္းပိုမိတယ္လို႔လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ညာလို႔မရဘူး။ အင္တာနက္လည္း သုံးလို႔မရဘူး။ သုံးခ်င္တစ္လုံး ထပ္၀ယ္လိုက္ေပါ႔တဲ႔။ သိပ္မၾကာခင္ တစ္သိန္းဖုန္း၊ ငါးေသာင္းဖုန္းေတြလည္း လာဦးမတဲ႔။ အစကတည္းက သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ေအာက္ေျခလူတန္းစားသုံးတဲ႔ဟာေတြကို ကိုယ္႔ဆီမွာေတာ႔ ေကာင္းကင္ကက်လာတဲ႔ ဘိလပ္ရည္ပုလင္းဖုံးကေလးလို အလုအယက္ ေရႊနဲ႔စက္လို႔၀ယ္ရတယ္။ ၾကံမ်ားၾကိတ္သလို ျပည္သူေတြအိပ္ထဲက ရွိစုမဲ႔စု ပိုက္ဆံကေလးေတြကို သူေဌးေတြ အိပ္ထဲမေရာက္ေရာက္ေအာင္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ တစ္စက္မက်န္ ညွစ္ယူတယ္။ ဒါက ကိုယ္က ဖုန္းေလာက္ပဲ သုံးႏိုင္တဲ႔ ငါးသိန္းတန္အစားေလာက္မို႔ပါ။ (ဒါေတာင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး စုေဆာင္းလာခဲ႔တာေလးနဲ႔မွ ၀ယ္ႏိုင္တာေနာ္။ လခနဲ႔မ်ားေတာ႔ ေ၀းေသး) ကားစီးႏိုင္တဲ႔အစားေတြ ဘယ္လိုေရာင္း၀ယ္ စီးေမာင္းေနၾကသလဲ ေတြးသာ ၾကည့္ပါေတာ႔။ ခုေလာက္ဆိုရင္ ခရိုနီဆိုတာ ဘာလုပ္တဲ႔သူေတြလဲ ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ ဟင္ ဘာမွလည္း မဆိုင္ပဲနဲ႔ လို႔ ဆိုသူေတြအတြက္ ေနာက္တစ္မ်ဳိး ရွင္းရေသးတာပ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေရးခ်င္လို႔ ခရိုနီေတြကို ရမယ္ရွာရပါတယ္ဗ်။

          လယ္သမားႀကီးေတြခမ်ာ သူတို႔လယ္ယာေျမေတြ မတရားသိမ္းပိုက္ခံၾကရတဲ႔အတြက္ လယ္ထြန္စက္ဘီးေအာက္ ပက္လက္ထိုး၀င္ၿပီး ဆႏၵျပၾကပါသတဲ႔။ ဘယ္သူေတြက သိမ္းတာလဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္က သိမ္းတာေလ။ ဒါဆိုလည္း ခိုင္လုံတဲ႔ အေၾကာင္း တစုံတရာ မရွိပဲ ဘယ္သိမ္းပါ႔မလဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေရရွည္အက်ဳိးစိးပြားအတြက္ သိမ္းတာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ က်ဳပ္တို႔အမ္းၿမဳိ႔မွာလည္း ေလယာဥ္ကြင္းႀကီးတည္ေဆာက္တဲ႔အခါ လူေနအိမ္ေျခေတြကို ဖယ္ရေရႊ႕ရတဲ႔အတြက္ သည္လိုပဲ နစ္နာၾကတာေပါ႔။ ၿမဳိ႔သစ္မွာ ေျမကြက္ ျပန္ေပးသားပဲ။ သြားေရးလာေရးခက္ခဲတဲ႔အရပ္မွာ ေလယာဥ္ကြင္းႀကီး ၿပီးသြားတဲ႔အခါ အမ်ားႀကီး စည္ပင္ဖြံ႔ၿဖဳိးလာမယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အခုလည္း ေနျပည္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနား လယ္ေ၀းတ၀ိုက္က လယ္ေျမေတြကို သိမ္းယူတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံတကာအဆင္႔မီ ေဟာ္တယ္ႀကီးေတြ၊ အဆင္႔ျမင္႔အိမ္ယာႀကီးေတြ၊ စီမံကိန္းလုပ္ငန္းႀကီးေတြအတြက္ သိမ္းယူတာ မဟုတ္လား။ သာဓုေခၚၿပီး ေရစက္ခ်လိုက္ၾကတာေပါ႔။ ဒီထိေတာ႔ လက္မခံလည္း လက္ခံရမွာပဲ။ ဘာတတ္ႏိုင္တာလိုက္လို႔။ ခက္တာက ဘာမွ မၾကာလိုက္ေသးဘူး။ အဲသည္လယ္ကြက္ႀကီးေတြကို ပိုင္းပိုင္းၿပီး ျပန္ေရာင္းလိုက္တာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာေတာင္ အဲသေလာက္ ျမင္႔မားတဲ႔ အိမ္ျခံေျမေစ်းႏႈန္းမရွိဘူးတဲ႔။ နိုင္ငံေတာ္က ေရာင္းတာလား။ ဟင္႔အင္း ကံထရိုက္ရတဲ႔ သူေဌးႀကီးက ေရာင္းတာေလ။ ကဲ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။ အလကားသိမ္းထားတဲ႔ေျမေတြကို တစ္ေပပတ္လည္ သိန္းရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တြက္ေရာင္းတဲ႔သူေဌးႀကီးရဲ႕ သမာအာဇီ၀ ကို နတ္လူသာဓုမေခၚႏိုင္ၾကတာ ကိုယ္႔ထက္သာ မနာလိုတဲ႔သူေတြေပါ႔ေနာ္။ လူေတြကိုက ခက္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ မတိုးတက္တာ။

          ဘယ္ကိစၥမဆို တဘက္တည္းက ၾကည့္ျမင္ေနသမွ် တဘက္သတ္အျမင္ပဲ ရမွာေပါ႔။ တျခားတဘက္ကေန သုံးသပ္ဦးစို႔။ လူေတြရဲ႕ ေလာဘဆိုတာ အေတာမသတ္ႏိုင္ပါဘူး။ လူ႔အလို နတ္မလိုက္ႏိုင္ လို႔ေတာင္ ဆိုၾကတယ္။ နစ္နာေၾကး ေလွ်ာ္ေၾကးေတြ ေပးတဲ႔အခါ ေပးေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ တရားနည္းလမ္းက်က် ဟုတ္ပါ႔မလား။ ကိုယ္ေတြ႔ပဲ ေျပာၾကတာေပါ႔ေနာ္။ ေက်ာက္ျဖဴကေန ကူမင္းအထိ ဓါတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းႀကီး သြယ္တဲ႔အခါ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမေတြ၊ လယ္ယာေျမေတြကို ျဖတ္သြားရတဲ႔အတြက္ သိမ္းယူလိုက္ရတဲ႔အတြက္ ထိုက္သင္႔တဲ႔ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြေတြကို နစ္နာသူေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား သက္ဆိုင္ရာ ကုမၸဏီေတြက စိစစ္ၿပီး ေပးပါသတဲ႔။ ၿမိတ္ဘက္ ထား၀ယ္ဘက္မွာ အလားတူ ၾကဳံဖူးလို႔ ၿမိန္သြားတဲ႔သူေတြက သည္ဘက္မွာလည္း ပိုက္လိုင္းျဖတ္မယ္႔ ေျမေတြကို ေစ်းေကာင္းေပးၿပီး လိုက္၀ယ္ၾက၊ မတန္တဆေလွ်ာ္ေၾကးေတြ ေတာင္းၾကတဲ႔ ေစ်းကြက္ႀကီးေၾကာင္႔ ေက်ာက္ျဖဴကေျမေစ်းေတြလည္း ၀င္ဒါမီယာနီးပါး လိုက္လာပါေလေရာ။ စိုက္ခင္းရွင္ေတြကို အပင္အေရအတြက္နဲ႔ ေလ်ာ္ေၾကးေပးတာမို႔ ေျမယာအျငင္းပြားတဲ႔ ျပႆနာေတြအျပင္မွာ လာမစစ္ခင္တစ္ရက္ေလာက္မွ ပင္ေထာင္ကိုင္းကူး တူးကာဆြကာ မတ္တတ္ေထာင္ထားတဲ႔အပင္ေတြကို လက္ညွဳိးထိုးေလ်ာ္ခိုင္းတာေတြလည္း မၾကာခနပါပဲ။ တကယ္တမ္းနစ္နာသူ ေတာင္သူအစစ္ေတြကေတာ႔ အဲဒါမ်ဳိးေတြလည္း နားမလည္၊ စကားေရလည္ေအာင္လည္း မေျပာတတ္ မဆိုတတ္တဲ႔အတြက္ ဘာခံစားခြင္႔မွ မရၾကပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အဲလိုမ်ဳိး စီမံကိန္းလုပ္ငန္းႀကီးေတြမွာ နစ္နာသူေဒသခံေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကျဖစ္ေစ၊ အႀကီးအကဲမ်ားကျဖစ္ေစ၊ တစုံတရာေသာ အကူအညီေပးေလ႔ရွိပါတယ္။ ဥပမာ ေရႊ႔႕ေပးရတဲ႔ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြကို ရပ္ကြက္အသစ္မွာ မူလအေျခအေနအတိုင္း အိမ္တစ္လုံးျပန္ျဖစ္လာဖို႔ ေငြေၾကးအင္အား လူအင္အား အကူအညီေပးရပါေၾကာင္း ေငြစာရင္းရွင္းတမ္းနဲ႔ အထက္ကိုတင္ျပေသာ္ျငားလည္း တကယ္တမ္းမွာ တစ္အိမ္ေထာင္ ေငြငါးေထာင္နဲ႔ မနက္ျဖန္ မျမင္ခ်င္ဘူး စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ေျပာင္းခဲ႔ရသူေတြခ်ည့္ပါပဲ။ အာစရိႀကီးမ်ား စိတ္မရွည္ပုံက သူမ်ားတကာ အိမ္သစ္ေတာင္ ေဆာက္လို႔မၿပီးေသးဘူး။ ပါဂ်ဲရိုးေတြ ေလးငါးစီး၀ယ္စီးျပေတာ႔ သီခ်င္းနားေထာင္ေလ႔မရွိတဲ႔ ဘုန္းဘုန္းကေတာင္ “ပုလဲေလးေတြဆိုတာ ကမာေကာင္ကေလးေတြရဲ႕မ်က္ရည္ပဲခင္ ဒါေၾကာင္႔သာပင္ လည္မွာ မဆြဲစမ္းပါနဲ႔ခင္။”  လို႔ တရားထဲ ထည့္ေဟာခ်င္လာေလာက္ေအာင္ပါပဲတဲ႔။ (ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီဘုန္းဘုန္း က်ဳပ္နဲ႔ေပါင္းလို႔ရတာ ထင္ပ)

          အရင္တုန္းကေတာ႔ ေၾကြးတင္ရင္ ရွင္ဘုရင္ဆပ္လိမ္႔မယ္ လို႔ ဆိုရိုးစကားရွိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔ အရင္ရွင္ဘုရင္ရဲ႕အေၾကြး ေနာက္ရွင္ဘုရင္ လာမေတာင္းေၾကး ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ေျပာၾကျပန္သကိုေလ။ ဒီလိုေၾကးသာဆိုရင္ျဖင္႔ က်ဳပ္လည္းပဲ ငါးနွစ္တခါ ေငြလိုက္ေခ်းလို႔ခ်ည့္ေနမွနဲ႔တူရဲ႕။ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္သူေတြပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ ကိုယ္႔မစားရေသာ္ျငား ၀မ္းသာေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း သူတို႔စည္းစိမ္ေတြ တိုးသထက္တိုးေအာင္ ကိုယ္ေတြက ဖြတ္ေက်ာျပာစု အငတ္ခံအေသခံရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဟုတ္ေသးပါဘူးေနာ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္႔မရွိေသာ္ျငား တုိငး္ျပည္ရွိ ကိုယ္ခ်မ္းသာသလိုပဲေပါ႔ လို႔ သေဘာထားႀကီးႀကီးထားၿပီး မုဒိတာပြားနိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားနားလည္ေပးလိုက္တဲ႔အခါ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ခရိုနီေတြ ဘယ္လိုပဲ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ သူတို႔ဘ၀ဟာ လက္နဲ႔ထိသမွ် ေရႊျဖစ္ေစ ဆုပန္ထားတဲ႔ ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ပဲ တူပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ထိစပ္သမွ် အရာအားလုံးဟာ ငိုက္ဆံေငြေၾကးအတြက္သာ အေပးအယူသေဘာကိုေဆာင္တယ္။ အျပံဳးေလးတစ္ပြင္႔၊ ႏႈတ္ခ်ဳိစကားကေလး တစ္ခြန္းေတာင္ စိတ္ရင္းေစတနာနဲ႔ မရႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဘာမဆို ေငြေပး၀ယ္ရတယ္။ အလကား ဘာမွ မရေတာ႔ဘူး။ ရခဲ႔ရင္လည္း သူတို႔က အဖိုးတန္တယ္ မထင္ေတာ႔ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေငြေပး၀ယ္လို႔ရတဲ႔ အရာေတြ အားလုံး ျပည့္စုံလာတဲ႔တေန႔ သူ႔ဆီမွာ ေငြနဲ႔၀ယ္လို႔မရတာေတြ တစ္ေရြးသားမွ မက်န္ေတာ႔ဘူး လို႔ နားလည္လာလိမ္႔မယ္။ မယားေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရခ်င္ ရပါလိမ္႔မယ္။ ေမတၱာစစ္နဲ႔ခ်စ္တဲ႔သူ တစ္ေယာက္ မပါႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ လိုေလေသးမရွိ ေန႔ညမေရြး ရႏိုင္ေသာ္ျငား ခ်ိဳၿမိန္ေရာင္႔ရဲမႈေတြကိုေတာ႔ ခံစားႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ျပည္သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္လက္ငိုသံေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲကမပါပဲ ဟန္ေဆာင္ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရေတာ႔မယ္။ ဒီ႔ထက္ဆိုးတာကေတာ႔ မယ္ဘုရားေထြးလိုက္တဲ႔ ၀ါးဖတ္ေတာ္ ကြမ္းႏုညက္ကိုလည္း မရြံမရွာ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ခံယူလို႔ ၿမိန္ေရယွက္ေရ ၀ါးၿမဳိသေယာင္ျပဳရမယ္။ ေရႊကိုယ္ေတာ္ေတြ ပန္ေတာ္က်စြန္႔လိုက္ရင္လည္း မက္မက္စက္စက္ စုံဖက္ေပါင္းသင္းရလိမ္႔မယ္။ အကာေတြမွန္သမွ် ျပည့္စုံလာတဲ႔တေန႔မွာ အနွစ္ေတြမွန္သမွ်လည္း ဘာမွ က်န္ေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ သပ်စ္သီးမစားဖူးေပမယ္႔လည္း ၾကည့္ရတာ ခ်ဥ္မယ္႔ပုံႀကီးပါကြယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔လည္း တည့္ခ်င္မွ တည့္မွာေပါ႔။ ကိုယ္စားေနက် မုန္႔ပ်ားသလက္ကေလးစား၊ ေကာက္ရိုးပုံတိုးအိပ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ မရွိေတာ႔ မရွိဘူးေပါ႔။ မေၾကာင္႔က်ရတာ ေအးခ်မ္းတယ္။ ရွင္ဘုရင္နဲ႔ေပါင္းၿပီး လူထုမ်က္ရည္ေခ်ာင္းစီးေအာင္ လုပ္မယ္႔သူကလည္း လုပ္ပါေစေလ။ ဆင္းရဲသားနဲ႔ေပါင္းၿပီး အခ်င္းခ်င္း မ်က္ရည္သုတ္ေပးမယ္႔သူရွိေနရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ခရိုနီလည္း နီပါေစ။ အာဏာရွင္လည္း ရွင္ပါေစ။ “ၾကက္တူေရြး အာေခါင္နီ ကြမ္းကလပ္ကိုခ်ီ။ မခ်ီပါနဲ႔ ကိုၾကက္ေတာ ဘႀကီးလာမွ ေျပာ။ နင္႔ဘႀကီး ငါမေၾကာက္ ေဆးတံႀကီးနဲ႔ေခါက္” တဲ႔။ ဘႀကီးေရာ ၾကက္ေတာေရာ တစ္သေဘာတည္းမုိ႔ ေျပာလည္း ေဆးတံနဲ႔အေခါက္ခံရရုံ ရွိတာပ။ ကဲ တိတ္ေတာ႔ တိတ္ေတာ႔။ မငိုပါနဲ႔။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေသာက္စားကခုန္ၾကပါစို႔။ ေပ်ာ္သလားေဟ႔ ေမာင္တို႔ေရ႕… ။ ေပ်ာ္တယ္ေဟ႔ ... ေပ်ာ္တယ္ေဟ႔။ ေပ်ာ္သလားေဟ႔ ေမာင္တို႔ေရ႕...။ ေပ်ာ္တယ္ေဟ႔ …  ေပ်ာ္တယ္ေဟ႔။

  lu bo

ဘႀကီးသက္