ေျပးလို႔ လြတ္မွာလား

ေခတ္သစ္ အဲဂုတၱဳဘုရင္႐ူး

သူတို႔လူသိုက္ ဘုရားေပၚက အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ဆင္းလာပါၿပီ။ ေျဖးလြန္း၊ ေႏွးလြန္းလိုက္တာမွ လြန္ပါေလေရာ။ ေလွကားထစ္ တထစ္ခ်င္းကို သတိထားရင္း ဆင္းခ်လာတာ။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေျပာဆိုရယ္ေမာျခင္း မရွိၾက၊ မ်က္ႏွာအားလံုးဟာ အၿပံဳးရိပ္တို႔ ကင္းမဲ့လို႔ ….။ အေတြးကိုယ္စီပြားရင္း လာၾကတယ္။

လူႀကီးရဲ႕ လက္ေမာင္းကို အရပ္သားဝတ္စံုနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္က တဖက္တခ်က္စီ ကိုင္ဆဲြရင္း တဲြေခၚလာတယ္။ သူတို႔ေရွ႕က ေလွခါးထစ္ ႏွစ္ထစ္ေက်ာ္မွာ စစ္အရာရွိတေယာက္၊ ရဲေဘာ္တေယာက္ …။ အခ်ိန္မေရြး လဲၿပိဳက်လာႏိုင္တဲ့ လူႀကီးအတြက္ သူတို႔က အဆင္သင့္ေပါ့။ ေရွ႕ကို တည့္တည့္ၾကည့္ရင္း ဆင္းလာတာမဟုတ္။ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ဆင္းလာတာ။ ေလွခါးကို ေဘးေစာင္းအေနအထားနဲ႔ ဆင္းလာတာ။ ခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာနီေအာက္မွာ ေျမျမဳပ္မုိင္းေတြ ရွိေနမလားဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးမဟုတ္။ သူတို႔လူႀကီး ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ မျဖစ္ဖို႔ကိုသာ မ်က္ေျချပတ္ မခံတဲ့ပံုမ်ဳိး။

ဒီလူႀကီးက ေရွ႕ကုိသာ ၾကည့္ေနတာ။ ဘာမွ အျမင္အာ႐ံုထဲ ဝင္ဟန္မတူ။ ဘုရားေပၚတက္ ဝတ္ခ်ခဲ့တာေတာင္ သိပ္ၿပီး အလုပ္ျဖစ္ဟန္မေပါက္။ ဓမၼအာ႐ံုလည္း ရမယ့္ပံုမေပၚ။ ေဘးကလူေတြ တဲြေခၚတာကိုပဲ အလိုက္သင့္ ပါလာရတဲ့ပံု။ ေျခေထာက္ေတြက မသယ္ခ်င့္သယ္ခ်င္ … မခုိင္လွ။ စိတ္မွာလည္း မယ္မယ္ရရ ေဝခဲြႏုိင္ဟန္မရွိ။ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္တန္ရာတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး သူ႔မွာ ပိုစြမ္းစရာမရွိ။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မတတ္သာတဲ့အဆံုး မေခၚခ်င့္ေခၚခ်င္ ေခၚလာရျခင္းသာ။ သူ႔အေသြးအသားဟာလည္း အလိုမတူဘဲ သူနဲ႔ ေပါင္းဖက္ေနရျခင္းသာ။ အဲဒီအေသြးအသားထဲမွာ အစိမ္းေသဝိညာဥ္ေတြ အျပည့္အႏွက္ ရွိေနတယ္။

အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ေသြးသံရဲရဲ သံဃဦးေခါင္းေတြ၊ ဦးမညႊတ္ ဒူးမေထာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ရင္ထုမနာျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေတြ၊ လြင္တီးေခါင္ဘဝထဲမွာ တစာစာေအာ္ေနတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံတင္းေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြက အတၱေဘာႀကီးရဲ႕ ပါးလ်ပ္လ်ပ္ အေရခံြ ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ။ ကုန္း႐ုန္းတြန္းကန္ၾက၊ ႐ုန္းကန္တြန္းထိုးၾကနဲ႔ ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ကားေတြထဲက တေစၧသူရဲဇာတ္လမ္းမ်ဳိး။ တကယ့္ ဖုတ္ေကာင္ႀကီးပါ …။

အၾကည္းတန္ဒဏ္ရာ ဇာတ္လမ္းရွည္ေတြ၊ အသည္းကဲြ ျဖစ္ရပ္ဆိုးေတြနဲ႔ အေမွာင္ထုႀကီးစိုးတဲ့ ဇာတ္အိမ္နာေတြက တပံုတေခါင္း။ သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အျမစ္တြယ္ေနခဲ့တာ။ ေစးထန္းေနတဲ့ ေသြးျမစ္ေရ အစင္းေပါင္းမ်ားစြာက ခုန္ေပါက္စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။ ခ်ဳိးဖ်က္တိုက္စားႏုိင္စြမ္းႀကီးတဲ့ မုန္တုိင္းေတြလို အင္နဲ႔အားနဲ႔ကို ေထြးအန္ခ်ၾက၊ တိုက္ခတ္ၾကနဲ႔။ တကယ့္ကို အဆိပ္သင့္ ခႏၶာႀကီး၊ အသက္မဲ့ ခႏၶာႀကီး။ ဘုရားကု ကုလို႔ မရႏုိင္တဲ့ အာဏာ႐ူးႀကီး မွဴးႀကီးသန္းေရႊပဲေပါ့။

ဒင္း ေခ်မြလို႔ ေၾကြက်ရတဲ့ အဖူးအပြင့္ေလးေတြ၊ အေနမလွ အေသမလွတဲ့ ျဖစ္အင္ေတြ၊ အၿခိမ္းေျခာက္ခံ အညွိဳးခံ အက်ဥ္းစံေတြ၊ အပင္းသြတ္သြင္းလို႔ မလြတ္ကင္းရတဲ့ ေသျခင္းဆိုးေတြ၊ အပူမီးျဖာ ခ်ဴခ်ာၾကတဲ့ လူမမာေတြ၊ လမ္းစေတြေပ်ာက္ လမ္းမွားေပၚ ေရာက္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ ဘဝကံမဲြ တကဲြတျပားစီျဖစ္ရတဲ့ မိသားစုေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့ၿပီ။ မွဴးႀကီးသန္းေရႊဟာ တကယ့္ကုိ အဲဂုတၱဳရွင္ဘုရင္ ဖါေရာမင္းလို လူစားပင္။

ဖါေရာမင္း ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ဣသေရလလူမ်ဳိးေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဘုရားသခင္က ေမာေရွနဲ႔ အာ႐ုန္ကို ေစလႊတ္ၿပီး တန္ခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိးျပကာ လႊတ္ေပးခိုင္းပါတယ္။ လွံတံ ေျမြျဖစ္၊ ျမစ္ေရကို လွံတံနဲ႔႐ိုက္ေတာ့ အေသြးေတြျဖစ္၊ ငါးေတြေသ၊ အဲဂုတၱဳလူတို႔ ျမစ္ေရကို ရြံရွာ၊ သံုးမရ ေသာက္မရ။ သစ္ခြက္ေတြ၊ ေက်ာက္အိုးေတြထဲကအစ ေရေတြဟာ ေသြးေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွလံုးခုိင္တဲ့ ဖါေရာမင္းက နားမေထာင္၊ ႏွလံုးမသြင္းဘဲ ေနတယ္။

ဒီေတာ့ ဖားေတြနဲ႔ ဒဏ္ခတ္ခုိင္းျပန္တယ္။ အိပ္ခန္း၊ အိပ္ယာ၊ မုန္႔နယ္ခြက္ကအစ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲအထိ ဖားေတြ ခုန္တက္ကုန္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေျမမႈန္႔ေတြကေန ျခင္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေစျပန္တယ္။ ယင္ရဲေတြနဲ႔ ေပးတိုက္ခဲ့တယ္၊ ဝိဇၨာဆရာေတြလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖါေရာမင္းက မၿဖံဳေရးခ် မၿဖံဳေပါ့။

အဲဂုတၱဳေတြရဲ႕ ျမင္း၊ ျမည္း၊ ကုလားအုပ္၊ သိုး၊ ႏြား၊ တိရစၧာန္ေတြ ေရာဂါရေစျပန္တယ္။ မီးဖိုထဲကျပာကုိ မိုးေကာင္းကင္ထဲ ပစ္လႊတ္ျပန္ေတာ့ လူေတြ၊ တိရစၧာန္ေတြဟာ ခဲအက်ိတ္ျပည့္တဲ့ အနာဆိုးေတြ စဲြကပ္၊  ကာလနာနဲ႔ ဒဏ္ခတ္၊ မီးနဲ႔ေရာၿပီး မိုးသီးေတြ ၿပိဳဆင္းက်၊ စံုလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖါေရာဘုရင္ကေတာ့ ထာႇရဘုရားသခင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ကို ပမာမခန္႔လုပ္တာပါပဲ။ အျပစ္မဲ့သူေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တရားခ်ေပမယ့္ မရပါဘူး။

ဒီေတာ့လည္း ေျမမ်က္ႏွာျပင္တခုလံုး က်ဳိင္းေကာင္ေတြ ဖုန္းလႊမ္းေစျပန္တယ္။ သစ္ပင္ျမက္ပင္ကအစ စိမ္းတ့ဲအရာ မက်န္ရစ္။ ေနာက္တမ်ဳိးက ၃ ရက္လံုးလံုး ထူထပ္တဲ့ ေမွာင္မုိက္မႈမ်ဳိးနဲ႔ လူေတြကို ထုိင္ရာကေတာင္ မထႏုိင္ေအာင္ တုိက္ယူပစ္တာ။ ဒီ့ထက္ပိုၾကမ္းသြားတာက အဲဂုတၱဳမ်ဳိးႏြယ္ သားဦးေတြ၊ တိရစၧာန္သားဦးေတြ ေသကုန္ၾကတယ္။ အားလံုး ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္တယ္။ အႀကီးအက်ယ္ ငိုေၾကြးၾကတယ္။

နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖိအားေပးခဲ့တာပါ။ လက္မခံတာနဲ႔အမွ် တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ အဆိုးဆံုးအေျခအေနကုိ ဆိုက္ေရာက္လာရတာပါပဲ။ ဒီအေျခအေနေရာက္မွပဲ ဣသေရလလူမ်ဳိး ၆ သိန္းဟာ လြတ္ေျမာက္ရတာပါ။

ၾသဇာလက္ေစာင္းထက္တဲ့၊ တလဲြဆံပင္ေကာင္းတဲ့ ဘုရင္႐ူးတေယာက္ေၾကာင့္ မလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ တက္ခဲ့ရတယ္။ အျပစ္မဲ့လူေတြ အထိနာရတယ္။ ေျပာခဲ့သလိုပဲ လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစက အဆိုးဆံုး အေျခအေနကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးမွ ျမင္ခဲ့ရတာပါ။

ကုိယ့္တိုင္းျပည္ကို အဆိုးဆံုးထိ မတက္လွမ္းရဘဲ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္တာပါ။ ျဖစ္တန္ေခ်ကေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနအရ အေတာ္ပဲ နည္းပါးေနပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္အၾကား တင္းမာမႈအလံုးစံုက အဆိုးဆံုးဆီ အေျပးႏွင္ေနသလိုပါပဲ။ ျပည္သူေတြက ဒင္းတို႔အေပၚ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒင္းတို႔ကလည္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ မုိက္ဂုဏ္ ျပေနဆဲ။

တေယာက္ေသာသူက ထူးဆန္းတဲ့ အိပ္မက္တခုကို မၾကာေသးခင္က ေျပာျပပါတယ္။ တကယ့္အိပ္မက္ပါ။ သူက အိပ္မက္ရွည္ႀကီးကို အေသးစိတ္ေျပာျပတာ။ သူမို႔ အဲဒီေလာက္ မက္တတ္တာ။ ကိုယ္ျဖင့္ မမက္ဖူးေပါင္။ သူ႔အိပ္မက္ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါး ေရးျဖစ္တာဆိုေတာ့ ျပန္ေျပာပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အတိုခ်ဳံးေပါ့ …။

… ရြာတရြာမွာ ဧရာမႀကီးမားတ့ဲ သံအိမ္ႀကီးတလံုး ေဆာက္ေနတယ္။ တျခားရြာေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲ့အခါ အသာစီးရဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ေဆာက္တာ။ သံအိမ္ႀကီးကို လွပတင့္တယ္ေစဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး မြမ္းမံျခယ္သလာပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ခ်ိန္က ၾကာပါၿပီ။ မၿပီးႏုိင္ေသးပါ။ ဟိုလိုေကာင္းမလား၊ ဒီလိုေကာင္းမလားဆိုၿပီး တုိင္းထြာတြက္ခ်က္ရင္း ဟိုဟာေလးျပင္၊ ဒီဟာေလးျပင္နဲ႔ေပါ့။ (ေကာင္းေစခ်င္တာေနမွာ)။ အလုပ္သမားေတြက် ၾကည့္လိုက္အံုး။ ေျချပတ္လက္ ျပတ္ေတြ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ေခါင္းပါျပတ္ေနတာ။ (ဒါက်ေတာ့ အိပ္မက္က အေတာ္ဆိုးပါတယ္။ ဦးေႏွာက္မဲ့သူေတြကို ကုိယ္စားျပဳခ်င္ဟန္တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမ်ား အလုပ္လုပ္ၾကတယ္မသိ)။ အိမ္ႀကီးအရွင္ကေတာ့ သူႀကီးပါ။

သူႀကီးမွာ သားဆုိးသမီးဆိုးနဲ႔ အႀကံေပး မေကာင္းလွေပမယ့္ သူႀကီးအေပၚ တီးတိုးတိုင္ပင္ေဖာ္ ၾသဇာေညာင္းတဲ့ သူေတြကလည္း ဘယ္ညာဝိုင္းလို႔။ သူတို႔ကလည္း သူႀကီးအလိုက် အားေပးၾကတယ္။ (ၾကည့္လိုက္ရင္ တကယ့္ကို အင္အားေကာင္းတဲ့ သူႀကီးတေယာက္ပဲ။ အေျခြအရံက မ်ား၊ ေငြေၾကးက ျပည့္စံု၊ ၾသဇာအာဏာက ႀကီးမား၊ လုပ္ကြက္လည္း သာ)။

သူဟာ သံအိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းကေန သေဘာေခြ႔ၿပီး မာန္ေတြ တက္တက္လာတယ္။ ေလာဘေတြလည္း လွိမ့္တက္ေနတယ္၊ တျခားရြာေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ရာမွာ အိမ္ႀကီးဟာ အင္အားျဖစ္တယ္၊ အႏုိင္ပိုင္းမယ့္ အရာျဖစ္တယ္လို႔ သူက အ႐ူးအမူး ျမင္ေနေတာ့တာကုိး။ ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္ေတာ္ႀကီးကို သူ႔စိတ္ကူးအတုိင္း အက်ယ္ခ်ဲ႕လာတယ္။ အထပ္ေတြလည္း တိုးေဆာက္ေနေတာ့တာ၊ (ဘုရင္႐ူးႀကီး မွဴးႀကီးသန္းေရႊလို ေနမွာေပါ့)။

အိမ္ေတာ္ႀကီးကို တိုးခ်င္တုိင္း တုိး၊ ခ်ဲ႕ခ်င္တုိင္း ခ်ဲ႕ေနလို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က အိမ္ေတြ၊ လယ္ယာေျမေတြကို သိမ္းခ်င္တုိင္း သိမ္းရေတာ့တာပဲ။ သူ႔အမိန္႔အတိုင္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာမယ့္သူေတြလည္း မႏုိင္မနင္း ေမြးရတာေပါ့။ (ဒါက ႐ိုးပါေသးတယ္။ ႀကံ႕ဖြတ္ေတြ၊ မီးသတ္ေတြလို ေနမွာ)။ အိမ္ႀကီးကို ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ဖို႔ ရြာသားေတြကို အသားကုန္ လႊတ္ခိုင္းတာေပါ့။ လူေတြက အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္နဲ႔ သူ႔အတြက္ပဲ လုပ္ေပးေနရတာ။

ဒီၾကားထဲ သူ ေမြးထားတဲ့ လူဆိုးလူမိုက္ေတြက သူႀကီးႀကဳိက္မယ္ထင္သမွ် လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္တာေပါ့။ သူတို႔ေတြက အခြင့္ထူးခံတယ္။ အႏုိင့္အထက္ လုပ္တယ္။ ဆိုေတာ့ ရြာသားအခ်င္းခ်င္း လူရမ္းကားနဲ႔ လူလိမ္မာ၊ အခြင့္အာဏာရွိသူနဲ႔ အခြင့္အလမ္း မရွိသူ၊ စီးပြားဥစၥာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာသူနဲ႔ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိသူဆိုၿပီး ကဲြထြက္သြားတယ္။ တရြာထဲသားခ်င္း အေစးမကပ္ၾကဘူး။ ရန္ေစာင္ေနၾကတယ္။

သူႀကီးကိုယ္တုိင္က ဒီေဒသတခြင္မွာ နယ္နယ္ရရ ပုဂၢဳိလ္မွ မဟုတ္တာ။ ဆိုးလိုက္မိုက္လိုက္ပံုက လြန္ေရာ။ ဒါေၾကာင့္ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြဟာ သူ႔ထက္ဆုိးတဲ့ တပုိင္တႏိုင္ အ႐ိုင္းအစိုင္းေလးေတြ ျဖစ္လာတာေပါ့။ ႏွိပ္စက္ခ်င္ရာ ႏွိပ္စက္၊ ၾကမ္းခ်င္တုိင္း ၾကမ္း၊ ရမ္းခ်င္တုိင္း ရမ္း။ မေကာင္းမွန္းသိသိနဲ႔ကို လုပ္မိလုပ္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္တာပဲ။

ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးရွတဲ့ သူႀကီး႐ူးရဲ႕ သံအိမ္ေတာ္ႀကီးအတြင္း လုပ္ကိုင္ေနသူေတြကလည္း ဦးေႏွာက္မရွိၾကေတာ့ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ မစဥ္းစားဘူး။ ခိုးသူဝွက္သူ၊ ခိုသူကပ္သူေတြ ျဖစ္တယ္။ သံေခ်းေတြတက္၊ သံတုိင္ေတြ ယိုင္ရြဲ႕၊ ဟိုဟာပ်က္ ဒီဟာေပ်ာက္နဲ႔၊ ဗရမ္းဗတာကို ျဖစ္ေနၾကတာ။ တုိတိုနဲ႔ အဆံုးသတ္ရရင္ အဆံုးမွာေတာ့ သံအိမ္ႀကီး ၿပိဳက်သြားတာေပါ့။ သူ႔အိပ္မက္က ဒါပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ သူ ဆက္ၿပီး မက္ခြင့္မရတာက သူႀကီး ဘာျဖစ္သြားလဲ ဆိုတာပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ပါ မသိရေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အားမလို အားမရနဲ႔ က်န္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖည့္ေတြးၾကည့္တာေပါ့ေလ။

ျမန္မာျပည္က စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ႕ ဘိုးေအႀကီး ဦးေနဝင္းနဲ႔ နယ္စားပယ္စား အာဏာရွင္ ေပါက္စေနေတြ ဘာျဖစ္ခဲ့လဲ။ အဆိုးဆံုးဘဝနဲ႔ နိဂံုးကမၸတ္ အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဖါေရာမင္း ဘာျဖစ္ခဲ့လဲ။ သူလည္းပဲ အားကိုးတႀကီးရွိခဲ့တဲ့ အရာေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့တယ္။ ခိုင္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏွလံုးအိမ္ႀကီး ကဲြေၾကခဲ့ရတယ္။ မွဴးႀကီးသန္းေရႊရဲ႕ ဘဝနိဂံုးဟာလည္း အဆံုးသတ္ သြားၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာႏုိင္တယ္။ ၾကြင္းက်န္အာဏာေတြကို ဖက္တြယ္ရင္း၊ ထင္ရာစိုင္းခ်င္ စိုင္းႏုိင္ေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့တာေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ မေသမခ်င္း နာတာရွည္ေဝဒနာကို ပိုက္ေနရမွာပါ။

သူႀကီးလို လူစားကေရာ ဘာမို႔လဲ။ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲျဖစ္လို႔ ေျပးလြတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဖိႏွိပ္ခံရသူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ဟာ သိပ္ကို သစၥာရိွပါတယ္။ ရွိရင္းစဲြထက္ ေက်ာ္မက္သူ သိပ္မရွိဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြဟာ အိပ္မက္ေတြကို အေတာ္ပဲ ျပ႒ာန္းလႊမ္းမိုးပါတယ္။

အိပ္မက္ေတြ၊ လက္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ဇာတ္ေတာ္လာ တရားဓမၼေတြက ဒီလိုပဲ ျပေနတာ။ အလြန္အမင္း မေကာင္းမႈက်ဴးလြန္တဲ့ မင္းဆိုးမင္းညစ္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြရဲ႕ လိုဘဆႏၵကေန လြတ္ကင္းရာဆီ ေျပးမထြက္ႏုိင္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက လြတ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ က်ိန္စာက အဖက္ဖက္က လွည့္ပတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားၿပီးသားပါ။

အာဏာရွင္ေတြအတြက္ ေျပးလို႔မလြတ္တဲ့ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ က်ိန္စာစက္ကြင္းပါပဲ။ လြတ္ေအာင္ေျပးစမ္းပါေလ။

ေျပးလို႔ လြတ္မွာလား …။ 

(ဒီေဆာင္းပါးျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ပံ့ပုိးကူညီေပးတဲ့ ညီေလးမံုပီးနဲ႔ ဆရာမန္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သမၼာက်မ္းစာထဲက ရွင္ေမာေရွ စီရင္ေရးသားတဲ့ ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္းမွ က်မ္းခ်က္တခ်ဳိ႕ကို ကိုးကားပါတယ္။)(၂၀၀၈ မတ္လ ေရး ေဆာင္းပါးပါ။ အဲဒီကတည္းက ထြက္ေပၚခဲ့တဲ့ ပံုေဟာင္းကို ျပန္တင္ထားတာပါ။)

  lu bo

ဘႀကီးသက္