ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံမွာ ဆႏၵျပပြဲေတြ မရွိေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား

ျပည္သူလူထုရဲ႕ ပကတိ လိုလားခ်က္ေတြ ျပည့္ဝေနရင္ ဘယ္သူမွ အပင္ပန္းခံၿပီး ဆႏၵထြက္ျပေနမွာ မဟုတ္တာကေတာ့ အရွင္းဆံုးလို႔ ဆိုရပါမယ္။ တာဝန္ရွိသူေတြဟာ လူထု လိုလားခ်က္ေတြ ျပည့္ဝေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဘယ္သူေတြက တာဝန္ယူၿပီး လုပ္ေပးၾကမွာလဲ၊ လုပ္ေပးၾကတဲ့အခါမွာ ဘာကို အေျခခံၿပီး လုပ္ေပးရမလဲ...စသျဖင့္ ေလးနက္ က်ယ္ျပန္႔စြာ ေျမာ္ျမင္ေပးႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူနဲ႔ အစိုးရ ဆိုတာ ႏိုင္ငံတခု ၿငိမ္းခ်မ္း ဖြံ႔ၿဖိးစြာ တည္တန္႔ႏိုင္ဖို႔ အဓိက အက်ဆံုး ခြဲျခားသတ္မွတ္ထားရတဲ့ လူသားအရင္းအျမစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အစစ္အမွန္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အင္အားျဖစ္ပါတယ္။

ေရႊပံုႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ေနရံုသက္သက္နဲ႔ ထမင္းစားရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပိုင္တဲ့ ေရႊေတြကို ထုခြဲေရာင္းခ် ေပးကမ္းၿပီး ထမင္းစားဖို႔ေတာ့ အနည္းဆံုး လုပ္ယူရပါမယ္။

ကမာၻဦးအစ လူသားေတြ စျဖစ္လာတုန္းက ပတ္ဝန္းက်င္ သဘာဝကိုသာ အမွီျပဳရင္း လူသားမ်ဳိးဆက္ကို တည္တန္႔ေစခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေရႊေငြ သယံဇာတေတြက အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိေနရင္လည္း အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ရမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

လိုရင္းကေတာ့ လူက အဓိက ျဖစ္ပါတယ္။ လူမွာ အသိဥာဏ္ေကာင္းေကာင္းရွိမွ နည္းလမ္းေကာင္းေတြကို ၾကံဆႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အစိုးရဆိုတာ လူထုၾကားထဲက ေပါက္ဖြားလာသူေတြပါပဲ။ ႏိုင္ငံ့ေရးရာ ကိစၥေတြကို စီမံခန္႔ခြဲ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ အရည္အခ်င္းရွိသူေတြကို လူထုကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ လူထုက ေရြးေကာက္ပြဲေတြကတဆင့္ ခန္႔အပ္ထားသူေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ကို အခေၾကးေငြရယူၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကလို႔ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းလို႔ ေခၚလိုက္ၾကပါတယ္။

ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြ ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ တာဝန္မွာ အထက္က ေပးလာတဲ့ အမိန္႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြကို တေသြမတိမ္း လိုက္လုပ္ရံုနဲ႔ လံုေလာက္တဲ့ တာဝန္ေက်မႈလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ညႊန္ၾကားသူနဲ႔တကြ လိုက္နာထမ္းေဆာင္ရသူတို႔ အားလံုးရဲ႕ အသိစိတ္ဟာ ကိုယ္က်င့္တရား ေျဖာင့္မတ္မႈနဲ႔အတူ ဒီမိုကေရစီအေပၚ အျမဲတမ္း ရာႏႈန္းျပည့္ အေျခခံရပါမယ္။  အဲဒီလို ျဖစ္ေစတဲ့စနစ္ကို ဖန္တီးယူႏိုင္ရပါမယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကို လည္ပတ္ေနေစတဲ့ ယႏၱယားမွာ အဓိက အားနည္းခ်က္က အဲဒါပါပဲ။

ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ လ်င္ျမန္မႈနဲ႔အတူ လူေတြရဲ႕ အသိတရား ႏိုးၾကားမႈနဲ႔ တုန္႔ျပန္မႈကလည္း သိပ္ကို လ်င္ျမန္လာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တာဝန္ရွိသူ ( အစိုးရအသီးသီး + ႏိုင္ငံေရးပါတီ ) တို႔ရဲ႕ လိုအပ္သလို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္စြမ္းဟာ ေခတ္စနစ္ကို၊ လူထုလိုလားခ်က္ကို အလ်င္မီေနေစရပါမယ္။

ျပည္သူေတြက တာဝန္ရွိသူေတြထက္ ႏွာတဖ်ားသာသြားရုံနဲ႔ လူထုကိုယ္စားလွယ္အသစ္ေတြ ထြက္ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီအသိကို တာဝန္ရွိသူတိုင္းက နားလည္ေနရပါမယ္။ ဒါကို နားမလည္ဘဲ တားဆီးထိန္းခ်ဳပ္ရင္လည္း ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ အံဝင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။  

ဒီမိုကေရစီ လူ႔ေဘာင္ထဲမွာ လူတိုင္းပါဝင္ေနဖို႔က သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခုပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီ အသိုင္းအဝိုင္းထဲ မပါဘဲ ေနခ်င္လည္း ရပါတယ္။ အဲဒီလို သီးျခား ေနႏိုင္ခြင့္အေပၚ ဒီမိုကေရစီက ၾကည္ျဖဴေပးထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

မတူကြဲျပားမႈကို လက္ခံက်င့္သံုးၾကရာမွာ အမ်ားစု အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ မဆန္႔က်င္ေနသမွ် ျပႆာနာႀကီးငယ္ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ဆန္႔က်င္လာရင္လည္း ႏွစ္ဘက္ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း ရွိရပါမယ္။ ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း မရွိရင္ လူ႔သဘာဝအရ မိမိဆႏၵေနာက္ကိုသာ လိုက္ေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီ လူ႔ေဘာင္ထဲမွာ ပါဝင္ေနၾကၿပီဆိုရင္ လူတိုင္းဟာ အရည္အခ်င္း လိုအပ္ရင္ ထပ္ျဖည့္္ဆည္းရမွာပါပဲ။ မိမိထက္သာသူကို တြန္းပို႔ ေထာက္ခံရဲတဲ့ အျပဳအမူေကာင္းေတြ ေလ့က်င့္ယူ၊ က်င့္သံုးတတ္ရပါမယ္။

ဆႏၵျပတာေတြကို မရွိေစခ်င္ရင္ ဥပေဒ အမိန္႔ေတြနဲ႔ တားျမစ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သေဘာမွ် ေရးသားလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ျပည္သူေတြက ဆႏၵျပလာၾကမွသာ အစိုးရအေနနဲ႔ မိမိလိုအပ္ခ်က္ကို သိရွိၿပီး ထပ္မံ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ရင္ အစိုးရလည္း ဂုဏ္တက္တာပါပဲ။

ဆႏၵျပရာမွာ အရပ္သား ျပည္သူေတြကသာ ဆႏၵျပတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြလည္း အလားတူ ဆႏၵျပပိုင္ခြင့္ ရွိေနပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ပကတိ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္စြမ္း အားေကာင္းရင္ ဘယ္သူမွ ဆႏၵျပမွာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

အျခားတဖက္က ျပန္ေတြးစရာေတြကိုလည္း ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားရပါမယ္။ ဥပမာ- လူ႔အလို နတ္မလိုက္ႏိုင္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြပါ။ ေတာင္းလို႔ ရမွန္း သိေနရင္ ေပးမဆံုးေတာ့ပါဘူး။ မေပးႏိုင္တဲ့ တေန႔ ျပႆနာ တက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြဟာ ကာလံ-ေဒသံ-ပေယာဂံအလိုက္ တကယ္လိုအပ္ရဲ႕လား.. ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္လဲ.. ေနာက္ဆက္တြဲ သက္ေရာက္မႈက ဘယ္လိုရွိမလဲ .. စသျဖင့္ အစိုးရဘက္က ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းအား ေကာင္းဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အေၾကာင္းပါ။

ဒီလိုပဲ ေတာင္းဆိုသူေတြဘက္ကလည္း အမွန္တတကယ္ “ပကတိ လိုလားခ်က္” သာ ျဖစ္ရပါမယ္။ လူထုဘက္က အေျမာ္အျမင္ ရွိဖို႔ဆိုတာက သိပ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တႏိုင္ငံလံုးက ျပည္သူေတြကို ကိုယ္စားျပဳ ေတာင္းဆိုရတာ ျဖစ္လို႔ လူထုထဲမွာ ေတြးေတာၾကံဆ ေျမာ္ျမင္တတ္သူေတြ အျမဲတမ္း ႏိုးနိုးၾကားၾကား ရွိေနတာေၾကာင့္ပါပဲ။

ဒီလိုပဲ မတူကြဲျပားစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူနည္းစုေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ ကိစၥကိုလည္း လစ္လ်ဴမရႈိဘဲ အေလးအနက္ ထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြ..ဒါေတြသာမက ေတြးေတာၾကံဆႏိုင္သမွ် အားလုံးကို အဆင္ေျပေအာင္ ျပင္ဆင္ စီမံ လုပ္ေဆာင္ထားႏိုင္ရင္ ဆႏၵျပပြဲေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵျပပြဲ မျဖစ္ဖူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံရယ္လို႔ ကမာၻမွာ မရွိပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ထြန္းလာဖို႔သာမက ေရရွည္ တည္တန္႔ခိုင္ျမဲေစဖို႔ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ၊ အေျခခံဥပေဒ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ၊ အျပန္အလွန္ အာဏာထိန္းေက်ာင္းမႈ စတာေတြနဲ႔အတူ ဆႏၵျပတာကလည္း ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အေျခခံ အုတ္ျမစ္တခု ျဖစ္ေနပါတယ္။

လြင္ေအာင္စိုး

၂၃-၉-၂ဝ၁၂

..............................

ဘႀကီးသက္