ပန္းတိမ္မသင္ခင္ ေရႊခိုးတတ္ေနၾကသူမ်ား

(၁)

အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဘုဂလန္႔ေတြ ေတြးလာတယ္ေျပာရဲ့။ ဂြက်က် စကားေတြပဲ ထြက္ထြက္လာတယ္ဆိုရဲ့။ ရြတ္တြတ္တြတ္ေတြပဲ ေရးေရးေနတယ္ ေ၀ဖန္ရဲ့။

အဲဒါေတြအားလံုးက အမႇန္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီရလဒ္ေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြကလည္း ေနာက္ကြယ္မႇာရႇိတာ အေသအခ်ာ။ တစ္သက္လံုး ေအာင့္အည္းသည္းခံေနလာရတာၾကာေတာ့ ေသခါနီးမႇာ ေျပာခ်င္တာေလး ေျပာ၊ လုပ္ခ်င္တာေလး လုပ္၊ ေရးခ်င္တာေလး ေရးမိသေပါ့ဗ်ာ။

(၂)

ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာေပမယ့္ ဘာေရးရမႇန္းမသိတာက အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ ျပႆနာ။ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ကယ္တင္ရႇင္က ေပၚလာတယ္။ ကလင္ကလင္ ဖုန္းသံ။ အခ်ိန္မေတာ္လာတဲ့ဖုန္းဆိုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကိုင္လိုက္တဲ့ခဏမႇာ နယ္ကညီမရဲ့ အသံကို ၾကားရတယ္။

''ကိုငယ္ေရ ႀကီးႀကီးေဒၚေရႊႀကိဳင္ ဆံုးသြားၿပီ။ ခုနက ဖုန္းလာလို႔ သန္ဘက္ခါ သၿဂႋဳလ္မယ္တဲ့။

(၃)

ေဒၚေရႊႀကိဳင္၊ ေဒၚေရႊလိႈင္၊ ေဒၚေရႊၿမိဳင္ဆုိတာ အေဖ့ရဲ့ အစ္မေတြ။ အားလံုးက ေရႊကုန္သည္ေတြ။ ေစ်းထဲမႇာ ေရႊဆိုင္ဖြင့္သဗ်ာ။ ေရႊေရာင္းတယ္။ အပ္ထည္လက္ခံတယ္။ ေရႊ၊ ေငြ ရတနာ အေပါင္ခံတယ္။ ေငြတိုးေပးတယ္။ ဒါသူတို႔ရဲ့ အဓိကစီးပြားေရး။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက စကား ခပ္မ်ားမ်ားေကာင္ဆိုေတာ့ ႀကီးေတာ္မ်ားက ခ်စ္ၾကသဗ်ာ။ အခုလို စကားမ်ားျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ခ်စ္ခင္ႏႇစ္သက္ဖြယ္ရာ ပီယ၀ါစာေလးေတြလည္း  ဆိုတတ္တာကိုး။ ဒါေတာင္မႇ တစ္ခါတစ္ခါမႇာ ဂြတီးဂြက်ေတြ ေတြး၊ ေမး၊ ေျပာတတ္တာက ရႇိေသးရဲ့။

(၄)

အဲဒီဂြတီးဂြက်ေတြထဲက မႇတ္မႇတ္ရရတစ္ခု ရႇိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း မႇတ္မႇတ္ရရ၊ ႀကီးေတာ္မ်ားဘက္ကလည္း မႇတ္မႇတ္ရရေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ေစ်းထဲသြားတယ္။ ႀကီးေတာ္ေတြရဲ့ ေရႊဆိုင္မႇာထိုင္တယ္။ မုန္႔စားတယ္။ သူတို႔စာရင္းေတြကူၿပီးေပါင္းေပးတယ္။ စစ္ေပးတယ္။ အဲဒီအတြက္မုန့္ဖိုးေပး ရတယ္။

လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြ မေပၚေသးတဲ့ေခတ္ဗ်ာ။ အစိုးရ႐ံုးေတြမႇာေတာင္မႇ ဂဏန္းေပါင္းစက္ႀကီးကို ႏႇိပ္လိုက္ လက္ယာရစ္ လႇည့္လိုက္၊ လက္၀ဲရစ္ လႇည့္လိုက္နဲ႔ လုပ္ရတာ။

အဲဒီေတာ့ကာ တူေတာ္ေမာင္ လူရည္ခြၽန္ေလးလာတဲ့ခဏမႇာ ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်ပါေရာ။ စစ္စမ္းဟဲ့ အေႂကြးစရင္း၊ ေပါင္းစမ္းဟဲ့ အေရာင္းစာရင္း၊ ႏႈတ္စမ္းဟဲ့ အ၀ယ္စာရင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေျပစာေတြနဲ႔ လယ္ဂ်ာစာအုပ္နဲ႔ တုိက္ဆိုင္စစ္ေဆးရတာလည္း ပါေသးသဗ်။

(၅)

အဲဒီေန႔ကဗ်ာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတုိင္းလို ခိုင္းတာလုပ္၊ ေကြၽးတာစား၊ ေပးတဲ့မုန္႔ဖုိး ယူဆိုၿပီးၿပီ။ ကိုယ္ကိုယ္၌ကိုယ္က ရႇည္တာပါဗ်ာ။ ေျပစာေတြ ၾကည့္ၿပီး အေမးအျမန္းထူမိတယ္။

''ႀကီးႀကီးေျပစာမႇာပါတဲ့ အေလ်ာ့တြက္ေတြက မ်ားလႇခ်ည္လားဗ်''

''လူကေလးရဲ့ လက္၀တ္လက္စား လုပ္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မႇ အႏုစိတ္ၿပီး လက္၀င္တာကြဲ႔။ ထုရင္း ႏႇက္ရင္း ဆစ္ရင္း ပိုင္းရင္း ျဖတ္ရင္း ေတာက္ရင္း ပံုေဖာ္ရင္းနဲ႔ ေရႊမႈန္ေလးေတြ ေလလြင့္တတ္သကြဲ႔။ အဲဒါအတြက္ပါ တြက္ထားရတာေပါ့'

''အဲဒီေရႊမႈန္ေတြလြင့္တာ ပန္းတိမ္ဖိုထဲမႇာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ႀကီးႀကီးတို႔ေျပာေတာ့ ပန္းတိမ္ဖိုေနရာေဟာင္းကို မိႈက္ထုတ္ရင္ေတာင္မႇ ရတဲ့ေရႊက အမ်ားႀကီးဆို''

''အဲဒါ ပန္းတိမ္ဆရာရဲ့ အိမ္လကြယ္။ ကိုယ္ကဘာရမႇာလဲ။ ေနာက္ၿပီး အေလ်ာ့တြက္ဆိုတာက ပန္းတိမ္ဆရာအတြက္ ေဆာင္းရတာကြဲ႔။ ေရႊတစ္တံုး တစ္က်ပ္သားေပးၿပီး တစ္က်ပ္သား ဆြဲႀကိဳးလုပ္လို႔ မရဘူး။ အေလ်ာ့တြက္ယူတာ သိပ္မ်ားရင္ အဲဒီ ပန္းတိမ္ဆရာကို မအပ္ၾကေတာ့ဘူး။ သင့္တင့္တဲ့ ပမာဏတစ္ခုပဲ လက္ခံၾကတာ''

''ဒါနဲ႔ ပန္းတိမ္မတတ္ခင္ ေရႊခိုးသင္ဆိုတာကေရာ ႀကီးႀကီး''

''တယ္ ဒီေကာင္ေလးေတာ ေမးေတာင္ေမးနဲ႔၊ ပန္းတိမ္ေကာင္းေကာင္း တတ္သြားရင္ ေရႊခိုးသင္စရာ မလိုဘူး။ အေလ်ာ့တြက္ သက္သက္သာသာနဲ႔ လက္ရာေကာင္းေကာင္း ထြက္သဟဲ့့။ ေတာ္ ေတာ္''

ဒါနဲ႔ အဲဒီေန႔က မုန္႔လည္းငတ္ခဲ့သဗ်ာ။ မုန္႔ဖိုးေတာ့ ေ၀းေပါ့။

'ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေရႇ႕တန္းတင္လာၾကသလားလို႔ပါကြာ။ အလုပ္ မလုပ္ရေသးဘူး။ ရရာရေၾကာင္းေတြ၊ ခြင္ေတြျမင္ေန တတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီးစာဖတ္တဲ့ ကိစၥကြာ'

(၆)

တစ္ရက္မႇာ တကၠသိုလ္တစ္ခု မႇာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕တယ္။ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းပညာရပ္တစ္ခုကို အတူသင္၊ အတူဘြဲ႕ရခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း။ သူ႔မူလ ရည္ရြယ္ရာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကို မတိမ္းမေစာင္း ေလ်ာက္ရင္း ႏုိင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ အေရြးခံရ၊ မဟာဘြဲ႕ရ၊ မဟာဘြဲ႔ရတဲ့ တုိင္းျပည္က တကၠသိုလ္ႀကီးမႇာပဲ ပါရဂူဘြဲ႔ရခဲ့သူ။ ပညာထူးခြၽန္ၿပီး စိတ္သေဘာထား မႇန္ကန္ေျဖာင့္မတ္သူ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ၾကေတာ့ ျမကြၽန္းသာအရိပ္ေလးေတြ ျပန္ဆဲြ၊ တကၠသီလာေတးေတြ ျပန္ဆိုနဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို ခဏ အလည္သြားၾကတယ္။ အတိတ္က အရိပ္အေရာင္ေတြ လြင့္တဲ့ခဏမႇာ ပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ေရာက္ပါေရာ။

''ပါခ်ဳပ္ႀကီး သူငယ္ခ်င္းရဲ့ တကၠသိုလ္နဲ႔ အေျခအေန ၾကံဳတုန္းေလး ဗ်ဴးပါရေစ''

''ကိုယ္တို႔လုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေန၊ အခက္အခဲေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ။ အဲဒါေတြထားၿပီး သူငယ္ခ်င္း စိတ္၀င္စားမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြအၾကာင္းပဲ ေျပာပါ့မယ္။ အခု ေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာ ကိုယ္တို႔တုန္းကနဲ႔ ကြာသြားတာအမႇန္ပဲ။ အားလံုး မဟုတ္ေပမယ့္ မနည္းတာေတာ့အမႇန္''

''ဆိုပါဦး''

''ကိုယ္တို႔တုန္းက ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္ရင္ တာ၀န္က်တဲ့ေနရာသြားမယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္တာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္မယ္''

''အခုေရာ''

''အခုေတြ႔ေနရတာကေတာ့ကြာ ေနာက္ဆံုးႏႇစ္မေျပာနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္ခါစ သစ္လြင္ေတြကလည္း ဘယ္ေနရာက ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ၿမိဳ႕ဆို အဆင္ေျပတယ္။ ဘယ္ဂိတ္မႇာက်ရင္ အိုေက။ ဘယ္လူႀကီးက က်ပ္တယ္။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမႇာ သမီးအပ်ဳိ ဘယ္ႏႇစ္ေယာက္ရႇိတယ္။ ေယာကၡမေတာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ္ ဘာညာနဲ႔ကြာ''

''အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာခ်င္တာက''

''ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေရႇ႕တန္းတင္လာၾကသလားလို႔ပါကြာ။ အလုပ္မလုပ္ရေသးဘူး။ ရရာရေၾကာင္းေတြ၊ ခြင္ေတြျမင္ေနတတ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ၿပီး စာဖတ္တဲ့ကိစၥကြာ''

''ေက်ာင္းစာလား''

''ေက်ာင္းစာေျပာမလားကြာ။ အျပင္စာေပါ့။ ကိုယ္တို႔တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုလံုးမႇ စာၾကည့္တုိက္အတြက္ ရတဲ့ရန္ပံုေငြက ဂဏန္းေသးေသးေလး ငါးလံုးရယ္၊ ဘာ၀ယ္ႏုိင္မႇာလဲ။ ကိုယ္တို႔ေခတ္တုန္းကလည္း ထူးမျခားနား ရႇိခဲ့မႇာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး အေဆာင္စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တယ္။ ပိုက္ဆံစုထည့္ ၾကတယ္။ ငႇားခယူတယ္။ အျပင္ထက္ အမ်ားႀကီးသက္သာတဲ့ ငႇားခနဲ႔အျပင္ စာအုပ္ေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္''

''သူငယ္ခ်င္းတပည့္ေတြကို ေျပာမျပဘူးလား''

''ေအာင္မယ္ေလးကြာ။ ေျပာေပါင္းမ်ားလို႔ ႐ိုးေနပါၿပီေတာင္ ျဖစ္ေပါ့။ သူတို႔က ေက်ာင္းစာေတာင္ မနည္းဖတ္ေနရတာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အားတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့ၾကသဗ်ာ။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္သဗ်ာ၊ ေဘာလံုးပြဲ ေလာင္းသဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘြဲ႔မရဘဲ ေက်ာင္းထြက္သြားရတဲ့ သူေတြ ရႇိတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ပါခ်ဳပ္ခမ်ာ သစ္ေခါင္းထဲ သြားသြားေအာ္ေနရတာ။ အခုမႇ လူအစစ္ကို အရႇင္လတ္လတ္ေျပာရေတာ့တယ္ဆိုၿပီး ေျပာသဗ်။ ကိုယ့္မလည္း နားေထာင္ရတာကမ်ား၊ ၾကားရတာက မသက္သာနဲ႔ေပါ့ဗ်။

(၇)

''သူငယ္ခ်င္းလည္း ၾကားရတာ သက္သာမႇမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း ေျပာရမႇာစိတ္ထဲမႇာ မေကာင္းဘူး။ တစ္မ်ဳိးႀကီးကြာ။ ဆိုးပါတယ္''

မသက္မသာနဲ႔ ေျပာလာတာ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးႀကီးတစ္ဦး။ သူဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာမႇန္း သူ႔ကိုယ္ကိုသူေတာင္မႇ မသိရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာသူ။ သူ႔ရဲ့ မ်ားျပားလႇစြာေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ တင္သြင္းျဖန္႔ျဖဴးတဲ့ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ။

''အဲဒီခ်ာတိတ္ကြာ၊ ကိုယ့္သမီးထက္ေတာင္ ငယ္ပါဦးမယ္။ အသက္မႇ ႏႇစ္ဆယ္စြန္း႐ံု ရႇိေသးတယ္။ အလုပ္၀င္တာမႇႏႇစ္လ။ အလြဲသံုးစားလုပ္သြားတာ သိန္းႏႇစ္ရာ''

''ဟာမ်ားလႇေခ်လား။ သူငယ္ခ်င္းတို႔က ဘာမႇစစ္တာေဆးတာ ထပ္ဆင့္စစ္ေဆးတာမလုပ္ဘူးလား''

''လုပ္တာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္စားလႇယ္ေတြဆီ ေန႔စဥ္ ေငြသိမ္းသြားရင္ မႇတ္ပုံတင္စာအုပ္ပါတယ္။ ကိုယ္စားလက္မႇတ္၊ ေငြသိမ္းသူလက္မႇတ္ထိုးၿပီး ေငြလက္ခံတယ္။ အဲဒီေန႔စဥ္ေငြ အ၀င္ေတြကို ႐ုံးမႇာစာရင္းနဲ႔ အပ္ရတယ္။ အဲဒါကို စာရင္းေဖ်ာက္တယ္။ စာရင္းလိမ္တယ္။ ကုမၸဏီစစ္ေဆးေရး ပံုမႇန္၀င္စစ္ရာကေန ေပၚတယ္။ ေပၚေတာ့ အေရးယူဖို႔ ျဖစ္လာတာေပါ့ကြာ''

''အဲဒီေတာ့''

''အေရးမယူခ်င္ဘူး။ တစ္ပတ္အတြင္း ေငြျပန္အပ္ပါ။ ဒါမႇမဟုတ္ရင္ တရားစြဲမယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေငြလည္း ျပန္မအပ္ႏိုင္ဘူး။ စၿပီးအလုပ္၀င္ကတည္းက ဒီလခေလးမက္လို႔ လာလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ တရားစြဲခ်င္ရင္ တရားစြဲ၊ ဖမ္းခ်ဳပ္ခ်င္ရင္လည္း ဖမ္းခ်ဳပ္ ႀကိဳက္တာလုပ္ပါတဲ့''

(၈)

''တရားစြဲ ဖမ္းခ်ဳပ္သာေျပာတာ ခုေခတ္မယ္ ေထာင္တို႔ တန္းတို႔ဆိုတာ ေၾကာက္ရမႇန္းေကာ သိေသးရဲ့လား မေျပာတတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ စြန္းစြန္းကေပါ့၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီ ဆိုင္ကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သိန္းႏႇစ္ရာ့ငါးဆယ္ အလြဲသံုးစား လုပ္သြားတာဗ်ာ။ ဘာပိုက္ဆံ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မႇ ျပန္မရဘူး။ 

က်ဳပ္တို႔မႇာ တရား႐ံုးးစရိတ္၊ ေရႇ႕ေနစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္၊ သက္ေသစရိတ္ စရိတ္ေပါင္းမ်ားစြာထပ္ၿပီး အဆစ္ပါသြားတယ္။ မေရႊစာကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ေရႇ႕ေနေတာင္ မငႇားဘူး။ အမႈၿပီးေတာ့ ေထာင္က်သြားတယ္။ ခ်ဳပ္ရက္နဲ႔ ဘာနဲ႔ညာနဲ႔ဗ်ာ။ ခဏနဲ႔ လြတ္လာတာပါပဲ။'' တျခားေသာ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ျဖဴးသူ လုပ္ငန္းရႇင္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ဖြင့္သံ။

(၉)

စစ္တုရင္ကစားတာ ၪာဏ္ရည္ကို ထက္ျမက္ေစတယ္။ စာေပသင္ၾကားမႈမႇာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္။ ေကာင္းက်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ေပးတယ္။

ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြၾကားမႇာ စစ္တုရင္ကစားနည္း တိုးတက္ပြားမ်ားထြန္းကားေအာင္ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရႇိသူေတြက ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။

လူငယ္ စစ္တုရင္ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုမႇာပါ။ သက္ငယ္တန္းထဲမႇာ ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။

''ခ်ာတိတ္ေတြဗ်ာ။ မူလတန္းအဆင့္ေလာက္ ရႇိဦးမႇာပါ။ ႏိုင္ရင္ဆုရမယ့္ ခ်ာတိတ္က တစ္ဖက္ကခ်ာတိတ္ကို ညႇိခိုင္းတယ္ဗ်ာ။ သားလက္ဖက္ရည္တုိက္ပါ့မယ္။ မုန္႔ေကြၽးပါ့မယ္။ အဲဒီေကာင္ကိုသားကို အ႐ံႈးေပးဖို႔ ေျပာေပးပါဘာညာနဲ႔ဗ်ာ''

''ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက လုပ္ေပးလိုက္ေရာလား''

''လုပ္ေပးစရာလားဗ်ာ။ မင္းဖာသာမင္း ႀကိဳးစားၿပီး ႏိုင္ေအာင္ကစား။ ဒါမ်ဳိးေနာက္လာမလုပ္နဲ႔။ ၿပိဳင္ပြဲက အထုတ္ခံရမယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အင္ဒိုနီးရႇား ဆီးဂိမ္းမႇာေတာင္ ဗီယက္နမ္ စစ္တုရင္သမားတစ္ေယာက္ ဒီလိုမ်ဳိး မကစားခင္ သြားလုပ္လို႔ အေရးယူ အျပစ္ေပးခံလိုက္ ရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္''

(၁၀)

ေျပာျပလာၾကသမွ် ၾကားရတာ ေတြေရးျပရရင္ မနည္းမေနာဗ်ာ။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ၾကတာ။ ကိုယ့္နယ္ပယ္မႇာ ကိုယ္ ပိုမိုကြၽမ္းက်င္ေအာင္ တုိးတက္ေအာင္ မႀကိဳးစားခ်င္ၾကတာ။ လူႀကီးနာမည္ေရာင္းစားၿပီး စီးပြားရႇာၾကတာ။ လူႀကီးျပၿပီး ေတြ႔ခြင့္ရဖို႔လုပ္ေပးရင္ ဘာ၊ စာတင္ေပးရင္ ညာ၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရင္ အ၀ႇာစသျဖင့္ လုပ္စားၾကတာစသျဖင့္ ေျပာျပၾကတယ္။

စကား၀ိုင္းေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခုစလိုက္ရင္ အထင္ေတြ၊ အျမင္ေတြ ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ နားေထာင္ၾကားနာမႇတ္သားေပါ့ဗ်ာ။

(၁၁)

ၾကားနာမႇတ္သားေတြ႔ျမင္ရတာ ေတြမ်ားလာေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ အဲဒါေတြ တကယ္ျဖစ္ေနတာလား။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ တကယ္မ်ား ေနၿပီလား။ ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္လာရတာလဲ။ ဒီအက်ဳိးကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းေတြက ဘာလဲေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ၿပီး ဒီအက်ဳိးကလည္း ေနာက္ထပ္ျဖစ္လာမယ့္ ရလဒ္တစ္ခုအတြက္ အေၾကာင္းတရား ျပန္ျဖစ္ဦးမႇာ။ ဒီလိုမ်ဳိးအေၾကာင္းတရားမႇာ အရင္းခံၿပီးရလာမယ့္ အက်ဳိးတရားကလည္း ေကာင္းစရာေတာ့ သိပ္ရႇိလႇမႇာ မဟုတ္ဘူး။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ေခါင္းေတြ မူးေနာက္လာတယ္။ ႀကီးေတာ္ႀကီး အေသေစာသြားတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္“ၾကီးႀကီးေရ ပန္းတိမ္မႇမသင္ရေသးဘူး။ ေရႊခိုးတာေတာ့ တတ္ေနၾကသဗ်ာ” ဆိုၿပီး ေစာဒက တက္လို႔ရသဗ်ာ။

ဒီတစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းမ်ား အေခါက္ခံရမလားပဲ . . .

ဘႀကီးသက္