ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြက အစိုးရကို ဆန္႕က်င္တဲ့ ဆႏၵျပမႈ ေတြမွာ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ အစိုးရကို ဆန္႕က်င္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကေရာ၊ အေနာက္ အုပ္စု ႏုိင္ငံေတြကပါ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ ဒါမွမဟုတ္ သဃၤန္းေရာင္ေတာ္လွန္ေရးလို႕ အမည္ ေပးထားတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ့လႈပ္ရွားမႈကို ျမန္မာႏုိင္ငံေရးရဲ့ အဆင့္ျမင့္လာမႈအျဖစ္ အမႊန္းတင္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဒါဟာအလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုလို႕လဲဆိုတယ္။ ဒါအမွန္ပဲလား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆန္းစစ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ဒီလိုဆန္းစစ္မယ္ဆိုရင္ ပထမအေနနဲ႕ ဘာသာေရးနဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရာသင့္သလား၊ ဒုတိယ အေနနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏုိင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္တာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုရိွသလဲ၊ ဒီစံႏွစ္ခု တနည္း မွတ္ေက်ာက္ႏွစ္ခုနဲ႕တိုင္းတာရပါမယ္။
ဘာသာေရးနဲ႕ နိုင္ငံေရးကို ခြဲျခားထားျခင္းဟာ လြတ္လပ္ၿပီးတရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခြင့္ စတာေတြလိုပဲ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ့ စံတစ္ခုပါ။ ဒါဟာ ျပင္သစ္ ေတာ္လွန္ေရးက ေပးခဲ့တဲ့အေမြလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ စာသင္ေက်ာင္း ေတြမွ ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္ခြင့္ရိွ၊မရိွ၊ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်မႈ၊ သားဆက္ျခားမႈေတြမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာစံႏႈန္းနဲ႕ တိုင္းတာသတ္မွတ္ခြင့္ ရိွမရိွဆိုတာေတြက အျပင္းအထန္အျငင္းပြားေနၾကတာေပါ့။ အေမရိကန္မွာ လစ္ဘရယ္၀ါဒီေတြက ရီပတ္ဘလီကင္ပါတီထဲက ခရစ္ယာန္ဘာသာေရး အယူသည္းသူမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ေနတာကိုၾကည့္ရင္ အေမရိကန္လိုႏုိင္ငံမွာေတာင္ ဘာသာေရးအယူအဆ ေတြကို ႏုိင္ငံေရးထဲ သြတ္သြင္းလာတာကို လက္မခံဘူးဆိုတာထင္ရွားပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ ဘာသာေရးဟာ ႏုိင္ငံေရးမွာ ၀င္ပါလို႕မရေတာ့ဘူးလား။ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပါလို႕ရပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ပါမလဲဆိုတာေတာ့ သတိျပဳရမယ္။ ႏုိင္ငံေရးဟာ လူေတြပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ကိစၥျဖစ္တာေၾကာင့္ လူေတြကို ဘာသာတရား အဆံုးအမနဲ႕အညီ အက်င့္သီလနဲ႕ ေနထိုင္ေအာင္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားတတ္ေအာင္၊ မခိုးေအာင္၊ ေလာဘေဒါသတရား နည္းပါး ေအာင္၊ သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္ေအာင္ ေမတၱာထားတတ္ေအာင္ ဘာသာေရးက လုပ္ေပးလို႕ရပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ႏုိင္ရင္ ဒီလူေတြပါ၀င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ဟာလည္း ေလာကပါလတရားနဲ႕အညီျဖစ္လာႏုိင္ ပါတယ္။ ဒါႏုိင္ငံေရးမွာ ဘာသာေရးက သြယ္၀ိုက္ၿပီး အျပဳသေဘာေဆာင္ပါ၀င္တာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဘာသာတရားအဆံုးအမအတိုင္း လူေတြအားလံုးလိုက္လုပ္ရမယ္လို႕ ဥပေဒနဲ႕ သတ္မွတ္တာမ်ိဳး၊ အစိုးရ (တနည္း) မင္းရဲ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို ဘာသာေရးစံေတြနဲ႕ အျမဲတိုင္း ေနတာမ်ိဳးလို တိုက္ရိုက္၀င္ပါတာ ဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္မွာဘဲ။ ဘာလို႕လဲဆုိေတာ့ ဘာသာတရား အဆံုးအမ ဆိုတာက ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ Ideal Situation အတြက္ ရည္ရြယ္ထား တာကိုး၊ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာက ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳးရိွတဲ့ လူေတြ ပါ၀င္ေနတယ္။ ဒီလိုလူေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕ေတြ၊ ပါတီေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ ဆက္ဆံေနရတယ္။ ႏုိ္င္ငံရဲ့ အမ်ဳိးသားအက်ိဳးစီးပြား ဆိုတာကလည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရိွၿပီး ဒါေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႕ အတြက္ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးရတယ္။ ပကတိအရိွတရားကို အေျခခံၿပီးလုပ္ရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္မျဖစ္နိုင္ဖူးဆိုတာ ထင္ရွားေနတာပဲ။
ျမန္မာႏုိုင္ငံသမိုင္းမွာ ကေနာင္မင္းသားရဲ့ ေရျမဳတ္ဗံုးစမ္းတာကို သံဃာေတာ္ေတြတားလို႕ အဂၤလိပ္ေရတပ္ကို တားဖို႕လက္နက္မရိွေတာ့တာ၊ ဦးႏုက ဗုဒၶဘာသာကို ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ အတင္းလုပ္ခဲ့လို႕ ေကအိုင္ေအ သူပုန္ေပၚခဲ့ရတာေတြဟာ ဘာသာေရးနဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရာလို႕ အခက္ၾကံဳ ခဲ့ရတဲ့ အေထာက္အထားေတြပါဘဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံတိုင္းရဲ့ အေျခခံဥပေဒမွာ ဘာသာ ေရးနဲ႕ႏုိင္ငံေရးကို ခြဲထားဖို႕ အတိအက်ျပ႒ာန္းထားၾကတာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ့ ၁၉၄၇ ၊ ၁၉၇၄ ဥပေဒ ေတြမွာလည္း ဒီလိုပဲပါခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္ ဘာသာေရးနဲ႕ ႏုိင္ငံေရး မေရာသင့္ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အေလးအျမတ္ထားတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေရာ ရဟန္းေတြကို ႏုိ္င္ငံေရးမွာ ၀င္ပါသင့္ မသင့္ ဘယ္လိုမ်ားေျပာခဲ့သလဲ ၾကည့္ရေအာင္။
ျမတ္စြာဘုရားဟာ ေလာကီမႈျဖစ္တဲ့ႏုိင္ငံေရးမွာ အေကာင္းအဆိုးေျပာဆိုျခင္း၊ ပါ၀င္ျခင္းမရိွ တာ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ့ ဒါယာကာ အရင္းအျခာျဖစ္တဲ့ ဗိမၼာသာရမင္းႀကီးကို သားအရငး္ အဇာတသတ္က ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ နန္းလုခဲ့တာကိုေတာင္ ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ ၀င္မပါခဲ့ပါဘူး။ ေနာင္တရၿပီး ဘုရားရွင္ထံေရာက္လာမွသာ တရားမွန္ကို ေဟာၾကားျပသခဲ့တာပါ။
ဘုရွားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက ဒီဃနိကာယ္၊ သီလကၡန္ပါဠိေတာ္၊ စူဠသီလအခန္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္းအစိုးရနဲ႕ ပတ္သက္ေသာစကား၊ သူခိုး၊ သူပုန္သူကန္တို႕နဲပတ္သက္ေသာ စကားမ်ား ကို တိရစၧာန္ကထာအျဖစ္နဲ႕ သတ္မွတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ေျပာၾကားျခင္းမျပဳဖို႕ တားျမစ္ခဲ့ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီလုိသတ္မွတ္ရတာကလည္း မဂ္ဖိုလ္၊ နိဗၺန္ရျခင္းအေၾကာင္းမဟုတ္ဘဲ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ လို႕ပါ။
ဒါဆိုရင္ ဘာသာေရးနဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရာယွက္တာကို ဒီမိုကေရစီစံအရ လက္မခံသလို၊ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကလည္း အလိုရိွေတာ္မမူဘူးဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္ကစၿပီး ယေန႕အခ်ိန္အထိ သီလ၊ သိကၡာ၊ သမာဓိနဲ႕ ျပည့္စံုတဲ ့မေထရ္ႀကီးမ်ားဟာ ႏိုင္ငံေရးမွာ ၀င္မပါခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေန႕စာ၀ါ၊ ညဘ၀နာနဲ႕ ေနခဲ့ၾကတာပါ။
ျမန္မာ့လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ရဟန္းသံဃာမ်ားဟာ အထူးအေလးအျမတ္ထား ၾကည္ညိဳခံရသူ မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ ဘာသာေရးအတြက္သာမက လူမူေရးအတြက္ပါ သံဃာေတာ္ မ်ားကို ကုိးကြယ္၊ ဆည္းကပ္၊ တိုင္ပင္ခဲ့တာပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူမင္းကအစ သာမန္ျပည္သူအဆံုး သံဃာ ေတာ္မ်ားရဲ့ သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ဦးလည္းမသုန္ခံယူၾကပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႕ ဘုရားခန္း၊ အိမ္ဦးခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားကို တရားနဲ႕အညီ ပဲ့ျပင္၊ သြန္သင္ဆံုးမ ႏုိင္ ၾကပါတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး သာမန္လူေတြလို ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပဖို႕မလိုပါဘူး။
အခု စက္တင္ဘာျဖစ္ရပ္မွာ ဘယ္သူေတြျမတ္လို႕ ဘယ္သူေတြရံႈးသလဲ။ အစိုးရကို ႏို္င္ငံ တကာက ဖိအားေတြပိုေပးလာေအာင္၊ ျပည္တြင္းမွာ တင္းမာမႈေတြ ပိုလာေအာင္လုပ္ခ်င္တဲ့ အတိုက္ အခံေတြ၊ အေနာက္အုပ္စုႏုိင္ငံေတြျမတ္တယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ထဲက ဆရာ၊ ဒကာ ရင္းႏွီးေအာင္ လုပ္လာ ခဲ့တဲ့ စစ္တပ္အစိုးရရံံႈးတယ္။ အဲ အရံႈးဆံုးကေတာ့ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာပါဘဲ။
၈၈ အေရးအခင္းကာလနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ႏုိင္ငံတကာမီဒီယာေတြက အျမဲျပန္ျပတဲ့ ပံုတစ္ပံုရိွ ပါတယ္။ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက သိမ္းလာတဲ့ လက္နက္ေတြကိုင္ၿပီး ကားေခါင္မိုးေပၚက လိုက္ လာတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြပံုပါ။ ၀၇ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းနဲ႕ပတ္သက္ရင္ အျမဲျပန္ျပေနတဲ့ ပံုႏွစ္ပံုက ဆိုင္ကယ္မီးရိႈ႕ထားတဲ့ မီးခိုးလံုးေတြၾကားက မ်က္ႏွာမွာ အ၀တ္စည္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ သံဃာ ေတာ္ေတြပံုနဲ႕ အလံကိုင္၊ သဃၤန္းကို ကပိုကရိုလြယ္ၿပီး အလံကိုင္ကာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတဲ့ ကတံုးအသစ္နဲ႕ ရဟန္းတပါးပံုပါ။ ဒါကိုျမင္တဲ့ မဟာယာန ဂိုဏ္း၀င္ေတြ၊ အျခားဘာသာ၀င္ေတြက ေထရ၀ါဒရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဘယ္လိုျမင္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။
0 မွတ္ခ်က္ကေလးေရးေပးေနာ္.:
Post a Comment