တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထုိင္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဗေလာင္ဆူလႈပ္ရွားေနတဲ့စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေစပါတယ္။ ဒါဟာ အထီးက်န္ျခင္းထဲကရလာတဲ့ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးမႈျဖစ္တယ္။ လူ႔ဘဝမွာ ေစာင့္စားရတဲ့ရက္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္မကရွိသလို အထီးက်န္ျခင္းလည္း တစ္ႀကိမ္မက ခံစားၾကရတယ္။သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က ဒီလိုဆိုပါတယ္။ "ရွည္လ်ားတဲ့ဘူတာရံုမွာ အထီးက်န္စြာေစာင့္စားတယ္"တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္.... ရွည္လ်ားတဲ့ဘဝခရီးလမ္းတေလ်ာက္ ဘူတာဘယ္ႏွခုေလာက္မွာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အထီးက်န္စြာ၊ သည္းခံစြာနဲ႔ ေစာင့္စားခဲ့မွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အထီးက်န္ေနတဲ့အခ်ိန္ အထီးက်န္ျခင္းထဲကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွာေဖြတတ္ရပါမယ္။ အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ မေပ်ာ္ရႊင္တာေတြကိုပဲ ေတြးေတာဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ညစ္ဝမ္းနည္းျခင္းဆိုတာ ဘဝထဲက ျဖတ္သန္းမႈတစ္ခု၊ ဘဝထဲက သရုပ္သဏၭာန္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုတိုင္းကို တန္ဖိုးထားၿပီး ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ၊ စိတ္ရႈပ္စိတ္ညစ္စရာေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ေခ်ဖ်က္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ရွာေဖြမွ်ေဝတာျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ သင္မရွာေဖြရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ေပ်ာက္ပ်က္လႊင့္ျပယ္ရ ျမန္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႕က တစ္ေယာက္တည္းေနရလို႔ အထီးက်န္ခံစားရတယ္၊ အထီးက်န္ျခင္းထဲကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး။ တကယ္ေတာ့ အထီးက်န္ျခင္းက ဆန္းသစ္ေတြးေတာမႈကို ပိုျဖစ္ထြန္းေစပါတယ္။ ေရွးေရွးကေန ယေန႔ထိတိုင္ စာေပပညာရွင္၊ ဂီတအႏုပညာရွင္၊ သိပၸံပညာရွင္၊ ဒႆနိကပညာရွင္၊ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ ... စတဲ့ပညာရွင္ေတြဟာ အထီးက်န္ျခင္းထဲ နစ္ျမဳပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဆန္းသစ္ခဲ့ၾကတယ္၊ တီထြင္ခဲ့ၾကတယ္။ စိတ္ဝိညာဥ္ထဲကေန အဆံုးမရွိတဲ့ တစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးေနတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ခံစားခဲ့ၾကတယ္။
ေလာကဓံေၾကာင့္၊ မိသားစုေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ ခဲြၿပီးေနရတာ၊ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ တစ္နယ္တစ္ေက်းခဲြေနရတာ စတဲ့အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြေၾကာင့္ လူေတြဟာ အထီးက်န္ျခင္းကို ထိေတြ႔ခံစားၾကရတယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ မတူတဲ့အက်င့္စရိုက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ဖိအား၊ ပညာေရးအက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ၊ မတူတဲ့ရိုးရာယဥ္ေက်းနဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေနာက္လိုက္ၿပီး လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕နားလည္ေပးမႈကို မခံရတဲ့အခါ အထီးက်န္တဲ့ခံစားမႈကို ပိုခံစားမိတတ္ၾကတယ္။ လူအမ်ားစုက အထီးက်န္ျခင္းကို စိတ္ဖိအားတစ္မ်ဳိးလို႔ ထင္ျမင္ၾကၿပီး မေကာင္းတဲ့စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ တျခားရႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာ စိတ္ႏွလံုးအနားယူျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
လူဆိုတာ နဂိုတည္းက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထီးထီးေနတတ္တဲ့ခြန္အားနဲ႔ အထီးက်န္ျခင္းထဲ ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ဝင္တဲ့စိတ္ ရွိသင့္ပါတယ္။ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မေကာင္းပါဘူး။ သူဟာ စကားမမ်ား တိတ္တဆိတ္ေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔တူပါတယ္။ သင့္ကို စိတ္ပါလက္ပါ လမ္းမညြန္ျပတတ္ေပမယ့္ ဘဝရဲ႕သဘာဝတရားကို ထိေတြ႔ခံစားတတ္ေအာင္ သင့္ကိုဆဲြေခၚပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔အနားကပ္ဖို႔ ေၾကာက္တတ္ၾကတယ္။ ဆူညံလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ သူ႔ကိုေရွာင္ပုန္းၾကတယ္။
Pupထဲက အဆိုေတာ္ဟာ အထီးက်န္ျခင္းကို ေမာင္းထုတ္တယ္။ Pupထဲဝင္ေရာက္လာသူေတြက အဆိုအတီးေတြၾကားထဲ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္မႈအတုေတြကို ရယူတယ္။ KTVဝန္ထမ္းေတြက အထီးက်န္ျခင္းကို တံခါးအျပင္ဖက္ တြန္းပို႔တယ္။ သီခ်င္းဆိုသူေတြက အထီးက်န္ျခင္းေတြ အနားမကပ္ဖို႔ ေအာ္ဟစ္သီဆိုၾကတယ္။
လူတခ်ဳိ႕က အထီးက်န္ျခင္းကို ေရွာင္တိမ္းၾကတယ္။ ေသတဲ့အထိ ေရွာင္တိမ္းၾကတယ္။ စ်ာပနာကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တယ္၊ အသက္ရွင္သူေတြကို အေဖာ္ျပဳေစတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အထီးက်န္ျခင္းကို ေမာင္းထုတ္ႏိုင္မလား? ဒီလိုနဲ႔ပဲ တကယ္အထီးမက်န္ေတာ့ဘူးလား?
ခရီးလွည့္လည္သြားလာသူေတြ အထီးက်န္သလား? ေလ့လာဆန္းစစ္သူေတြ အထီးက်န္သလား? စႏၵားယားကို စိတ္ပါလက္ပါ ေလ့က်င္ေနသူေတြ အထီးက်န္သလား? စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို စိတ္ဝင္တစားေရးေနသူေတြ အထီးက်န္သလား? အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ ျပင္ပလကၡာမဟုတ္ပါဘူး.. အတြင္းစိတ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ပါ။
အိမ္ေထာင္ကဲြစ လူလတ္အမ်ဳိးသားတစ္ဦးဟာ ေန႔တိုင္း ေဘာလင္းရံု ဒါမွမဟုတ္ အကပဲြကိုအၿမဲေရာက္တယ္။ သူဟာ ေဘာလင္းကစားတာ မႀကိဳက္သလို အက,ကတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ သူလိုတာက လူအုပ္စု၊ ဆူညံေနတဲ့ လူအုပ္စုနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူလိုတာျဖစ္တယ္။ ဒါမွ အထီးက်န္တယ္လို႔ မခံစားရဘူးလို႔ သူထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ သူ႔ရင္ထဲက အထီးက်န္တဲ့ခံစားခ်က္ကို ပိုခံစားေစခဲ့ပါတယ္။ လူအုပ္ၾကားမွာ ဆူဆူညံညံနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီးေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း သူမေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ပိုအထီးက်န္တယ္လို႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အထီးက်န္ျခင္းရဲ႕ အထိုးအႏွက္ကို သူခံလိုက္ရတယ္။
အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာ ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဒီခံစားခ်က္ကို ေရွာင္လဲြခ်င္ေလ၊ ပိုခံစားရေလ ပိုအထီးက်န္ေလျဖစ္တယ္။ သင္မေမွ်ာ္လင့္ေလ အထီးက်န္ျခင္းက သင့္ရင္ထဲ ဝင္ေရာက္ေလျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ အထီးက်န္ျခင္းက တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ မေရွာင္ေျပးဘဲ ေပြ႔ဖက္တတ္ရတယ္။ ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ဝင္တတ္ရတယ္။ အထီးက်န္ျခင္းက ကိုယ္နဲ႔အေဖာ္ျပဳတယ္.. ကိုယ္ဘာမွ စိုးရိမ္ပူပန္စရာမလိုဘူး။ အထက္လူႀကီးရဲ႕ ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးမ်က္ႏွာကို စိတ္ပူစရာမလိုဘူး။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ယွဥ္ၿပိဳင္တာကို ၾကည့္စရာမလိုဘူး။ အတင္းအဖ်င္းေတြကို နားေထာင္စရာမလိုဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာေလးဖြင့္၊ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္နဲ႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေလးဖြင့္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အထီးက်န္ျခင္း၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္း၊ ေအးခ်မ္းျခင္း၊ ေပါ့ပါးျခင္းကိုခံစားႏိုင္ပါတယ္။ ဆူဆူပူပူ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေဟာက္ဆဲဆိုမႈေတြ ဒါေတြကို ေခတၱခဏ တိမ္လိုလႊင့္ေပ်ာက္ျပယ္ေစပါတယ္။
အထီးက်န္ျခင္းဆိုတာ ေၾကာက္ဖို႔မေကာင္းပါဘူး။ သူ႔ကို ေကာင္းတဲ့အျမင္၊ ေကာင္းတဲ့အေတြးနဲ႔ အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ဝင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြဟာ အထီးက်န္ျခင္းထဲမွာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာျဖစ္တယ္။ အထီးက်န္ျခင္းထဲကေန ဘဝရဲ႕အလွအပကို ခံစားတယ္။ ဒါဟာလည္း လူ႔ဘဝရဲ႕အရသာတစ္မ်ဳိး၊ လူ႔ဘဝရဲ႕ ရႈခင္းတစ္မ်ဳိးပဲျဖစ္ပါတယ္။
မူရင္း-- Hu Bao Lin (胡寶林)ျပဳစုေရးသားေသာ "မိမိကိုယ္ကိုယ္ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဆက္ဆံနည္း"စာအုပ္ထဲက ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
--
Be Happy,
Moe Moe.
0 မွတ္ခ်က္ကေလးေရးေပးေနာ္.:
Post a Comment