ဆင္းကတ္တစ္ကတ္ ငါးေထာင္ျဖစ္ရင္ကြယ္

တစ္ေခတ္တစ္ခါက လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ား မ်က္ႏွာပန္းပြင့္စဥ္ အခါသမယကို ျပန္လည္သတိရမိသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ ႏိုင္သည္။ ဟန္းဖုန္းကိုင္ေသာ လူတန္းစား၊ ဖုန္း၀ယ္ေသာ လူတန္းစားသည္ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာရွိသည္။

ဖုန္း ေလွ်ာက္လႊာသည္ ထီဆုႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္ေန၏။
ထိုစဥ္က ဟန္းဖုန္း သတင္းပါသည့္ ဂ်ာနယ္သည္ အေရာင္းသြက္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနသည္မွာ ဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ ဖတ္ရသည့္ အေၾကာင္းအရာပင္။ ႏုိင္ငံေက်ာ္႐ုပ္ရွင္ မင္းသား ဖုန္းခိုးခံရသည့္ သတင္းကို ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္တြင္ ဖတ္ခဲ့ရသည္ကို အမွတ္ရမိသည္။
ႏိုင္ငံေက်ာ္ မင္းသားလည္းျဖစ္ျပန္၊ လက္ကိုင္ဖုန္းသည္လည္း ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္ ႏွင္းဆီခိုင္ ျဖစ္ေနျပန္ဆိုေတာ့ကား လက္ကိုင္ဖုန္း အခိုး ခံရသည္ကပင္သတင္းျဖစ္ေနေခ်သည္။
ေနာက္အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုလည္း ရွိေသးသည္။
ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ အမ်ဳိးခ်င္း မနီးတနီး ဂ်ီးေတာ္ႀကီးသည္ ဖုန္းေလွ်ာက္လႊာျဖင့္ ဖုန္းေလွ်ာက္လုိက္ေလရာ ဖုန္း ရလိုက္ေလသည္။
ထိုရေသာ ဖုန္းကို ေရာင္းေလသည္။
ေရာင္းရေငြ၏ ၁၀ ပံု တစ္ပံုကို သူ၏ ဂ်ီးေတာ္ႀကီးအား ကန္ေတာ့၏။
ကန္ေတာ့ေငြ မည္မွ် ထင္ပါသနည္း။ က်ပ္ငါးသိန္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္က ေရႊေဈးဘယ္ေလာက္မွ မရွိေသး။ က်န္တစ္ဦးလည္း ရွိေသးသည္။
သူကေတာ့တစ္မ်ဳိး ဖုန္းေရာင္းရေငြ က်ပ္ သိန္း ၅၀ ကို ေျမတစ္ကြက္ ၀ယ္သည္။
ထိုေျမကြက္သည္ အခုခ်ိန္တြင္ က်ပ္ သိန္း ေလးရာထိရေနသည္။ ဒီလုိက်ေတာ့ လည္း မုဒိတာပြားစရာ။
ထိုစဥ္က လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ပိုင္ဆုိင္မႈတြင္ ဖုန္းပိုင္ဆုိင္မႈကိုပါ ထည့္သြင္း ဆံုးျဖတ္ရေသာ ေခတ္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ႏိုင္ငံျခားသြားရန္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ျပလွ်င္ ေျမပိုင္ဆိုင္မႈအျပင္ ဖုန္းပိုင္ဆိုင္မႈပါ ျပသရေလသည္။
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ထိုသုိ႔ ႏိုင္ငံျခားသြားရန္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ျပသည္မွာ မလံုေလာက္ သျဖင့္ ဟန္းဖုန္း သံုးလံုးခန္႔ပိုင္ဆိုင္မႈ ျပခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
စာေရးသူ၏ မိဘမ်ားပင္ တစ္ေခတ္တစ္ခါက အလြန္ပင္ ေငြရလြယ္လွေသာ ဖုန္းအငွားဆိုင္ပါ ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ထိုစဥ္က ဖုန္းဆိုင္တစ္ဆုိင္က ရေသာ ေငြသည္ မိသားစုတစ္စုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ အေတာ္ေလးအေထာက္အကူ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာႏုိင္သည္။
ဖုန္းရွားပါးစဥ္က ေက်ာက္၀ိုင္းအနီးက ဖုန္းဆုိင္ တစ္ဆိုင္၏ တစ္ရက္တစ္ရက္ ၀င္ေငြမွာ က်ပ္ ၅၀,၀၀၀ ခန္႕ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။
တခ်ဳိ႕ကလည္း အဆက္အသြယ္ ျဖင့္ ဟန္းဖုန္းမ်ားေလွ်ာက္၊ ထို႔ေနာက္ အငွား ခ်စားၾကသည္။
စာေရးသူတို႔ မိသားစု လိုင္းဖုန္း စက်ေတာ့ အေျခအေနေတြကအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပထမဆံုး အသံုးျပဳခြင့္က်ေသာ ဖုန္းတို႔သည္ ႏွစ္ဂဏန္းျဖင့္ စတင္ၿပီး အန္နာ ေလာ့စနစ္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္း အန္နာ ေလာ့ခ္ စနစ္ဖုန္းကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ဖုန္းသုိ႔ ေျပာင္းရ၊ ထို႔ေနာက္ သိပ္မ်ားမၾကာမီ ႀကိဳတင္ေငြစနစ္ ေျပာင္းရ လိမ့္ဦးမည္။
စာေရးသူတို႔ ဟန္းဖုန္း စကိုင္စဥ္က ဖုန္းတစ္လံုးေဈးသည္ ေရႊတစ္က်ပ္သား ၀န္းက်င္ ငါးသိန္းေက်ာ္ေဈး ျဖစ္သြား ခဲ့သည္။
ယခုဆိုလွ်င္ ေရႊေဈးသည္ တစ္က်ပ္သား ခုနစ္သိန္းေက်ာ္သြားၿပီ။
ဖုန္းက အနိမ့္ဆံုး သံုးသိန္းျဖစ္လာမည္မွာ ေသခ်ာသည္။
ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းဆိုလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူဖုန္းမ၀ယ္ခဲ့ဘဲ ေငြတိုးေပးစားတာက ပိုကိုက္မည္ဟု တစ္ခါတစ္ေလ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရသည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ လက္ကိုင္ဖုန္းမ်ား၊ ႀကိဳးဖုန္းမ်ား ေပါေပါမ်ားမ်ား ျဖစ္လာျခင္းကို စာေရးသူေပ်ာ္ရပါသည္။
ဒီထက္ပိုေပါမ်ားၿပီး နည္းပညာ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားကာ လိုင္းေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ပိုၿပီးေပ်ာ္ရမည္ထင္သည္။
ဖုန္း လိုင္းတို႔အျပင္ အင္တာနက္လိုင္း အျမန္ႏႈန္း ေကာင္းလွ်င္မူကား စာေရးသူတို႔ အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးျဖစ္မည္ထင္၏။