၂၀၁၂ နုိဝင္ဘာ ၁၃ ရက္ ။
ဘာလုိလုိနဲ႔ ပန္ကာေအာက္မွာ ထုိင္ျပီးလုပ္ရတဲ့ အလုပ္တခုရဖုိ႔ အစျပဳခဲ့တဲ့ေန႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ျပီပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ခုလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လူငယ္တသုိက္
ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ဗုိလ္တေထာင္ျမိဳ႕နယ္၊ သံလွ်က္စြန္းမွာတည္ရွိတဲ့
ဧရာဝတီေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္ ေဘာလံုးကြင္းေဘးက အေဆာက္အဦတခုထဲမွာ စာခ်ဳပ္ေတြ
ကုိယ္စီလက္မွတ္ေရးထုိး ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့ၾကရတယ္။
အဲဒီေန႔မတုိင္မီက ေဆးၾကီးစစ္ ဆုိတဲ့ ေနာက္ဆံုး က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈကုိလည္း ခံယူခဲ့ၾကပါတယ္။
ဖုိင္နယ္ေဆးစစ္မႈ မေအာင္ျမင္သူတခ်ဳိ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြ ရႈံ႕မဲ့ရႈံ႕မဲ့ နဲ႔
လြယ္အိတ္ေလးေတြကုိယ္စီလြယ္၊ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့မယ္ေပါ့။ လူေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္
ေလွ်ာက္ထားတဲ့အထဲမွာ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ လူ ၉၀ ေလာက္ပဲ လက္ခံတာဆုိေတာ့
အေရြးခ်ယ္ခံရသူေတြဟာ ဆန္ကာတင္မဟုတ္တာေတာင္ ယွဥ္ျပိဳင္နုိင္တဲ့
အရည္အခ်င္းရွိသူေတြလုိ႔ ေျပာနုိင္ပါတယ္။
ပထမဆံုး ပဏာမေဆးစစ္တဲ့ေန႔ကေန တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာတဲ့ လူဦးေရဟာ
ဖုိင္နယ္ေဆးစစ္တဲ့ ေန႔မွာ လူ ၁၅၀ ေတာင္ မျပည့္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ
အရည္အေသြးျပည့္မီသူ ၉၀ နဲ႔ အရံလူ ၁၀ ဦး ေရြးခ်ယ္ လုိက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
အရံလူေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔က under height လုိ႔ေခၚၾကတယ္။ သတ္မွတ္ ကုိယ္အေလး
ခ်ိန္နဲ႔ အရပ္အျမင့္ မမီတမီ လူပိန္ လူပုေလးေတြထဲက ေရြးထုတ္ထားသူေတြပါ။
အကယ္၍ စံခ်ိန္မီေရြးခ်ယ္ထားသူေတြထဲက လဲြေခ်ာ္မႈေတြ ရွိခဲ့ရင္
အစားထုိးနုိင္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားတာပါ။ တကယ္လည္း စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆုိတဲ့ေန႔မွာ
တခ်ဳိ႕ေရြးခ်ယ္ခံ စစ္သည္ေလာင္းေတြ အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာေတာ့ ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔
အရံလူေတြ ထဲက ၅ ေယာက္ေလာက္ အစားထုိး ေရြးခ်ယ္လုိက္ရပါတယ္။ ( ခုေလာက္ဆုိ
က်ေနာ္တုိ႔လူစုထဲက ဓူဝံၾကယ္ ေလမွာလြင့္လုိ႔ လုပ္သက္ရင့္ ဆရာၾကီးျဖစ္သူေတြ
ျဖစ္ေနေလာက္ေရာေပါ့)
က်ေနာ့္ကုိ ပန္ကာေအာက္ အေရာက္တြန္းပုိ႔လုိက္သူေတြကေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ ေကၽြးသဖခင္နဲ႔ အိမ္သူဇနီးတုိ႔ ၂ ဦးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အေဖက က်ေနာ့္အစ္ကုိၾကီးရဲ႕ အလုပ္ကုိသေဘာက်ျပီး က်ေနာ့္ကုိလည္း အဲဒီလုိ
ျဖစ္ေစခ်င္ေနတာ။ အစ္ကုိၾကီးဟာ ၁၀ တန္းမေအာင္ေပမဲ့ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္
လက္ႏွိပ္စက္သင္တန္းတက္ျပီး ေနပူစပ္ခါး မသြားရဘဲ ေနရိပ္ထဲက
ပန္ကာတပ္ရံုးခန္းထဲမွာ ျငိမ္းျငိမ္းေလး အသက္ေမြးေနရသူမုိ႔လား… က်ေနာ္က ၁၀
တန္းေအာင္ျပီး သားဆုိေတာ့ အေဖ့အထင္မွာ အစ္ကုိၾကီးထက္ေတာင္ သာခ်င္သာလိမ့္မယ္
အေတြးလည္း ရွိေနပံုရတယ္။
ညီအစ္ကုိရင္းေပမဲ့ စိတ္ေနစရုိက္နဲ႔ ဗီဇခ်င္း မတူတာကုိေတာ့ အေဖ အေလးအနက္
သတိထားမိဟန္ မတူ။ အစ္ကုိၾကီးက သီးသန္႔ကမၻာေလးထဲမွာ ေအးေအးလူလူ
သူ႔ဖီလင္နဲ႔သူ ေနတတ္သူ။ က်ေနာ္က ခပ္စြာစြာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားသမား… လုိအပ္ရင္
ၾကီးေတာ္ႏြား အလကားေက်ာင္းေပးဖုိ႔လည္း ဝန္မေလးသူ။
ဇနီးသည္ကေတာ့ ရပ္ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပုိင္ေတြနဲ႔က်ေနာ္အၾကား
ျပဒါးတလမ္းသံတလမ္း ဆက္ဆံေရး အေနအထားေၾကာင့္ ရြာမွာဆက္ေနဖုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ
စိတ္မခ်နုိင္ ျဖစ္ေနတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ဟာ ရြာမွာ ဆုိးေပေတ အေဖာ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္း
ကာလေပါ့။ ရဝတ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ ျမင္ျမင္သူ လူမထင္တဲ့ ဆင္ကန္းေတာတုိး
အနုိင္က်င့္လုပ္ရပ္ေတြကုိ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ တုန္႔ျပန္အံတုေနသူေတြဟာ
ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ အေဖာ္အေလွာ္ေကာင္းတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖဲြ႔ပါ။ နုိင္ငံေတာ္က
လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေစဖုိ႔ဆုိျပီး က်ေနာ္တုိ႔ နယ္မွာ
မဟာဗ်ဴဟာ အမည္ရွိတဲ့ ကားလမ္း တခုေဖာက္တယ္ဗ်ာ။ ျပည္သူေတြကေတာ့ မသာဘူတာလမ္း
လုိ႔ တီးတုိး ေခၚၾကတယ္။
အဲဒီမွာ တနယ္လံုးရွိေက်းရြာေတြက လက္လုပ္လက္စား မုဆုိးမ မက်န္ ကုိယ့္စားရိတ္
ကုိယ္စား ရက္ရွည္ လုပ္အားေပး လုပ္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္လည္းပါတာေပါ့။ တအိမ္ေထာင္
ေျမ ၁၀ က်င္းႏႈန္း နဲ႔ ေျမြဆုိးေတြေပါတဲ့ ကုိင္းေတာကြင္းထဲမွာ ၇ ရက္ေလာက္
ညအိပ္ညဥ္႔ေန လုပ္အားေပးၾကရတာ။
ဒီေလာက္နဲ႔ မျပီးေသးဘူးဗ်။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတုိင္းအတာ ျပီးဆံုးခါနီးမွာ
ျမိဳ႕နယ္ဦးစီးမွဴးနဲ႔ အဖဲြ႔ေရာက္လာ ျပီး လုပ္ငန္းလုိအပ္ခ်က္အရ ဆုိကာ
ေနာက္ထပ္ ေျမ ၅ က်င္းစီထပ္တုိး သတ္မွတ္ေပးတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ လူေတြ ေဒါသ
ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ စားနပ္ရိကၡာလည္း ကုန္သေလာက္ရွိျပီ။
ျပီးေတာ့ အိမ္မွာကလည္း လုပ္စရာေတြ တပံုၾကီး။ မျပန္မျဖစ္ ျပန္ၾကရေတာ့မွာ။
အဲဒါကုိ ျခိမ္းေျခာက္အက်ပ္ကုိင္ျပီး အတင္းလုပ္အားေပးခုိင္းေစတာ။ လူအမ်ားစု
ျပန္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျပန္ရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး
ေနာက္ကပါလာမယ့္ အႏၱရာယ္ကုိ လန္႔ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာေစာ္ကဲျဖစ္တဲ့
က်ေနာ္တုိ႔အဖဲြ႔က အေျခအေနကုိ စတင္ေဖာက္ခဲြျပလုိက္တယ္။
‘အားလံုး စဥ္းစားၾကပါ။ ဒီအတုိင္းျငိမ္ခံေနရင္ အနုိင္က်င့္မႈေတြက
ဒီထက္ပုိဆုိးလာလိမ့္၊ ခုဟာက က်ေနာ္တုိ႔ တာဝန္ေက်ျပီ။ သူတုိ႔ထပ္ျပီး
မတရားအနုိင္က်င့္တာ။ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ မလုပ္နုိင္ေတာ့ဘူး။ ျပန္မယ္။ ေၾကာက္တဲ့
လူေတြ က်န္ခဲ့ေပေတာ့’ ဆုိျပီး ကုိယ့္စားအုိးစားခြက္ေလးေတြသိမ္း
ေပါက္တူးမွာကုတ္ထမ္းျပီး က်ေနာ္တုိ႔ လူစြာ ေလးငါးေယာက္ အိမ္ျပန္လမ္းကုိ
ဦးတည္လုိက္တယ္။
အစပုိင္းမွာ ေဘးကလူေတြ ရပ္ၾကည့္ေနျပီး က်ေနာ္တုိ႔
အေတာ္ေလးလွမ္းသြားခ်ိန္မွာ လူတခ်ဳိ႕ ေနာက္ကေန ေအာ္ဟစ္ အသံျပဳလုိက္လာၾကတယ္။
က်န္လူေတြလည္း အလုပ္ကုိ စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ ဆက္လုပ္ေနၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔
ေနာက္တေန႔မွာ ရဲစခန္းက ရဲေတြေရာက္လာျပီး က်ေနာ္အပါအဝင္ စတင္လႈ႔ံေဆာ္သူ ၄
ေယာက္ကုိ ဖမ္းသြားေတာ့တယ္။
ေထာင္ေတာ့ မက်လုိက္ပါဘူး။ ျမိဳ႕နယ္ရဲစခန္းအခ်ဳပ္မွာ ၂ ပတ္ေလာက္ေနလုိက္ရတယ္။
ရြာက လူၾကီးေတြ လုိက္လာျပီး လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း
အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကံေဆာင္ၾကတာေၾကာင့္ တႏွစ္ခံဝန္ေျခခ်ဳပ္နဲ႔ ျပန္လြတ္လာခဲ့
ရပါတယ္။
အခ်ဳပ္ကလြတ္ျပီးေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္နဲ႔ ရပ္ကြက္အာဏာပုိင္ေတြအၾကား
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ဆက္ဆံေရး ပ်က္ျပားသြားေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က
က်ေနာ္မွာတင္ေနတဲ့ တႏွစ္ခံဝန္ခ်ဳပ္ကုိ ကုိင္ျပီး ဖိနင္းခ်င္တယ္။ က်ေနာ္
ကလည္း သူတုိ႔ လုပ္သမွ် မဟုတ္မမွန္ကိစၥေတြကုိ တခုခ်င္း ဖြင့္ခ်ေဖာ္ထုတ္တယ္။
တုိက္နယ္ရဲစခန္းမွဴးက က်ေနာ့္ကုိ မၾကာခဏေခၚေတြျပီး က်စ္သလုိလုိ ရစ္သလုိလုိ
ျခိမ္းေျခာက္သလုိလုိ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖိအားေပး လာတယ္။ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္
ရြာမွာေနခ်င္စိတ္ကုန္လာမိေရာ။
ဒါနဲ႔ ေရွ႕ဘာဆက္လုပ္မလဲ အေတြးပလံုစီၾကည့္ခ်ိန္မွာ တပုိင္းတစပစ္ခ်ထားတဲ့
က်ေနာ့္ပညာေရးကုိ သတိရ လာျပန္တယ္။ ျမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း
စာေပးစာယူဆက္တက္ရင္ ေကာင္းမလား ေတြးၾကည့္တယ္။ အဲဒီကေန ၆ လေလာက္အၾကာ
စာေပးစာယူေျဖဆုိဖုိ႔ ျပင္ဆင္ခ်င္တာရယ္၊ အလုပ္တခုရွာခ်င္တာရယ္
အေၾကာင္းျပဳျပီး ရန္ကုန္ကုိ က်ေနာ္ေရာက္လာခုိက္ ေရတပ္မွာ တကက/စာေရး
ေလွ်ာက္လႊာေခၚတာနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ေနတုန္း ဒီသတင္းက နယ္မွာရွိတဲ့
က်ေနာ့္အိမ္ကုိ ေန႔ခ်င္းေပါက္ ေရာက္သြားေတာ့ အေဖရယ္ က်ေနာ့္ဇနီးရယ္
သမီးေယာကၡမ ႏွစ္ဦးသား ဒုိင္းခနဲ ရန္ကုန္ကုိ ေပါက္ခ်လာျပီး က်ေနာ့္ကုိ
ေရတပ္ထဲဝင္ဖုိ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး စည္းရံုး နားခ်ပါေတာ့တယ္။
ဇနီးသည္ဟာ အရင္တခါ ျပႆနာမွာကတည္းက က်ေနာ့္အတြက္ ပူပင္ေသာက ေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ေနာင္ဆုိရင္ အခ်ဳပ္ကေန ေထာင္ေတြတန္းေတြအထိ ကူးသြားမွာကုိ
အထူးစုိးရိမ္ေနပံုရပါတယ္။
အေဖကေတာ့ စီမံခ်က္နဲ႔ကုိ ခ်ျပတာ။ လုပ္ရမယ့္အလုပ္က စာေရးဆုိေတာ့
လက္ႏွိပ္စက္ရုိက္ရမယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေပါက္အေဖသိတယ္။ ဒါဆုိ ပန္ကာေအာက္မွာလုိ႔
သူတြက္ျပီးသား။ ေနာက္တခု… သင္တန္းျပီးျပီးခ်င္း တပ္ၾကပ္ၾကီးရာထူး
ရအံုးမွာမုိ႔ ေအာက္တန္းေနာက္တန္းအက်ဆံုးအဆင့္ မဟုတ္နုိင္တာကုိလည္း
သူခန္႔မွန္း ထားေလရဲ႕။ အဲဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ ကုိင္လႈပ္တာ။
အစေတာ့ ခပ္ေအးေအး ။ ေျပေလထုိးလုိ႔ မရမွန္းသိတဲ့အခါ ဇာတ္ရွိန္ျမင့္လာျပီး
‘ဒီတခါ ငါ့စကားကုိ နားမေထာင္ရင္ မင္းနဲ႔ငါ ေသလမ္းရွင္လမ္း အျပတ္ပဲ’
ဆုိတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ရြာမွာတုန္းကလည္း ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ ဝင္မလုပ္လုိ႔
က်ေနာ့္ကုိ အေဖ ေဒါသူပုန္ ထခဲ့ဖူးေသးတယ္ေလ..။ ဒီေတာ့….
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ေနတဲ့ၾကားကပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ
ဖခင္နဲ႔ဇနီးသည္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ပန္ကာေအာက္ကုိ
က်ေနာ္အေရာက္ဝင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္က ရြာမွာဆက္မေနခ်င္ေတာ့
တာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
US-HAITI-QUAKE-AID-TASK FORCE US State Department staff work at a
task force room monitoring aid activities for Haiti's earthquake
victims in Washington, DC, on January 14, 2010. In Haiti, rescuers raced
against the clock to reach survivors among thousands of corpses in
quake-hit country, as planeloads of international aid swamped the main
airport. Officials have warned the overall death toll may top 100,000
and say three million people could have been affected by Tuesday's
powerful quake which ravaged the poorest nation in the Americas. AFP
PHOTO/Jewel SAMAD (Photo credit should read JEWEL SAMAD/AFP/Getty
Images) AFP/Getty Images
ပန္ကာေအာက္ေရာက္ရံုတင္ ဘယ္ကပါ့မလဲ။ ပန္ကာရြက္လုိ ခ်ာလပတ္လည္ခဲ့ရတာ၊
အထက္ဌာနက ပုိ႔လာတဲ့ညႊန္ၾကားစာထဲမွာ က်ေနာ္မေမြးမီကတည္းက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့
စာတေစာင္ကုိ ရည္ညႊန္းထား.. (ရံုးသမားေတြ ၾကံဳဖူးမွာပါ) အဲဒီစာကုိ
တပ္မွဴးကရွာခုိင္းလုိ႔ ဖုိင္ပံုအထပ္ထပ္လွန္ေလွာရင္း ေခၽြးဒီးဒီးက်၊
ပန္ကာေလေလး ရမလားဆုိျပီး ခပ္ေႏွးေႏွးဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ ပန္ကာရြက္က ေလမပါ။
ခပ္ျမန္ျမန္တင္လုိက္ ျပန္ေတာ့ တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္နဲ႔ ျပဳတ္က်ခမန္း လႈပ္ရမ္းလာလုိ႔
အသာျပန္ပိတ္ထားရတဲ့ ရံုးခန္း၊ ပန္ကာေအာက္မွာ တေနကုန္ ေခါင္းစား
ခါးကုိက္ေအာင္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အရႈပ္ေတြလုပ္ရလြန္းလုိ႔
မ်က္ႏွာက်က္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္ကာ ငါ့ေခါင္းေပၚတည့္တည့္သာ
ျပဳတ္က်လုိက္ပါေတာ့လုိ႔ ဆုေတာင္းမိတဲ့ရက္ေတြ… ဒါေတြကုိ အေဖ
ဘယ္သိနုိင္ပါ့မလဲ….
က်ေနာ့္အဖုိ႔ေတာ့ ပန္ကာေလက ေအးျမျခင္းကုိ မေဆာင္တဲ့အျပင္ ေဇာေခၽြးေတြ အလိပ္လုိက္ ျပန္ေစပါ ေတာ့တယ္။
တႏွစ္တခါဆုိသလုိ မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြ လက္ဆဲြျပီး မိဘအိမ္ကုိ
အလည္အပတ္ခြင့္ျပန္ခ်ိန္မွာ ကုိယ္ရတဲ့ ရိကၡာထဲက ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းထားတဲ့
နုိ႔ဆီ ဗူးေလးေတြရယ္၊ သၾကားထုပ္ေလးရယ္ မိဘေတြေရွ႕မွာ အသာခ်ျပီး
ကန္ေတာ့တဲ့အခါ အေဖ့မ်က္ႏွာ လဝန္းပမာ.. ဆုေတြေပးလုိက္တာ အရွည္ၾကီး။ ခဏေနေတာ့
ေျမးေတြေခၚျပီး ရြာထဲထြက္သြားေရာ… ေတြ႔သမွ်လူေတြကုိ … ‘ပန္ကာေအာက္မွာ
အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ငါ့သားမိသားစု အလည္ေရာက္ေနတယ္ကြ’ ဆုိျပီး အားရပါးရ
လုိက္ေျပာေနပါေတာ့တယ္။
အိမ္မွလည္း ေခၽြးမျဖစ္သူကုိ ေမးေမးေနသံ ၾကားရတယ္။ ‘ဟဲ့ သမီး.. ညည္းေယာက်္ား
အလုပ္လုပ္တဲ့ ရံုးကုိ လုိက္သြားဖူးလာ… အဲဒီမွာ ပန္ကာ
ဘယ္ႏွစ္လံုးတပ္ထားတာေတြ႔လဲ’ တဲ့။
အေမကေတာ့ အေမမဟုတ္လား.. မိခင္ဆုိတာ သားသမီးမ်က္ႏွာ
ႏွစ္ခါျပန္ၾကည့္စရာမလုိဘဲကုိ အထာနပ္ျပီးသားေလ။ သားနဲ႔ေခၽြးမ မ်က္ႏွာေတြကုိ
တလွည့္စီေတြေတြၾကီး ၾကည့္ေနရင္း ဆုေပးဖုိ႔ ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ သူ႔ရင္ထဲက
သိေနမွာေပါ့…။ ေခၽြးမေလးရဲ႕ နားရြက္ေပၚ ဖံုးအုပ္ရစ္ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္စ
ေတြကုိ အသာအယာ သပ္တင္ေပးရင္း ‘ေဆာင္းဦးေပါက္ စပါးေပၚရင္ အေမလာခဲ့အံုးမယ္’
လုိ႔ တုိးတုိးေလး ႏွစ္သိမ့္အားေပးရွာတယ္။
ခြင့္ေစ့လုိ႔တပ္ကုိအျပန္.. ေျပာစရာမလုိေအာင္ အလုိက္သိတဲ့အေမက ဆန္တအိတ္၊ ဆီ ၂
ပိႆာ၊ ပဲမ်ဳိးစံု၊ ျငဳပ္သီး၊ ၾကက္သြန္၊ နႏြင္းမႈန္ကအစ လုိေလေသးမရွိ
အသင့္ထုပ္ျပီးသား..။ ျပီးေတာ့ ပန္ကာေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့သား
မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ သူ႔ေခၽြးခံအိတ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါလိပ္ထားတဲ့
ေငြစကၠဴတခ်ဳိ႕ကုိ ကေလးမုန္႔ဖုိး ဆုိျပီး တဖက္လွည့္နဲ႔ လမ္းစရိတ္
ထုတ္ေပးခဲ့ရတာေတြ… ဒါေတြကုိ အေဖ တကယ္မသိခဲ့ တာလား… သိလ်က္နဲ႔
မသိေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာလား အေဖရယ္..။
သားသမီးအေပၚ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အေဖ့ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိ
ဆုေတာင္းအမွာစကားေလး ပါးခဲ့ပါတယ္.. ‘ပန္ကာေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ငါ့သား…
ၾကီးပြားပါေစ… ခ်မ္းသာပါေစ’ တဲ့..။
ခုခ်ိန္မွာ အေဖမရွိေတာ့တာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္သြားျပီ… ပန္ကာေအာက္ကေန
က်ေနာ္ရုန္းထြက္ခဲ့တာလည္း ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက
မေန႔တေန႔ကလုိပါပဲ။
တခါတေလေတာ့ ၾကံၾကီးစည္ရာ စိတ္ကူးၾကည့္မိတယ္.. ပန္ကာအေဟာင္းတလက္
ေခါင္းေပၚရြက္ျပီး အေဖ့အုတ္ဂူေျခရင္းနား အေရာက္သြား ကန္ေတာ့ခ်င္လုိက္တာ….
‘အေဖေရ… အေဖခ်စ္တဲ့ ပန္ကာေအာက္က သားငယ္ေလး အေဖ့ကုိ သတိတရ လာကန္ေတာ့ပါတယ္ ခင္ဗ်’ ဆုိျပီးေတာ့ေလ…..။ ။
ေနမင္းသူ
၁၃-၁၁-၂၀၁၂
ဘႀကီးသက္
