လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတုန္းက က်မဟာ ေမသၾကၤန္ဟိန္ဆိုတဲ႕ အမည္နဲ႕ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ စာေရးခြင္႕မရခဲ႕တဲ႕ Black list တေယာက္ပါ။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႕ေနာက္ပိုင္း ကာလတည္းက က်မကို စာေပစီစစ္ေရးက Black list အျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ႕ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္စက္တင္ဘာလက စၿပီးက်မ နာမည္ရင္းလည္းျဖစ္၊ သတင္းေထာက္အမည္လည္း ျဖစ္တဲ႕ ေမသၾကၤန္ဟိန္ ဆိုတဲ႕ ကေလာင္နဲ႕ ျပန္ၿပီးစာေရးလုိ႕ရခဲ႕ပါတယ္။
ေမသၾကၤန္ဟိန္အမည္နဲ႕ စာေရးလို႕ မရခင္တုန္းက က်မ ကေလာင္အမည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေရးျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ ကေလာင္အမည္ ၇ ခုေက်ာ္ေလာက္ထိ က်မမွာ ရွိခဲ႕ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ျငိမ္းဆက္လင္း ဆိုတဲ႕ ကေလာင္အမည္ကေတာ႕ လူသိမ်ားခဲ႕တဲ႕ ကေလာင္တခုျဖစ္ခဲ႕ပါ တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ႏွစ္သက္ခဲ႕ပါတယ္။
ျငိမ္းဆက္လင္း ဘ၀နဲ႕ ေရးခဲ႕တဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြထဲက တခုကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။
လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ မီဒီယာသမားတုိ႕၏ တာ၀န္
ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ၂၇ ရက္ေန႕ထုတ္ သတင္းဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ႕ေသာေဆာင္းပါး)
ျငိမ္းဆက္လင္း(ျမစ္မခ)
မၾကာမီကာလမွာ လႊတ္ေတာ္ေခၚေတာ့မည္။ လႊတ္ေတာ္မွာ မီဒီယာတုိ႕၏ အခန္းက႑ကလည္း ပါ၀င္လာေတာ့မည္။ ထုိ႕အတြက္ ကၽြန္မတုိ႕ မီဒီယာသမားေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ၾကၿပီလား။ ျပည္သူလူထု သိခ်င္သမွ်တုိ႕ကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေဖာ္ျပႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မတို႕ သတင္းဂ်ာနယ္ သမားေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြမွာ တာ၀န္ရွိလာၿပီမဟုတ္လား။
ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက လႊတ္ေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကသလို ကၽြန္မတို႕ သတင္းေထာက္ေတြကလည္း လႊတ္ေတာ္မွာ သတင္းယူဖို႕အတြက္ ျပင္ဆင္သင့္ၿပီ မဟုတ္လား။ ေလ့လာမွတ္သားသင့္ၿပီဟု ျမင္မိပါသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ဆရာလူထုစိန္၀င္းဆီသို႕ ႏွစ္သစ္ဂါ၀ရျပဳရင္း ဆရာတုိ႕ေခတ္တုန္းက လႊတ္ေတာ္မွာ သတင္းေထာက္ေတြ သတင္းဘယ္လို ယူၾကပါသလဲဆရာဟု ေမးျမန္းမိခဲ႕ပါသည္။ ဆရာကလည္း ရာသီဥတု ဒဏ္ေၾကာင့္ ရင္က်ပ္ေနသည့္ၾကားမွ ကၽြန္မတို႕ သိခ်င္သမွ်တို႕ကို ရွင္းျပခဲ့သည္။
`ဆရာတို႔တုန္းက လႊတ္ေတာ္က ရန္ကုန္အတြင္း၀န္ရံုးအတြင္းမွာ ထားရွိတယ္၊ အခုေတာ့ အရင္ဝန္ႀကီးမ်ား ရံုးေပါ့ေလ အဲထဲမွာလႊတ္ေတာ္ခန္းမရွိတယ္ လႊတ္ေတာ္မွာသတင္းေထာက္ေတြဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သတင္းယူခြင့္ရွိတယ္၊ ႀကိဳက္တာကိုလဲေရးခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီမွာလာတဲ့ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြကိုေရာ၊ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးဝန္ငယ္ေတြေရာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ ဆံုေမးျမန္းၿပီးေတာ့ ေရးလို႕ရတယ္။
တကယ့္လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေျပာၾကဆိုၾက ေဆြးေႏြးၾကတာေတြ ျငင္းခံုၾကတာေတြကအစ ျပည္သူလူထုက သတင္းစာေတြမွာ ေသခ်ာဖတ္ၾကရတယ္`ဟု ဆရာက ရွင္းျပရင္း ခဏနားသည္။
ဆရာက ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းႏွင့္ စာေရးသူျဖစ္သလို၊ ေအာက္စီရ်င္ပုိက္တန္းလန္းႏွင္႔ပင္ လာေရာက္ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ား၊ တပည့္မ်ားကိုလည္း လက္ခံေတြ႕ဆံုေပးသူလည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႕လို သိခ်င္တာ ရွိရင္ ဆရာ႕ဆီကို ေျပးလာတတ္ေသာ တပည့္ေတြကိုလည္း ဆရာက လက္ခံေတြ႕ဆံုၿပီး ေမးသမွ်ကို နားလည္းေအာင္ရွင္လင္းသင္ၾကားေပးသည့္ ဆရာပင္ျဖစ္သည္။ ခုလည္း ဆရာက အသက္၀၀ရႈလိုက္ၿပီး စကားဆက္ပါသည္။
`အဲဒီသတင္းေတြသတင္းစာထဲမွာ ထည့္ၿပီး ဖတ္ရေတာ့ ျပည္သူလူထုကလည္း တို႕အမတ္ကေတာ့ ဘာေတြ ေျပာတယ္၊ တို႕အမတ္ကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တို႕အတြက္ ဘာေတြ ေမးေပးတယ္၊တို႕အတြက္ ဘာေတြ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႕ အစိုးရကို တုိက္တြန္းႏိုးေဆာ္ေပးတယ္ အဲလိုမ်ိဳးမဲဆႏၵရွင္ေတြက သိရတယ္၊ သိရတဲ့အတြက္ ဒီအမတ္ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ေရြးေကာက္ပြဲ ၾကရင္ ျပန္ေရြးသင့္ မေရြးသင့္ဆိုတာမ်ိဳး သူတုိ႕က ဆံုးျဖတ္လို႕ရတဲ့အတြက္ ျပည္သူလူထုကလည္း ေက်နပ္ၾကတယ္၊
သတင္းသမားေတြကလည္း ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ စိတ္ေက်နပ္ၾကရတယ္္`ဟု ဆရာက ရွင္းျပခဲ့သည္။
ဆရာကဆက္ျပီး သတင္းသမားတုိ႔၏တာ၀န္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ထပ္ေျပာခဲ့သည္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ မီဒီယာက ပိုိၿပီး တာ၀န္ၾကီးလာသလို၊အေရးလည္း ၾကီးလာေၾကာင္းေျပာသည္။ ထုိ႕ျပင္ သတင္းသမား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ဖို႕အတြက္ အျမဲၾကိဳးစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာက ေျပာသည္။
`သတင္းသမားဆိုတာ ျပည္သူသိခ်င္တာေတြကို သိေအာင္လုပ္ေပးဖို႕ ဒါ သတင္းသမားရဲ႕ အဓိကတာ၀န္ဘဲ အဲ့ဒါမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သတင္းသမားရဲ႕တာ၀န္မေက်ေတာ့ဘူးေပါ့ အခု သတင္းသမား ေတြဟာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ႀကိဳးစားေနၾကတယ္ ဒါေကာင္းတယ္၊ မရႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္၊ အဲဒါသတင္းသမားတာ၀န္မေက်ဘူး`ဟု ဆရာလူထုစိန္၀င္းက ေျပာသည္။
လက္ရွိသတင္းဂ်ာနယ္မ်ားမွသတင္းေထာက္အမ်ားတြင္ အမ်ိဳးအစား ၂ မ်ိဳးခန္႕ ကြဲေနသည္ကိုေတြ႕ျမင္ရသည္။ တစ္မ်ိဳးက ျပည္သူ႕ သတင္းေထာက္၊ျပည္သူ႕အတြက္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ ၾကိဳစားတတ္ေသာ သတင္းေထာက္မ်ိဳးျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ သတင္းအလုပ္ကို ၀တ္ေက်တန္း ေက်လုပ္ေသာ၊ တာ၀န္မယူတတ္ေသာ၊ မ်က္ႏွာၾကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါတတ္ေသာ သတင္းလုပ္ငန္းလုပ္သူတို႕ျဖစ္သည္။
ထို႕ျပင္ သတင္းလုပ္ငန္းျဖင့္ လိမ္လည္ၿပီးအခေၾကးေငြ ယူေနသူမားလည္း ရွိေၾကာင္း ၾကားသိေနရသည္။
တစ္ေလာတုန္းကလည္း ျပည္ပအလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုမွ သတင္းေရးေပး မည္၊ သတင္းေရးခဟု ဆိုကာ ေငြက်ပ္ ၂ ေသာင္း ေတာင္းယူသြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ထိုကဲ့သုိ႕အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၀ ၀န္းက်င္ခန္႕တုန္းကတည္းက ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဟိုတုန္းကလည္း ရွိခဲ့သည္ဟု ၾကားရပါသည္။ သတင္းေလာကအတြက္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အျဖစ္အပ်က္၊ ရွက္ဖြယ္အျဖစ္အပ်က္ဟုသာ ဆိုရပါမည္။
သတင္းသမားတို႕အတြက္ သတင္းေရးခကို သက္ဆိုင္ရာ ဂ်ာနယ္တိုက္က ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ သတင္းရင္းျမစ္မ်ားထံမွ အခေၾကးေငြေတာင္းယူျခင္း၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းလက္ခံယူျခင္းတုိ႕မွာ သတင္းသမား က်င့္၀တ္ႏွင့္မညီပါ။ ထို႕ျပင္ သတင္းသမားတုို႕က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တုိ႕က်င္းပေသာ ဧည့္ခံပြဲမ်ား၊ ပရိုမိုးရွင္းပြဲမ်ားသို႕ တက္ေရာက္ျခင္းကလည္း သတင္းလုပ္ငန္းကို ထိခိုက္ေစေၾကာင္း သိရပါသည္။
`သတင္းေထာက္ေတြက ဧည့္ခံပြဲေတြတက္တာ၊ ကုန္ပစၥည္းေၾကညာပြဲတို႕ ကုန္ပစၥည္းပရိုမိုရွင္းပြဲေတြ တက္ၾက ေကၽြးတာစား၊ေပးတာ ယူၾကတာ သတင္းသမားအလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ အဲလို လုပ္တဲ့ သတင္းသမားေတြ ကိုလည္း ျပည္သူကမေလးစားဘူး`ဟု ဆရာလူထုစိန္၀င္းက ေျပာဆိုခဲ့ဖူးသည္။
ကၽြန္မတို႕ေရွ႕မွ သတင္းေထာက္မ်ား ပြဲတက္ လက္ေဆာင္ယူခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ေနာက္မွ သတင္းေထာက္ေတြကလည္း ပြဲတက္လက္ေဆာင္ယူသည့္ အေလ႕စြဲလာခဲ႔တာျဖစ္သည္။ လက္ေဆာင္ယူ ထားေသာ အခေၾကးေငြယူထားေသာ သတင္းသမားတစ္ေယာက္ ေရးသည့္ သတင္းသည္ မည္သို႕ေသာ သတင္းမ်ိဳးသား ျဖစ္မည္နည္း။ သတင္းသမားမ်ားအေနျဖင့္ က်င့္၀တ္ႏွင့္အညီေနထိုင္ၾကရန္ အေရးၾကီးေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ဖူးသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲကာလကို ကၽြန္မတို႕သတင္းသမားေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကၿပီးၿပီ အသန္႕ရွင္းဆံုး၊ အမွ်တဆံုးျဖစ္ေအာင္ သတင္းယူၾက၊ သတင္းေရးၾကသူေတြလည္း ရွိပါသည္။ ထို႕ေပၚမွာအခြင့္ေကာင္းယူေသာ သတင္းသမားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီအခ်ိဳ႕၏ လက္ကိုင္တုတ္သဖြယ္ျဖစ္သြားေသာ သတင္းသမားလည္းရွိသည္ကို စိတ္မသက္သာစြာ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးၾကပါသည္။
လာမည့္ လႊတ္ေတာ္ကာလတြင္လည္း သတင္းသမားေတြ သတင္းယူၾကရဦးမည္။ က်င့္၀တ္ႏွင့္အညီ ေနထိုင္ရင္း ျပည္သူ႕သတင္းေထာက္ျဖစ္ေအာင္သာ သတင္းသမားတိုင္း ၾကိဳးစားေနထိုင္သင့္သည္ဟု ဆရာ၏ ၾသ၀ါဒကို လက္ခံယူျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
သတင္းသမားဆိုတာ ျပည္သူ႕အေပၚ အျမဲသစၥာရွိရမည္။ ျပည္သူ႕အတြက္သာ အလုပ္လုပ္ၾကရမည္ ဟု ရင္ထဲစြဲေနဆဲျဖစ္သည္။ ျငိမ္းဆက္လင္း(ျမစ္မခ)
