…………………………………….(၁)…………………………
ရွစ္ေလးလံုး လူထုအံုၾကြမႈၾကီး ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားေတြ က်င္းပလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၄ ႏွစ္ တုိင္ခဲ့ျပီ။ ရွစ္ေလးလံုး အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္သိမီၾကံဳေတြ႔ခဲ့သူမ်ားအဖုိ႔ အတိတ္ကာလ ျမင္ကြင္းေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးၾကည့္မိေသာအခါ မေန႔တေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလုိ ပံုရိပ္ေတြ ပီျပင္ထင္ရွား အသက္ဝင္လႈပ္ရွားေနဆဲ ျဖစ္တုန္းပင္။
ထုိအခ်ိန္က ေခတ္သစ္ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ အထူးျခားအၾကီးက်ယ္ဆံုး လူထုလႈပ္ရွားမႈၾကီးျဖစ္သည့္ ရွစ္ေလးလံုး ျပည္သူ႔ အေရးေတာ္ပံုၾကီး တကယ္ျဖစ္လာနုိင္ေျခ ရွိမွရွိပါ့မလားဟု အေတြးသံသယၾကီးစုိးေနသူေတြလည္း တပံုတပင္။ ရွစ္ေလးလံုးအၾကိဳကာလေလးမွာပင္ က်ေနာ္ႏွင့္အိမ္နီးခ်င္း ဦးစိန္တုိ႔ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုခဲ့ဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရ ေနမိပါသည္။
အဲဒီတုန္းက အင္းလ်ားကန္နံေဘး လမ္းနီေလး ကားမွတ္တုိင္အနီးရွိ စက္မႈ(၁) ဝန္ၾကီးရံုးမွာ က်ေနာ္ ေန႔စားဝန္ထမ္းလုပ္ေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း ဟုိေနရာ သည္ေနရာေတြမွာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ သတင္းေတြကုိ မၾကာခဏၾကားသိ ခဲ့ရသည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားသည့္တုိင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ စုရံုး စုရံုး ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားအဖဲြ႔ေတြက ၾသဂုတ္လ ဂ ရက္ေန႔မွစ၍ မဆလတပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကုိ တတုိင္းျပည္္လံုး ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပၾကရန္ တပ္လွန္႔ ႏႈိးေဆာ္ စာေတြျဖန္႔ေဝထားသည္။
…………………………………………….(၂)……………………………………
တေန႔.. ရပ္ကြက္ထဲက စက္ခ်ဳပ္ရံုတခုမွာ အလုပ္ဝင္ေနေသာ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီး အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနသျဖင့္ အလုပ္ရံုရွိရာ က်ေနာ္လုိက္သြားမိသည္။ က်ေနာ္ လုိက္လာတာကုိေတြ႔ေတာ့ အလုပ္ရံုပုိင္ရွင္ ဘၾကီးလွ က အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ဖုိ႔ေခၚသည္။
“လာေဟ့.. ဒီေန႔ ဘၾကီးျမိဳ႕ထဲကျပန္ေရာက္တာေနာက္က်လုိ႔ အလုပ္ေတြ လက္စမသိမ္းနုိင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတာ”
သူ႔ေရွ႕မွာ ပိတ္စေတြ ဟုိတပံု သည္တပံု.. အမ်ဳိးအစားအလုိက္ စစ္ေဆးေနရာခ် ေနတာျဖစ္သည္။ ျမိဳ႕ထဲက အသင့္ညွပ္ျပီး အထည္စေတြကုိ ဘၾကီးလွတုိ႔အလုပ္ရံုမွာ အထည္စားပုတ္ျပတ္ေစ်းျဖင့္ ယူခ်ဳပ္သည္။ ေနာက္ေန႔မွာ အသင့္ခ်ဳပ္နုိင္ေအာင္ ယခုကတည္းက သူ႔အတဲြႏွင့္သူ ေနရာခ်ထားရသည္။
ထုိင္ခံုအလြတ္ တခုေပၚ က်ေနာ္ဝင္ထုိင္လုိက္သည္ဆုိရင္ပဲ ဘၾကီးလွလည္း က်ေနာ့္ေဘးက ခံုမွာ လာထုိင္ သည္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ လက္တုိ႔ကာ…
“ဒီေန႔ ဘၾကီး ျမိဳ႕ထဲကုိ ပစၥည္းသြားအပုိ႔.. ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လံုထိန္းေတြ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ လံုထိန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တယ္ကြာ.. ေတြ႔ရာလူကုိ အတင္းသိမ္းၾကံဳး ရုိက္တာပဲ… ေဘးကလူေတြပါ မခံနုိင္ေတာ့လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ဝင္ပါကုန္ၾကတယ္ကြ… လူအုပ္ၾကီး ျဖစ္လာေတာ့ ကားလမ္းေတြပါ ပိတ္သြားတယ္.. ျပီးေတာ့ တီအီးကားေပၚကုိ လူေတြအမ်ားၾကီး တင္ေခၚသြား တာလည္း ေတြ႔ရတယ္.. ခက္ပါတယ္ကြာ”
“ဟုတ္တယ္ ဘၾကီးေရ… ဒီလုိပံုစံနဲ႔ဆုိ လူေတြအကုန္လံုး အံုၾကြထလာတာ့မွာ”
“မင္းကလည္း အေရးထဲ စိတ္ကူးယဥ္ေနျပန္ျပီ… ဟုိက တကယ္ပစ္လားခတ္လားလုပ္ရင္ ဘယ္သူေတြခံနုိင္ မွာလဲ.. မင္း ေက်ာင္းသားေတြ လက္ထဲမွာ ဘာလက္နက္ရွိလုိ႔လဲ”
က်ေနာ္တုိ႔ ၾကားမွာ ရုတ္တရက္ ျဖတ္ေျပာလုိက္သူက ဦးစိန္။
ဦးစိန္က ဘၾကီးလွ ေယာက္ဖျဖစ္ျပီး အဲဒီအလုပ္ရံုမွာရွိတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေတြ ျပဳျပင္ေပးသူ။ သူ႔အဆက္အသြယ္ ႏွင့္ပင္ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီး အလုပ္ရတာျဖစ္သည္။ ဦးစိန္ႏွင့္က်ေနာ္က အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည့္အျပင္ စာဖတ္ ဝါသနာတူသူခ်င္း ျဖစ္သျဖင့္ ရင္းႏွီးေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔အိမ္မွာ က်ေနာ္ဖတ္ခ်င္ေသာ စာအုပ္ေတြ တပံုတပင္ ရွိသည္။
အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္းရင္း စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းတုိ႔ထိ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးသည္ဆုိေသာ္လည္း စာဖတ္သက္နာျပီး အေတြ႔အၾကံဳရင့္က်က္ေသာ သူကပင္ ဒုိင္ခံေျပာတာျဖစ္၍.. က်ေနာ္က နားေထာင္ေပးသူတဦးသာ။ တခါတေလ ကုိယ္သိခ်င္တာေတြကုိ သူ႔ထံ ေမးျမန္းရသည္။
မည္သုိ႔ရွိရွိ ယခုကိစၥမွာေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ အျမင္ကဲြျပားေနေပျပီ။
“က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ လူထုအံုၾကြမႈၾကီး ျဖစ္ကုိျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ယံုၾကည္ေနတယ္ဗ်.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ လူေတြသည္းခံနုိင္မႈ ကုန္ဆံုးေနျပီ။ မဆလအာဏာပုိင္ေတြ အနုိင္က်င့္ရက္စက္တာလည္း ကမ္းကုန္ေနျပီ.. ဦးစိန္ မယံုရင္ၾကည့္… ၁၃၀၀ ရာျပည့္အေရးေတာ္ပံုလုိမ်ဳိး ျဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပဲ”
“ေအး.. ငါကေတာ့ မထင္ဘူးကုိယ့္လူ… လူဆုိတာ ဘယ္ေလာက္နာက်ည္းပေစ.. ကုိယ့္အသက္ေတာ့ ႏွေျမာသကြ… သူမ်ားပစ္တဲ့က်ည္ဆံေရွ႕ အသားလြတ္ရင္ေကာ့ အေသခံမယ့္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိ မွာတုန္း.. မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေပါ.”
“ငတ္ေနတဲ့လူေတြက ေသဖုိ႔ေၾကာက္ပါေတာ့မလား.. ဦးစိန္ က်ေနာ့္ကုိေျပာျပဖူးတယ္ေလ.. ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္စ တုန္းက မထင္းငတ္ေနတဲ့လူေတြ က်ည္ဆံတရႊီရႊီ ၾကားထဲမွာ ထမင္းထုပ္လုၾကတယ္ဆုိ”
“အဲဒါက ရန္ကုန္ဘေဆြေရးတဲ့ ‘ႏွင္းန’ု ဝတၳဳထဲမွာ ဖတ္ရတာ.. ခုကာလနဲ႔ မတူဘူးကြ”
“ကာလမတူေပမဲ့ လူထုဘဝငတ္ျပတ္မဲြေတတာခ်င္းေတာ့ မကြာဘူးထင္တယ္ဗ်”
“မျဖစ္နုိင္ပါဘူးကြာ… က်ိန္းေသငါေျပာရဲတယ္”
“ဒါဆုိ ဦးစိန္နဲ႔က်ေနာ္ ေလာင္းေၾကးထပ္မလား”
“အံမာ… မင္းဘာေၾကးေလာင္းခ်င္လဲ.. ငါ့ဘက္ကေတာ့ အသင့္ပဲေဟ့”
“ေကာင္းျပီ… ရွစ္ေလးလံုး တုိင္ပင္ေခၚထားတဲ့ေန႔မွာ တကယ္ျဖစ္မျဖစ္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့”
……………………………………………….(၃)…………………………………………………..
က်ေနာ္ ဦးစိန္ႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္ျငင္းခံုေနရျခင္းမွာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္။
မတ္လ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ကာလအတြင္းတုန္းက က်ေနာ္ရြာမွာပင္ ရွိေနေသးသည္။ ဧျပီလထဲမွာ ရန္ကုန္မွာတာဝန္က်သည့္ က်ေနာ္တုိ႔ရြာက သူနာျပဳဆရာမတဦး ရြာကုိ အလည္ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ေျပာျပခ်က္အရ မတ္လေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမွာ ဒဏ္ရရခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ သူတာဝန္က်ရာ ေဆးရံုသုိ႔ေရာက္လာျပီး ကုသေပးခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း သိရသည္။
မရႈမလွဒဏ္ရာရထားေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကိုၾကည့္ကာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မခံမရပ္နုိင္ ေဒါသ ထြက္ခဲ့ ရသည္ တဲ့။
“လူနာကုတင္ေပၚမွာ မခ်ိမဆန္႔ ေဝဒနာခံစားရင္း ညည္းညဴေနတဲ့ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကုိ ျမင္ရေတာ့ ဦးေနဝင္း မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္လာျပီး အစိမ္းလုိက္ဝါးစားပစ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိတယ္”
ေျပာရင္း သူ႔အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာျပီး မ်က္လံုးေတြ မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ သူ႔ေဘးနားမွာ ထုိင္နားေထာင္ေနသည့္ ရြာကလူေတြလည္း မ်က္ႏွာမရြင္ျပနုိင္။ ရြာမွာေရာ ဘာထူးေသးလုိ႔တုန္း… အစုိးရ စပါးတာဝန္ေက်စနစ္ျဖင့္ တအိမ္ဆင္းတအိမ္တက္ ပုတ္လွန္က်ီလွန္စနစ္ျဖင့္ ထင္သလုိအနုိင္က်င့္တာ ခံေနၾကရသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ တာဝန္ေက်စပါး ျပည့္မီေအာင္ မေပးသြင္းနုိင္သည့္ လယ္သမားတခ်ဳိ႕ အဖမ္းခံထားရသည္။ ရြာစဥ္တေလွ်ာက္ ေခြးေဟာင္သံတစီစီႏွင့္ ျမိဳ႕နယ္လံုျခံဳစီမံဥကၠဌ ဦးေဆာင္ေသာ စပါးရွာေဖြေရးအဖဲြ႔ ေျခရာေတြတင္းၾကမ္းထပ္ေအာင္ စပါးရဖုိ႔ ပုိက္စိပ္တုိက္ရွာေဖြၾကသည္။
မဆလေခတ္၏ ေနာက္ဆံုးေနဝင္ခ်ိန္ကား အၾကမ္းတမ္း အရုိင္းစုိင္းဆံုး ဘီလူးဆုိင္းတီးကာ အဆံုးသတ္ခရီးႏွင္ ေနေလ၏။ လယ္သမားေတြ ကုိယ္စိုက္တဲ့စပါး ကုိယ္စားဖုိ႔ပင္ ခ်န္ထားခြင့္မရ၊ ကုိယ္ပုိင္တဲ့လယ္ အခ်ိန္မေရြး ဆံုးရႈံးရမယ့္ အေနအထား၊ ဒီၾကားထဲ တရားမဝင္ေၾကညာထားေသာ ေငြစကၠဴေတြက ဘာမွအသံုး မဝင္ေတာ့ လယ္သမားေတြမွာ ဒုကၡ၊သုကၡမ်ားေတြ တသီၾကီးေဝေနေတာ့သည္။
လယ္သမားေတြ ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္သုတ္ေနရခ်ိန္မွာ စပါးဒုိင္မွဴးေတြ ေငြတြင္းေမာက္ေနသည္။ သူတုိ႔ေျပာေသာ ဆုိရွယ္လစ္အသီးအပြင့္ကား လက္တဆုပ္စာ ဆုိရွယ္ဗ်ဴရုိကရက္ေတြ အတြက္သာျဖစ္ေခ်၏။ ထုိကာလ
ျမန္မာျပည္ အေနအထားမွာ ပူျပင္းရာသီ ေတာျမိဳင္လယ္မွာ သစ္ရြက္ေျခာက္တုိ႔ ထူထပ္စြာျပန္႔က်ဲေနသည့္ႏွယ္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ မီးပြားက်သည့္ေနရာ မီးထေတာက္ဖုိ႔ အဆင္သင့္။ ထုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မဆလ အစုိးရက ေငြစကၠဴ တရားမဝင္ေၾကညာလုိက္ျခင္းႏွင့္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အၾကမ္းဖက္ႏွိပ္ကြပ္ျပလုိက္ ျခင္းျဖင့္ မီးစပ်ဳိးေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။
မတ္လ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းအတြင္း အခ်ဳပ္ကားထဲမွာ ငါးပိသပ္ငါးခ်ဥ္သိပ္ ျပည့္ညပ္ေနသျဖင့္ မြန္းက်ပ္ေသဆံုးေနသူေတြေရာ မေသမရွင္ျဖစ္ေနသူေတြပါ သေဘၤာေပၚတင္ေဆာင္သြားျပီး ပင္လယ္ဝမွာ ပစ္ခ်လုိက္သည္ ဆုိေသာ သတင္းေတြလည္း ၾကားသိထားခဲ့သည္။
……………………………………………(၄)………………………………………………..
ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မနက္ပုိင္းကတည္းက က်ေနာ့္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနမိသည္။ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ.. ဘယ္လုိသတင္းေတြ ၾကားရမလဲ နားစြင့္ေနမိသည္။ အေျခအေနမွာ ညေနေစာင္းသည့္တုိင္ သိပ္မထူးျခားလွ။ ျမိဳ႕ထဲမွျပန္လာသူေတြ ေျပာတာက ျမိဳ႕ထဲေနရာတခ်ဳိ႕မွာ ဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟူ၍သာ။ က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ေျမာက္ဥကၠလာပျမိဳ႕နယ္က ျမိဳ႕စြန္ပုိင္းက်သျဖင့္ ပံုမွန္အေျခအေနအတုိင္း ျဖစ္ေနသည္။ ဒီအတုိင္းဆုိ ဦးစိန္နဲ႔ ေလာင္းေၾကးထပ္ထားတာ က်ေနာ္ရႈံးရေတာ့မည့္ အေျခအေန။
ည ၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ က်ေနာ္တုိ႔ထမင္းစားေနတုန္းအခ်ိန္ လူအုပ္ၾကီး ေအာ္ဟစ္ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ မသဲမကဲြၾကားေနရသည္။ အသံေတြကတျဖည္းျဖည္း နီးလာျပီး ပီပီသသျဖစ္လာသျဖင့္ လမ္းထိပ္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ရာ မွိန္ျပျပလွ်ပ္စစ္မီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေခမာသီလမ္းမၾကီးအတုိင္း ခ်ီတက္လာေသာ ဆႏၵျပလူတန္းၾကီးကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ မီးတုတ္ကုိင္ေဆာင္ထားသူမ်ား၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံ၊ ၾကယ္ငါးလံုးပါအလံ ကုိင္ေဆာင္ ထားသူမ်ား၊ နဖူးမွာ အဝတ္နီစည္းေႏွာင္ထားသူမ်ား ကေလးလူၾကီး ေယာက္်ားမိန္းမ စံုလင္စြာ ပါဝင္သည္။ ဂိတ္ေဟာင္းလမ္းဆံုဘက္မွ ပတ္ထြက္လာေသာ လူတန္းၾကီးမွာ ကားလမ္းမအျပည့္နီးပါးျဖစ္ေနျပီး ေရွ႕ဆံုးက သြားသူေတြ ကန္သာယာလမ္းဆံုဘက္ေလာက္ေရာက္သည့္တုိင္ လူတန္းကုန္ဆံုးသြားျခင္း မရွိေပ။ လမ္းမေပၚ ထြက္ၾကည့္သူေတြလည္း လူတန္းၾကီးထဲမွာ ေရာပါသြားၾကသည္။ ေန႔တြင္းခ်င္းပင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အႏွံ႔ ဆႏၵျပပဲြေတြ ဆက္တုိက္ကူးစက္သြားသည္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈၾကီး တကယ္ျဖစ္ျပီ။
ေနာက္ေန႔ ၾသဂုတ္ ၉ ရက္မနက္ပုိင္း က်ေနာ္ အလုပ္သြားခ်ိန္မွာ မထသယာဥ္လုိင္းေတြ ပံုမွန္ေျပးဆဲြေနသည္။ ေန႔လည္ပုိင္း က်ေနာ္ အလုပ္မွာရွိေနတုန္း တံတားေလး ခံုးေက်ာ္တံတားအနီးမွာ ပစ္ခတ္မႈျဖစ္ပြားသည္ဟု သိရ၏။ ညေနပုိင္း အလုပ္ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္သုိ႔ေျပးဆဲြေသာ ယာဥ္လုိင္းမ်ား မရွိ ေတာ့ျပီ။ တံတားေလးလမ္းဝ (နဝေဒးမွတ္တုိင္) မွာဆင္းျပီး အိမ္သုိ႔ ေျခက်င္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
ကားေပၚမွဆင္းျပီး ခံုးေက်ာ္တံတားဘက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရာ တံတားအဆင္းနားမွာ သံဆူးၾကိဳးအတားအဆီးမ်ား ခ်ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ခံုးတံတား အလယ္တည့္တည့္ေလာက္မွာ စစ္စိမ္းေရာင္ တီအီးကားတစီး ရပ္နား ထားသည္။
ခံုးတံတားေပၚမေရာက္မီ (၁)ရပ္ကြက္ဘက္သုိ႔သြားေသာ လမ္းၾကားမွတဆင့္ ျမိဳ႕ပတ္ရထားလမ္းေပၚတက္၍ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္ပြားေသာ ေနရာကုိလွမ္းၾကည့္ရာ ျမင္ကြင္းမရွင္းလင္းသျဖင့္ ရထားလမ္းအတုိင္း တံတားေလး ဘူတာနား အထိ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဘူတာစၾကၤန္လမ္းႏွင့္ သံလမ္းတေလွ်ာက္ ဂံုးတံတားဆီသုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ ေနသူေတြ အမ်ားၾကီး။ သူတုိ႔ မ်က္ဝန္းေတြမွာ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြမႈ၊ ခံျပင္းေဒါသရိပ္ေတြ အထင္းသား ေပၚလြင္ ေန၏။ မိန္းခေလးတခ်ဳိ႕ ရႈိက္ငုိေနတာ ေတြ႔ရ၏။
က်ေနာ္လည္း ဘူတာေနာက္ပုိင္း လူသြားလမ္းမွ ကတၱရာလမ္းဘက္ကုိ ကူးလာျပီး ၅ လမ္းမွတ္တုိင္ဘက္ကုိ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။
အခုမွ ျမင္ကြင္းကုိ ေသခ်ာေတြ႔ရေတာ့သည္။ ခံုးေက်ာ္တံတားမွ ၅ လမ္းမွတ္တုိင္ဘက္အဆင္း မွာလည္း သံဆူးၾကိဳးအတားအဆီးေတြခ်ထားျပီး သံဆူးၾကိဳးေတြ ေနာက္နားမွာ ေသနတ္ကုိအသင့္အေနထားကုိင္ကာ ရပ္ေနေသာ စစ္သား သံုးေလးဦးကုိ ေတြ႔ရ၏။ သူတုိ႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆက္သြယ္ေရးစက္ျဖင့္ စကားေျပာေန သူတဦးကုိေတြ႔ရေလသည္။
ကတၱရာလမ္းမေပၚမွာေတာ့ ဖိနပ္ေတြ၊ ထမင္းထုပ္ေတြ၊ မုန္႔ထုပ္ေတြ၊ အခ်ဳိရည္ဗူးေတြ၊ လက္ကုိင္ပုဝါေတြ ကစင့္ကလ်ားျပန္႔က်ဲေနသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွပိတ္ကာ ခ်ထားေသာ သံဆူးၾကိဳးႏွင့္ ၁၀ ကုိက္ေလာက္အကြာမွာ ေပပါပံုးခံြတခု လမ္းေဘးသုိ႔ လိမ့္က်ေနျပီး ေသြးကြက္ေတြ စြန္းထင္းေနတာ ေတြ႔ရျပန္သည္။ လမ္းအလယ္ပုိင္း မွာလည္း ေသြးေတြ အကြက္လုိက္ အကြက္လုိက္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရွိေန၏။ ေသြးကြက္တခုေပၚမွာ မွန္ကဲြေၾကမြေနေသာ ဓာတ္ပံုေဘာင္တခု။ ျပီးေတာ့ လမ္းပုခံုးေစာင္း ေရအုိင္စပ္တြင္ ရႊံ႕အလိမ္းလိမ္းေပက်ံ ေနေသာ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ တထည္ ႏွင့္ ဝါးအရုိးတံက်ဳိးပဲ့ျပီး စကၠဴပန္းျခံဳမွာ ရစ္ပတ္ျငိတြယ္ ေနေသာ အလံတလက္။
အနီးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မ်ား သီခ်င္းဖြင့္သံ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ ဆုိင္ထဲမွာ လူအခ်ဳိ႕သာ ထုိင္ေန သည္။ ထုိစဥ္ ဆုိင္အတြင္း စားပဲြဝုိင္းတခုဆီမွ ခပ္အုပ္အုပ္စကားသံ ထြက္ေပၚလာတာ ၾကားလုိက္ရသည္။ “စစခ်င္း ပစ္တုန္းက လူအုပ္ေပၚေက်ာ္ပစ္တာကြ.. ေနာက္မွ လူအုပ္ထဲပစ္ထည့္လုိက္တာ.. ေတာက္.. ေတာ္ေတာ္ရုိင္းစုိင္းယုတ္မာတဲ့ေကာင္ေတြ”
ကုိယ့္ေရွ႕မွာတင္ ပစ္ခတ္ေနတာ ၾကံဳလုိက္ရသူမ်ားမေျပာႏွင့္ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာျပီး ျမင္ေတြ႔ရသူမ်ားပင္ ရင္မခ်ိေအာင္ခံစားရသည့္ အနိဌာရံုျမင္ကြင္းမ်ား…။
ကစင့္ကလ်ား ျမင္ကြင္းေတြကုိ ၾကည့္ေနရင္း ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္တစ္ဆုိ႔လာသည္။ ထင္မွတ္မထားေသာ ရက္စက္မႈေတြ တကယ္ျဖစ္သြားပါလား။ ေျမာက္ဥကၠလာသားေတြ ပဲြဦးထြက္အထိနာခဲ့ရျပီ။
……………………………………………………….(၅)……………………………………………………….
ညေန အေတာ္ေစာင္းျပီမုိ႔ ေလးကန္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္သည့္ အခါ အိမ္ေပၚမတက္ေသးဘဲ လြယ္အိတ္ကုိ အိမ္ေပါက္ဝေနာက္နားမွာခ်ိတ္ကာ ဦးစိန္အိမ္ဘက္ကုိ ထြက္လာ ခဲ့၏။ ဦးစိန္ကုိ အိမ္ေရွ႕ ကုလားထုိင္ေပၚမွာမွီလ်က္သားထုိင္ေနတာ အခန္႔သင့္ပင္ ေတြ႔ရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ႏြမ္းလ်ညွိဳးေရာ္လ်က္ မႈိင္ေတြေငးေငး ျဖစ္ေနသည္။ ခါတုိင္းလုိ မ်က္မွန္တပ္မထားေပ။ က်ေနာ့္ကုိျမင္ေတာ့ အတန္ၾကာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနျပီးမွ တုန္ရီလႈိက္ေမာသံေလးေလးၾကီးျဖင့္…
“ငါ့တြက္ကိန္း တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြသြားျပီကြာ” ဟုေျပာ၍ မ်က္ႏွာလႊဲသြားျပန္သည္။
က်ေနာ္သူ႔ကုိ အနုိင္ယူစကားမဆုိခ်င္ေတာ့…။
မုန္တုိင္းက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ရုိက္ခတ္ လႈပ္ႏႈိးလုိက္ေလျပီ။
……………………………………………………………………………………………………………
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုအတြင္း က်ဆံုးသြားခဲ့ေသာ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူအေပါင္း ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ၾကပါေစ…
ေဝေမာ္
၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၂
