ဘဝမွာ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ရွင္သန္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြကုိ တသက္တာေမ့ေပ်ာက္မရနုိင္ပဲ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနတတ္တာ လူ႔သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
၁၉၉၈ မွာ က်ေနာ္နဲ႔ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ နယ္တပ္ကေန ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဗုိလ္တေထာင္ လင္းစေဒါင္းလမ္းဆံု အနီးမွာရွိတဲ့ စစ္မင္းသားတပ္ကုိ အေျပာင္းအေရႊ႕ပါလာ ခဲ့တယ္။
စစ္မင္းသားလုိ႔ တင္စားလုိက္ရတာက ဝတ္ဆင္ရတဲ့ ယူနီေဖာင္းကုိ အားနာမိလုိ႔ပါ။ စစ္ရံုးမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသူေတာင္ အဲဒီတပ္က စစ္သည္ ေလာက္ ယူနီေဖာင္း ေတာက္ေျပာင္မႈ မရွိနုိင္ပါဘူး။ ႏွစ္စဥ္ စစ္သည္တဦးကုိ ယူနီေဖာင္းတစံုက်ခ်ဳပ္ေပးထားေတာ့ ေဘာင္းဘီဖင္ျပဲ အေရာင္မဲြအကၤ်ီ ဘယ္သူမွ မဝတ္ၾကပါ။ သြားေရာက္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရတဲ့ ေနရာေတြက ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ တက္ေရာက္တဲ့ ထိပ္သီးအခမ္းအနားေတြ၊ ဗီအုိင္ပီလမ္းေၾကာင္း ရွင္းလင္းေရး တာဝန္ေတြ ဆုိေတာ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမွာ အျပစ္ဆုိစရာမရွိေအာင္ ဂရုစုိက္ၾကရတာ။ ကြန္ဘက္ဖိနပ္ကအစ ဦးထုပ္တံဆိပ္အဆံုး ထိရက္ကုိင္ရက္စရာမရွိ တုိက္ခၽြတ္သန္႔စင္ထားရတာ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ရံုးမွာေနရသူေတြေတာင္ သူမ်ားထက္ပုိျပီး ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားရတယ္။
ဒါေပမဲ့ မိသားစုသက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး ေဆာင္ရြက္ေပးမႈအပုိင္းမွာေတာ့ အေတာ္ၾကီးကုိ ခ်ာတယ္ေျပာရမွာပါ။ တႏွစ္ပတ္လည္လုိ႔မွ အပုိေငြ တေထာင္ျပည့္ေအာင္ မေပးနုိင္တဲ့ တပ္။ စစ္သည္ေတြဟာ မိသားစုဝမ္းေရး အတြက္ ျဖစ္သလုိရတဲ့နည္းနဲ႔ က်င္လည္ၾကရတာ။ သုိ႔ေပမဲ့လည္း အကန္႔အသတ္ေလး ေတြနဲ႔။ ရဲေဘာ္ တေယာက္ ဆုိကၠားနင္းတာေတြ႔ရင္ အဆူခံရတယ္ဗ်။ တပ္ဂုဏ္သိကၡာက် တယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ လူသူသိပ္မျမင္တဲ့ လုပ္ကြက္ေလးေတြ ရွာလုပ္ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဓနိေတာရံုးနဲ႔ ကညနရံုးမွာ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေလးေတြ ကုိယ္စားလွယ္လုပ္ၾက။ က်န္တခ်ဳိ႕လည္း အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ေတြနဲ႔ ဝမ္းတူးသရီး စတုိးဆုိင္ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး ကုိယ္စားလွယ္ေတြျဖစ္။ ရသမွ်အခ်ိန္ပုိေလးေတြကုိ တန္ဖုိးရွိရွိအသံုးခ်ရင္း လက္ငင္းေငြရစနစ္ေလးေတြ ဖန္တီးထားၾကရတယ္။
ရန္ကုန္မွာက စားစရိတ္ထက္ သြားစရိတ္က ပုိေထာင္းတယ္ေလ။ တေန႔တေန႔ အသြားအျပန္ လမ္းစရိတ္ သက္သက္ကုိပဲ က်ပ္ငါးဆယ္ ကုန္တာ။ ကုိယ္ရတဲ့လခ ခရီးစရိတ္သာသာဆုိေတာ့ စားစရိတ္အတြက္ တပ္က ေပးတဲ့ ရိကၡာကြက္တိကြတ္ၾကားနဲ႔ ဝန္ထမ္းဆန္ေလးပဲ အိမ္ျပန္ေပးနုိင္တယ္။ ဟင္းလ်ာအတြက္ အိမ္က မိန္းမ စက္ခ်ဳပ္၊ ေစ်းေရာင္း။
နယ္မွာတုန္းက ခရီးစရိတ္၊ အိမ္ငွားစရိတ္မရွိ။ စားဖုိ႔အတြက္လည္း ေဟာင္ေကာင္မွာ ပင္လယ္စာေပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆုိင္တည္ (မတည္ခ်င္လည္းတည္) ၁၀ မ်ဳိး ၁၀ ေဘာင္စုိက္ခင္းေလးေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ တလ တလ အပုိေငြမရွိလွေပမယ့္။ ပူပူပင္ပင္ မေနရ။
ဒါေပမဲ့ အေနၾကာေတာ့ ပင္လယ္ေအာ္သံကုိ နားခါးလာတယ္။ ေျခက်င္တလွည့္ ကုန္းေၾကာင္းတလွည့္ ေရြ႕ေနရတာကုိ ျငီးေငြ႔လာတယ္။ ျမိဳ႕မွာဆုိ အပုိ အလုပ္တခု လုပ္ရင္အဆင္ေျပနုိင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ၄ ႏွစ္အၾကာမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္တင္လုိက္တာ။ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ဖန္တီးရင္း ႏွဲခြက္ၾကီးတက္နင္းမိတဲ့ ကိန္းဆုိက္ပါ ေလေရာပဲ။
ရန္ကုန္ေရာက္ခါစမွာ အေတာ့္ကုိ ဒုကၡေရာက္တာဗ်။ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သား ေငြငါးဆယ္က်ပ္တန္ တရြက္ကုိ တဝက္စီခဲြျပီး အိမ္ျပန္လမ္းစရိတ္လုပ္ၾကရတာ။ လင္းစေဒါင္းကေန ျမိဳ႕ထဲကုိ ကားခငါးက်ပ္၊ ျမိဳ႕ထဲကေန ကုိယ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္အထိ ႏွစ္ဆယ္က်ပ္ ကြက္တိပဲ။ ကုိယ္စီးတဲ့ကား လမ္းမွာ တစံုတရာျဖစ္ျပီဆုိလုိ႔ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ရျပီသာမွတ္။
က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဟုိေနရာေရာက္ ဒီေနရာေရာက္ ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ အလုပ္လုိက္ရွာ ေပမဲ့လည္း ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေျခေအးဝမ္းေရာင္ အျဖစ္နဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္လူပမ္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ဝမ္းတူးသရီး လက္ခဲြဆုိင္ေလးရဲ႕ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရးဝန္ထမ္း အလုပ္ေလးရခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ဆုိင္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ပရုိမုိးရွင္းျပည့္မီေအာင္လုပ္မေပးနုိင္လုိ႔ ေစာေစာစီးစီး အလုပ္အနားေပးခံလုိက္ရျပီး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကေတာ့ ဆက္အဆင္ေျပေနေလရဲ႕။
ဒါနဲ႔ပဲ ရံုးမွာ သူလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြ က်ေနာ္သိမ္းၾကံဳးကူလုပ္ေပးရင္း သူကလည္း က်ေနာ့္ကုိ တတ္နိုင္သမွ် မုန္႔ဖုိးေငြစေလး အနည္းငယ္ခဲြေပးရွာတယ္။ သူေပးတဲ့ေငြကုိ က်ေနာ္ယူဖုိ႔ လက္တြန္႔ေနခ်ိန္မွာ သူက အားေပး စကားတခြန္း ဆုိျပန္ေသးတယ္။ “ယူသာယူပါ အကုိရာ... က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းက ဘဝတူေတြ.. ေအးအတူ ပူထြက္ေျပး ေပါ့ဗ်ာ... တဲ့။ ညီအကုိသဖြယ္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသပါေပတယ္။
စေန၊တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္တခုမွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကုိ အလည္လုိက္သြားမိတယ္။ သူတုိ႔ျမဳိ႕က ရန္ကုန္ တဘက္ကမ္း ရွင္ေမြ႔ႏြန္းနဲ႔ မင္းနႏၵာ ခ်စ္ၾကိဳးသြယ္တဲ့ျမိဳ႕။ ရံုးပိတ္ရက္ဆုိေပမဲ့ သူကေတာ့ အလုပ္မအားဘူး ခင္ဗ်။ သူ႔ေဖာက္သည္ ဝယ္ယူအားေပးသူ ကပ္စတန္မာေတြနဲ႔ အလုပ္ေတြရႈပ္လုိ႔။
ဝယ္သူအလာက်ဲသြားလုိ႔ နားခ်ိန္နည္းနည္းရတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ရာ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ ၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ လက္ဘက္ရည္ ေပါ့ဆိမ့္တခြက္နဲ႔ စကားဝုိင္းေလးဖဲြ႔နုိင္တာ။
“အကို... ခုန က်ေနာ့္ဆီမွာလာအားေပးတဲ့ ဘြားေတာ္ၾကီးကုိ မွတ္မိလား”
“လူေတြက အမ်ားၾကီး ဘယ္သူ႔ကုိေျပာတာလဲ ဟ..”
“ဟုိေလ မ်က္မွန္ၾကီးနဲ႔ စီးကရက္ေသာက္တယ္.. လံုးၾကီးေပါက္လွ ဘြားေတာ္ၾကီးေလဗ်ာ”
“ေၾသာ္...အင္း မွတ္မိျပီ”
“အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ နံပတ္ဝမ္းၾကီးရဲ႕ အစ္မတဲ့ ဗ်”
“ဟာ ဟုတ္ပါ့မလားဟ သူတုိ႔အဆင့္နဲ႔ ဒီေနရာမွာ ဒီလုိေနပါ့မလား”
“ဟုတ္တယ္အကုိရ သူတုိ႔အေဖက မိန္းမေတြအမ်ားၾကီးတဲ့... သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက အေဖတူ အေမကဲြေမာင္ႏွမေတြ”
“ေၾသာ္... ေအး.. ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္မွာ”
က်ေနာ့္ အေတြးထဲမွာ တခါတုန္းက ၾကားဖူးတာေလးနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၾကည့္မိတယ္။ ကပစ မွာလည္း နံပတ္ဝမ္းၾကီး ရဲ႕ ႏွမတဦး ရွိတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ၾကားဖူးထားတာ.. သူ႔ေယာက္ဖ အရာခံဗုိလ္ ဆံုးပါးခ်ိန္ နံပတ္ဝမ္းၾကီး ကုိယ္တုိင္ သူ႔ႏွမအိမ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ဖူးတယ္ ဆုိပဲ။
က်ေနာ္ေျပာတဲ့ နံပတ္ဝမ္းဆုိတဲ့သူကုိေတာ့ အားလံုးသိၾကမွာပါ။ သူၾကီးျပင္းလူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕က “ထီးရိပ္လည္းမခုိ ထီးရုိးနဲ႔လည္းမေဝး” ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း အမရပူရ မႏၱေလးေနျပည္ေတာ္နဲ႔ သိပ္ျပီးအလွမ္း မေဝးလြန္းတဲ့ ျမဳိ႕အမည္မွာ“ဆည္”ပါတဲ့ ျမဳိ႕ေလးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔မိသားစုဟာ နန္းဟန္နန္းေသြး နန္းဓေလ့ကုိ ထံုမႊမ္းႏွစ္သက္လြန္းျပီး ယေန႔တုိင္ က်င့္သံုးေနဆဲလုိ႔ သိရပါတယ္။
ခုနေျပာတဲ့ ဘြားေတာ္ၾကီး (သူတုိ႔ရြာကလူေတြအေခၚ မာမီၾကီး) ဟာ အေနအထုိင္ ဘုိဆန္ျပီး အီးလည္းေကာင္း တယ္လုိ႔ လူေတြေျပာၾကတယ္။ သူက ကုိလုိနီေခတ္ေႏွာင္းပညာေရးမွာ ၁၀ တန္းထိပညာသင္ခဲ့ရတယ္တဲ့။ သူ႔ေယာက္်ားက ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဂ်ပန္စကားျပန္တဦး လုိ႔ဆုိၾကတယ္။ အဘြားၾကီးက သူနဲ႔နံပတ္ဝမ္းၾကီး ေမာင္ႏွမေတာ္စပ္တာကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ စပ္စပ္စုစုေျပာမျပဘဲ ခပ္ကင္းကင္းပဲ ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘြားေတာ္ရဲ႕သားတေယာက္က နည္းနည္းလူရည္လည္ လူဝင္ဆံ့တယ္။ နံပတ္ဝမ္းၾကီးနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္ရဖုိ႔ သူလက္လွမ္းမီသမွ် အဆက္သြယ္ေတြကတဆင့္ အေမျဖစ္သူမသိေအာင္ က်ိတ္ၾကိဳးစား ခဲ့တယ္။ လမ္းေၾကာင္း နည္းနည္း ခ်ိတ္မိလာတဲ့အခါ သူ႔အေမမိသားစု ငယ္ငယ္ကရုိက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုကို နံပတ္ဝမ္းၾကီးဆီ အေရာက္ ပုိ႔လုိက္ျပီး ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းတဲ့အခါ လူကုိယ္တုိင္ေတြ႔ခြင့္မရေပမဲ့ ေဆြမ်ဳိးဆက္ စာရင္းမွန္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ ျပဳျခင္း ခံရသတဲ့။
အဲဒီအေထာက္အထားရျပီး မၾကာမီရက္ပုိင္းအတြင္းမွာဘဲ ဒီပုဂၢိဳလ္ ကလင္ကလင္ ဝန္ၾကီးရံုးကုိ တန္းေျပးေတာ့ တာပဲ။ ဝန္ၾကီးကုိ စာရြက္ေလးထုတ္ျပရံုနဲ႔ အေမႊးဆပ္ျပာတံုးေလာက္ရွိတဲ့ ဖုန္းနံပတ္တခု သူ႔လက္ထဲ ဖတ္ခနဲ ျပဳတ္က် လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္တုန္းက တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဗုိလ္မွဴးအဆင့္ရွိသူေတြသာ ေလွ်ာက္လႊာတင္နုိင္တဲ့ အခြင့္အေရး တခုပါ။ လူၾကီး ပီအက္စ္အုိလုပ္ရတဲ့ ဗုိလ္ၾကီးတခ်ဳိ႕ေတာ့ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။
လက္ကုိင္ဖုန္းရျပီး တလေလာက္အထိ ဒီလူ႔ခါးၾကားမွာ လယ္သာအိတ္ေလးနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႔ေတြ႔ေနၾကရ တယ္တဲ့။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေငြလုိတယ္ဆုိျပီး ထုတ္ေရာင္းလုိက္တယ္ ဆုိျပန္ေရာ။ မၾကာပါဘူး ေနာက္တလံုး ထပ္ရျပန္ တယ္။ ရွင္ဘုရင္အမ်ဳိးဆုိေတာ့လည္း တေန႔တမ်ဳိး မရုိးနုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ေပါ့ ေနာ။
သူမ်ားေကာင္းစားတာ မနာလုိလုိ႔ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ကုိယ္ေတြမွာ အလုပ္ရွိပါလ်က္ မေလာက္မငျဖစ္ေနလုိ႔ မိသားစုတဝမ္းတခါးအတြက္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းနင္းျပီး က်င္လည္ေနရခ်ိန္မွာ ေငြရင္းမပါ ပါးစပ္ေလး စုိက္လုိက္ရံုနဲ႔ သိန္းဆယ္ဂဏန္းခ်ီတဲ့ ေငြပမာဏကုိ အလြယ္တကူ ရယူနုိင္တဲ့ ေဆြၾကီးမ်ဳိးၾကီး မိသားစုအေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ ၾကားသိခဲ့ရတာေလး ရင္ဖြင့္ခ်င္တာ သက္သက္ပါ။
သတၱဝါေတြ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ....
က်ေနာ္...
ေနမင္းသူ
၁-၇-၂၀၁၀
