နံပိန္ခါးကိုင္းတို႔ တိုင္းျပည္

Written by တင္ညြန္႔

ကၽြန္ေတာ္သည္ စာသမားျဖစ္သျဖင့္ အားကစားလံုးဝ ဝါသနာမပါေၾကာင္း ဦးစြာေျပာခ်င္ပါသည္။ အိပ္ခ်ိန္ နည္းနည္း၊ စာဖတ္ခ်ိန္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဘဝကိုအေျခခ်ထားမိသျဖင့္ အားကစားလုပ္ရန္လည္း အေျခအေန မေပးပါ။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝတြင္ ေမဂ်ာစိတ္ဓာတ္၊ အေဆာင္စိတ္ဓာတ္ မ်ားျဖင့္ အားကစားပြဲမ်ားကိုေတာ့ လိုက္လံအားေပးခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္က RC ဟုေခၚသည့္ ခန္းမအတြင္း ေဘာ္လီေဘာေလ့က်င့္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေဘာလံုး႐ိုက္သံက တအံုးအံုးထကာ ႏွလံုးတုန္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ သူတို႔ အရပ္ အေမာင္း၊ ခြန္အားဗလေတြလည္း သန္မာၾကသည္။ ထိုေခတ္ကေက်ာင္းသားဆိုသည္မွာ ဆိုရွယ္ႏွင့္ အားကစားတြင္ ယေန႔ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြထက္သာသည္။ ၿမိဳ႔နယ္၊ တိုင္း၊ ျပည္နယ္၊ ေက်ာင္းသား လက္ေရြးစင္ အဆင့္မ်ားမွသည္ ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္ေတြျဖစ္သြားၾကသည္။ ထိုေခတ္က လက္ေရြးစင္ျဖစ္ရန္ ၿပိဳင္ပြဲေတြရွိသည္။ေလ့က်င့္ရန္ အားကစားကြင္းေတြရွိသည္။ စာလည္းမပိ။ ေက်ာင္းမွ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းလႊတ္လွ်င္ အိမ္မျပန္ဘဲ ေဘာလံုးကြင္းထဲ၊ ေဘာ္လီေဘာကြင္းထဲ တန္းဆင္းကာ ေလ့က်င့္ကစားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သန္မာထြားႀကိဳင္းသည့္ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ျမန္မာ့အားကစား ျမင့္မားခဲ့ဖူးပါသည္။

မၾကာမီ ေက်ာင္းသားအားကစားပြဲေတြ က်င္းပေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ့က်င့္ေပးေနေသာ အားကစား႐ံုတစ္႐ံုသို႔ ေရာက္သြားမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာတစ္ဦးသည္ ယေန႔တိုင္ အားကစားပြဲမ်ားက်င္းပေရးကို ဝါသနာထံုသျဖင့္ ရာသီခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ အားကစားကြင္းသို႔ေရာက္ေနတတ္သည္။ ယခင္က အားကစားေတြ ေလ့က်င့္လွ်င္ ကိုယ့္ေက်ာင္း ေဘာလံုးကြင္း၊ ဘတ္စ္ကက္ေဘာကြင္းေတြႏွင့္ ေက်ာင္းသား ေတြ မ်က္ႏွာမငယ္ၾကေပ။ ယခုေခတ္တြင္မွ ေဘာလံုးကြင္းတြင္ ေက်ာင္းတိုးခ်ဲ႕ေဆာက္ၾကသည္။ ဘတ္စ္ကက္ေဘာကြင္းကို ေက်ာင္းသားစုေဝးကြင္းလုပ္ၿပီး အလယ္တြင္ ေက်ာက္တိုင္ေတြစိုက္ကာ ျမန္မာ့ပညာေရးကို ေက်ာက္သားအကၡရာတင္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ၾကသည္။ စိတ္ကူးေပါက္ေရာက္ ေကာက္လုပ္တတ္သည့္ ပညာေရးေလာကသားေတြေၾကာင့္ ကစားကြင္းေတြေပ်ာက္ကာ ကစားကြင္းမရွိေသာ ေက်ာင္းတို႔၏တိုင္းျပည္ဘဝေရာက္ခဲ့ရသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား ယခုအခါ အားကစားေလ့က်င့္လွ်င္ ျပည္သူ႔အားကစားကြင္းသာရွိေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာက ေဘာ္လီေဘာ႐ံုတြင္ ရွိေနသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ မိုးလံုေလလံု႐ံုဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလားဟု စိတ္ထဲတြင္ထင္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႐ံုအတြင္း ဝင္လိုက္မွ ႏွစ္သင္းေဘာ္လီေဘာကစားေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပင့္ေထာင္အား မပါ၊ ခုတ္႐ိုက္အားမရွိ၊ ေဘာလံုးကို တစ္ဘက္သို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ လက္ဖ်ံေတြႏွင့္ တြန္းပို႔ေနသလို ျဖစ္သည္။ အားေပးမည့္သူလည္းမရွိ။ တစ္ခ်ိန္က ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ေက်ာင္းမ်ားမွ အားေပးေသာ ေက်ာင္းသားလည္းမရွိ။ စံုစမ္းၾကည့္ေသာအခါ ေက်ာင္းေတြမွ ေက်ာင္းအုပ္ေတြကမလႊတ္ေၾကာင္း၊ ရန္ျဖစ္မည္ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အတန္းႀကီးေတြကလည္း စာေမးပြဲနီးေသာေၾကာင့္ မလာခ်င္ၾကေၾကာင္းသိ လိုက္ရသျဖင့္ အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ေဘာ္လီေဘာကြင္းတြင္း အုန္းဒိုင္းႀကဲေနေသာ ေဘာလံုး ခုတ္သံ၊ ႐ိုက္သံ၊ အားေပးသံေတြ တစ္ခ်ိန္က အမွန္တကယ္ရွိခဲ့ျခင္းသည္ အိပ္မက္ပမာျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပးခုန္ပစ္ ေလ့က်င့္ေနၾကသည့္ ကြင္းဘက္ဆီသို႔ ေခၚသြားသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက ပုဆိုး ထမီခၽြတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ေျပးရမည္ကို ရွက္ေနၾကသည္။ ပိုဆိုးသည္က အေျပးသမားေတြေပါင္က ပုေလြ႐ိုးလိုျဖစ္ေနသည္။ အျမင့္ခုန္မည့္သူက နံကိုင္းေနသည္။ သံလံုးပစ္ မည့္သူက သံလံုးကိုပင္ ႏိုင္ပါ့မည္ေလာဟု စိုးရိမ္စရာျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာက

"ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကို လႊမ္းရမည္ဆိုကတည္းက ေက်ာင္းသားအားကစားေတြလည္း ပ်က္ေတာ့တာပဲ" ဟု ရယ္ေမာရင္းေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။

"ငါတို႔ တစ္ႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ ေက်ာင္းသားအားကစားပြဲဆိုတာ လုပ္ေနရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပါလက္ပါ အရင္ ကလို ပြဲမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စီမံခ်က္ရွိလို႔ လုပ္ေပးေနရသလိုမ်ဳိးပဲျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက အရင္ကလို အားကစားေတြ သိပ္ၿပီး စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းသမားေတြဆိုရင္ ပိုဆိုးေသး တယ္။ ေက်ာင္းေတြကိုက ေအာင္ခ်က္က်မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး အားကစားဆိုရင္ လႊတ္ကို မလႊတ္ေတာ့တာ။  အျဖစ္ သေဘာလုပ္ေနရတာပဲရွိတယ္။ နံပိန္ခါးကိုင္းေတြနဲ႔ ဘယ္လို ကမၻာလႊမ္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာလဲ" ဟု ေဆြးေျမ႕စြာ ေျပာေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေလာက္က ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဝိတ္႐ံုဟုေခၚေသာ အေလးမ႐ံုေတြရွိသည္။ ဝိတ္႐ံုတြင္ အေလးမရန္အတြက္ တစ္လလွ်င္ တစ္က်ပ္ခြဲေပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကိုဝင္းဦး၏ ဗလကို သေဘာက်သည္။ ဟာၾကဴလီကိုႀကိဳက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေနေက်ာင္းလႊတ္လွ်င္ ဝိတ္႐ံုသို႔ဝင္ၿပီး ဝိတ္မသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ စပို႔ရွပ္ဝတ္ၿပီး လက္ေမာင္းသား ၾကြားၾကသည္။

ခုေခတ္ကေလးေတြ က်ဴရွင္ပိေနသည္။ စာပိေနသည္။ စာပိေနသည္ဆိုရာတြင္လည္း အသိပညာ၊ အတတ္ ပညာ၊ ဘဝပညာအတြက္ ေလ့က်က္ေနၾကျခင္းမဟုတ္။ ၾကက္တူေရြးစာအံသလိုရြတ္၊ က်ဴရွင္ေတြႏွင့္ပတ္ ခ်ာလည္၊ ေက်ာင္းအားရက္ ဂိမ္းဆိုင္ အင္တာနက္ဆိုင္ေျပး၊ အစားအေသာက္ေတြကလည္း ေၾကာင္စာ ၾကက္စာေလာက္စားကာ ရွင္သန္ေနၾကသျဖင့္ နံပိန္ခါးကိုင္းေနရျခင္းမွာ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ေပ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက ေန႔ခင္းမုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္ တစ္နာရီအခ်ိန္ရသည္ကို အသြား ၁၅ မိနစ္၊ အျပန္ ၁၅ မိနစ္ၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္အိမ္သို႔ အေျပးျပန္ၿပီး ထမင္းစားရသည္ကို အမွတ္ရမိသည္။ လမ္းေလွ်ာက္၊ ထမင္းစား၊ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ ဝိတ္မ၊ က်ဴရွင္လည္းတက္စရာမရွိ။ ကိုယ့္စာကို ကုိယ္တာဝန္ေက် ေအာင္လုပ္ၿပီး ၁၀ တန္းေအာင္လာရသည္။

"ကေလးေတြ က်ဳံလွီလာရတာ အျခားအခ်က္ရွိေသးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လို႔ မင္းထင္သလဲ"

ကၽြန္ေတာ္မေျဖတတ္သျဖင့္ ေခါင္းကုတ္လိုက္သည္။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အနီးရွိ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွ မုန္႔စားတန္းကို လက္ၫွဳိးထိုးျပလိုက္သည္။

"အဲဒီမွာ မင္းသြားၾကည့္ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီတဲ့ အသုတ္စံုေစ်းေပါေပါ၊ အထုတ္စံုေစ်းေပါေပါေတြပဲရွိတယ္။ ဟိုးက ကုကၠိဳပင္ေအာက္မွာၾကည့္လိုက္။ သူမ်ားေတြ ထမင္းဘူးဖြင့္စားတာကို ေငးေနတဲ့ ကေလးေတြ။ သူတို႔ ထမင္းဘူးေတာင္ ထည့္မလာႏိုင္ၾကဘူး။ မုန္႔ဘိုးဆိုတာ အေဝးႀကီး။ မနက္ကလည္း အိမ္က ထမင္းေတာင္ စားလာၾကရဲ႕လားမသိဘူး။ မိဘေတြက တစ္ညလံုး ေဘာလံုးပြဲၾကည့္။ ခ်ဲထိုး၊ ေဘာလံုးေလာင္းနဲ႔ အိပ္ယာက ေတာင္ မထႏိုင္ေသးခ်ိန္မွာ သူတို႔ ေက်ာင္းကို လာၾကရတယ္။ သူတို႔ဘဝေတြက သိပ္မေရရာဘူး။ ဘယ္ေတာ့ ေက်ာင္းထုတ္ခံရၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထမင္းဆိုင္ေတြကို ေရာင္းစားခံရမလဲမသိဘူး။ ဒီလို မိဘမ်ဳိး၊ ကေလး မ်ဳိး၊ ေက်ာင္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကမၻာလႊမ္းေအာင္ လုပ္ၾကမွာလဲ"

မၾကာေသးမီက ကမၻာ့ႏို႔တိုက္ေၾကြးေရးေန႔ကို က်င္းပသြားေၾကာင့္ သတင္းစာတြင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အထိမ္း အမွတ္ေန႔တြင္မွ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏို႔တစ္ခြက္ႏွင့္ ၾကက္ဥတစ္လံုးေပးျခင္းသည္ တစ္ႏွစ္စာ အဟာရျဖစ္ မည္ဆိုလွ်င္ လိမ္လည္ျခင္းသာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာေရးလူ႔ေဘာင္တြင္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔မွ ႏိုးထ၊ လူႀကီးလာမွ ဟန္ေရးျပ၊ အမိန္႔ႏွင့္မွေၾကာက္ၾကသည့္ အစြဲေတြကို ယခုတိုင္ မခၽြတ္ႏိုင္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေရွ႕ကဖံုး၊ ေနာက္ကေပၚ၊ အခြံေဟာင္းေလာင္း ျမင္မေကာင္းေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ စီမံခ်က္ေတြ ကလည္းမ်ားလွသည္။

ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကတြင္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၌ ယေန႕တိုင္ ေန႕လည္စာမေကၽြးႏိုင္ေသးေပ။ ေန႔လည္စာ ေကၽြးၿပီး အာဟာရျပည့္ဝသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေမြးထုတ္ေရးအစီအစဥ္ကို မည္သည့္အခ်ိန္မွ အေကာင္ အထည္ေဖာ္မည္မသိေပ။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေန႔လည္စာေကၽြးသည့္စနစ္ကို ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္ အေလးတယူျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနျခင္းမွာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယခင္က ဂ်ပန္ငပု ေတြဟု ႏွိမ္ၿပီးေခၚခဲ့ေသာ ဂ်ပန္ေတြ၏အရပ္အေမာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မမီေတာ့ပါ။ ဂ်ပန္ေတြ ေခတ္မီေအာင္ လုပ္ရာတြင္ ေက်ာင္းကစၿပီး အေျခခံကို ျပဳျပင္ၾကသည္။ သန္မာထြားႀကိဳင္းေအာင္ လုပ္ၾကသည္။ ႏို႔သည္သူမ်ားႏိုင္ငံတြင္ ေစ်းအေပါဆံုးအစားအစာစာရင္းဝင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အေျခခံလူတန္းစား၊ ဆင္းရဲသည့္လူတန္းစား ဝယ္ေသာက္ႏိုင္သည့္ အေနအထားတြင္မရွိပါ။

တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ဆင္းရဲသည့္ေတာေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေန႔လည္စာေၾကြးေရးအစီအစဥ္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ေန ၾကသည္။ ေက်ာင္းလာလွ်င္ ထမင္းစားရမည္ဆိုသည့္အသိက ပညာေရးကို စိတ္ဝင္စားေစရန္ ဆြဲေဆာင္မႈ တစ္ခုလည္းျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ တ႐ုတ္အစိုးရသည္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေန႔လည္စာအစီအစဥ္ကို ေကၽြးေမြး ခ်င္သည့္ NGO အဖြဲ႔မ်ားကို အားေပးသည္။ ဖိတ္ေခၚသည္။ လမ္းဖြင့္ေပးသည္။ အကူအညီလည္းေပးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳႀကိဳက္သျဖင့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၁၀ မိုင္ခန္႔ အကြာ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ထိုရြာအနီးတြင္ စက္႐ံုလာဖြင့္ထားသည့္ ကိုရီးယားေတြက လာၿပီး ေလ့လာၾကသည္။ သူတို႔က ကြန္ပ်ဴတာ လွဴခ်င္သည္ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဘယ္လို ကြန္ပ်ဴတာမ်ဳိးေတြေတာင္းရမည္နည္းဟု အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားျပန္မွတစ္ဆင့္ ကိုရီးယားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္သည္။

သူတို႔က ကိုရီးယားရွိ သူတို႔ကုမၸဏီမွ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ စြန္႔ပစ္လိုက္သည့္ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားသည္ အေကာင္းပကတိ ရွိေသးေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ ထိုကြန္ပ်ဴတာမ်ားကို ဤေက်ာင္းသို႔ယူလာၿပီး လွဴဒါန္းလိုေၾကာင္းေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔က သူငယ္တန္းဘက္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ကေလးေတြ မုန္႔စားသူစား၊ ကစားသူကစား၊ ထိုင္သူထိုင္ေန ၾကသည္ကိုေတြ႔သြားသည္။ သူတို႔က ကေလးေတြကို ေန႔လည္စာ မေကၽြးဘူးလားဟုေမးသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုစနစ္မရွိေၾကာင္းေျပာျပသည္။ သူတို႔က စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး၊ သူတို႔စက္႐ံု တြင္ ေန႔စဥ္ လူ ၃၀၀ စာေလာက္ ထမင္းေကၽြးေနရေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ဤေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ကို ေန႔စဥ္ထမင္းေကၽြးလိုပါေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုေျပာသည္။

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ဝမ္းသာအားရျဖင့္ သူငယ္တန္းကေလး ၆၀ ခန္႔ကို ေန႔စဥ္ေန႔လည္ပိုင္း အာဟာရ သေဘာမ်ဳိးလာေကၽြးလွ်င္ ေက်းဇူးတင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုေက်ာင္းအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ အလံုး ၂၀ ႏွင့္၊ သူငယ္တန္းကေလး ေက်ာင္းသား ၆၀ စာေန႔ခင္းအာဟာရေကၽြးမႈကို ကတိေတြရသျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ေပ်ာ္ေနသည္။

ထိုသတင္းကို တိုင္းပညာေရးမွဴး႐ံုးမွ မည္သို႔ၾကားသြားသည္မသိ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚ ၿပီး ဌာနကို မတိုင္ပင္ဘဲ၊ ဌာနမွ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ၊ ဌာနကိုေက်ာ္ၿပီး ဘာမွ်လုပ္ခြင့္မရွိေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ကိုရီးယား ေတြက ကြန္ပ်ဴတာ အလံုး ၂၀ ကိုယူလာလွ်င္လည္း ဌာနကို လာအပ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဌာနက သင့္ေတာ္သ ေလာက္ျပန္ခြဲေပးျခင္းကိုသာ လက္ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေန႔လည္စာလာေကၽြးသည့္အစီအစဥ္ကိုလည္း လက္မခံသင့္ေၾကာင္း၊ အစဥ္အလာမဟုတ္သည္ကို အစဥ္အလာလုပ္လိုက္လွ်င္ ေနာက္ေပၚလာမည့္ ျပႆနာ မ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ခက္ေၾကာင္း ေခၚယူသတိေပးသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ကိုရီးယားေတြကို ျပန္လည္ ေျပာျပကာ ၫွိႏႈိင္းၾကည့္သည္။ ကိုရီးယားေတြက ကြန္ပ်ဴတာလည္းမလွဴ၊ အာဟာရလည္းမေကၽြးေတာ့။ သူတို႔ က ေဒသခံမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ေနခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရႏွင့္ ထိပ္တိုက္မေတြ႔လိုသျဖင့္ ေရွာင္ ထြက္ကာ ေက်ာင္းသို႔ ေငြတစ္သိန္းသာ လွဴလိုက္သည္။

ထိုအျဖစ္အပ်က္တြင္ ေခတ္မီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ထူေထာင္မည္ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္ေနေသာသူ မ်ား ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဆံုး႐ံႈးသြားသည္။ ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကိုလႊမ္းေစႏိုင္မည့္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ကေလးေတြအတြက္ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အစဥ္အလာသမားမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးနီစနစ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း အေျပာင္းအလဲကို သေဘာထားမႀကီးသူမ်ားေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း မတြန္းႏိုင္၊ မလႈပ္ႏိုင္၊ မ႐ွဴႏိုင္၊ မကယ္ႏိုင္ျဖင့္ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္တတ္ပါသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ေပ်ာက္ေသာ လမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယေန႔တိုင္ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲျဖစ္သည္။

ဘႀကီးသက္