ေထာင္ဆိုတာ နံရံေလးဘက္ အလယ္က က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ဧရိယာေလးကို ေခၚတာပါ။ ေထာင္ထဲမွာ သတင္းစကား မရွိ၊ ေမတၱာတရား ဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္း၊ လတ္ဆတ္မႈဆိုလို႔ ေလေတာင္မွ မရွိတဲ့ေနရာပါ။
အဲဒီ ေနရာမွာ လူ ၃ မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ပထမ တမ်ိဳးက တကယ့္ လူဆိုး လူမိုက္၊ ဒုတိယ တမ်ဳိးက တရားမွ်တမႈမရွိတဲ့ တရားစီရင္ေရးေၾကာင့္ ေထာင္ထဲကို ေရာက္ေနရတဲ့လူေတြ၊ ေနာက္ တမ်ဳိးကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြေပါ့
...
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မရွိဘူးဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကိုလိုနီ ေခတ္ကစၿပီး အခု စစ္အာဏာရွင္ေခတ္အထိ ႏွစ္ေပါင္းတရာ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ရွိေနၾကဆဲပါပဲ။
က်မ ခပ္ငယ္ငယ္က လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လြတ္လာတဲ့ အေဖ့ သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတဦး အိမ္ကို လာလည္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ နဲ႔အေဖ ေျပာေနတဲ့စကား တခ်ိဳ႕ကို က်မ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ သူေျပာတာက “ေနရမယ္ဆိုရင္လဲ ေထာင္ထဲမွာ ေနမွာပဲ၊ ေနခ်င္လြန္း လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ အရႈံး မေပးဘူး” တဲ့။ အဲဒီ စကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို အဲဒီတုန္းက နားမလည္ခဲ့ေသးပါဘူး။ က်မ ေသခ်ာသိတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေလာက္က ေထာင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ၃ ေထာင္ ေလာက္ ရွိေနခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာ ၁၁/ ၉၂ ကို န၀တ က ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေၾကညာခ်က္အရ က်မတို႔က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အမ်ားႀကီး လႊတ္ေပးမယ္ ထင္ခဲ့တာပါ၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၃၀၀ ေက်ာ္ပဲ လြတ္ခဲ့တာပါ။ လြတ္တဲ့သူေတြက ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ပါတယ္၊ အျပည့္အ၀ေတာ့ မေပ်ာ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေသေဖာ္ရွင္ဘက္ေတြ ေထာင္ထဲမွာ က်န္ေနၾကေသးတာကိုး။ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြအတြက္ စိုးရိမ္ေနတာလည္း ပါပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ လကလည္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား နည္းနည္းကို လႊတ္ေပးလိုက္ ျပန္တယ္။ စုစုေပါင္းျပန္လႊတ္လိုက္တဲ့
ေထာင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနသူေတြ ရွိေနသမ်ွ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ေပ်ာက္ဆံုး ေနတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ ထင္ရွားတဲ့ ျပယုဂ္ တခုပါ။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထဲမွာ က်မ အခ်ဳပ္ဘ၀နဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
က်မနဲ႔ ေအးမိုးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၂ ေပ၊ ၈ ေပ ပဲရွိတဲ့ အခန္း က်ဥ္းထဲမွာ မိလႅာအိုး ၂လံုး၊ ေသာက္ေရအိုး၊ ဖ်ာ ၂ ခ်ပ္နဲ႔ က်ပ္က်ပ္ တည္းတည္း ေနရပါတယ္။ က်င္ငယ္ရည္န႔ံေတြက နံေစာ္၊ ၾကမ္းပိုးေတြကလည္း ကိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တေယာက္က ေခ်ာင္ထဲမွာ ေနရတာပါ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီလို အခ်ဳပ္မက်ခင္ က်မက က်ဴရွင္ သင္ေနေတာ့ စာေမးပြဲ နီးေနတဲ့ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ပူေနပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်ဳရွင္ ေျပာင္းတက္ဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး။ က်န္းမာေရး မေကာင္းလွတဲ့ က်မ အေဖကိုလည္း စိတ္ပူ ေနပါေသးတယ္။ က်မ ေထာင္က်သြားရင္ အေဖမွ ခံႏုိင္ရည္ ရွိပါ့မလား၊ က်မတက္လက္စ ျပင္သစ္ သင္တန္းကလည္း က်မသူငယ္ခ်င္း ရီ က အပ္ေပးထား တာပါ။ သင္တန္းခက ေစ်းႀကီးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးဆံုးေအာင္ေတာ့ တက္ခ်င္မိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မ ေထာင္မက် ခ်င္ပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာင္ကေတာ့ က်ကိုက်မယ္ ဆိုတာလည္း က်မသိပါတယ္။ န၀တ က ဒီေလာက္ေတာ့ သေဘာထား မႀကီးႏုိင္ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။
ေအးမိုးလည္း ဂုဏ္ထူးတန္း ဆက္တက္ခ်င္ေနပါတယ္၊ ခ်ိဳႏြယ္လည္း သူလုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာ ဆက္လုပ္ ခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၅ ရက္မွာ ရုံးထုတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ အဖြဲ႕ထဲက ဘယ္သူကမွ ေထာင္မက်ရေအာင္ အညံ့ခံဖုိ႔ စိတ္မကူးၾကပါဘူး။ ဘယ္သူ ကမွလည္း စိတ္ဓာတ္က် မေနပါဘူး၊ အားလံုး ခံႏုိင္ရည္ ရွိၾကပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ ၉ေယာက္စလံုး ေထာင္ဒဏ္ ၇ ႏွစ္စီ အမိန္႔ခ်မွတ္ ခံရပါတယ္။ အမိန္႔ခ်ၿပီးေတာ့လည္း အားလံုး အၿပံဳး မပ်က္ၾကပါဘူး၊ တဦး ကိုတဦး ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ မိသားစုကို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့ အေဖ ဘယ္လို ေနမလဲ၊ အသက္ႀကီးေနတဲ့ အေမ့ခမ်ာ ပင္ပန္း ေနရွာမွာပဲဆိုတဲ့ ေသာကေၾကာင့္ က်မ ၀မ္းနည္းေနမိတယ္။ အဲဒါဟာ ေနာင္တ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
အမိန္႔ ခ်ၿပီးေတာ့ က်မ၊ ေအးမိုး၊ ခ်ိဳႏြယ္တို႔ကို “မ” က်တိုက္ကို ပို႔ပါတယ္။ က်မတို႔ေနရတဲ့ တိုက္မွာ အခန္း ၁၀ ခန္းရွိၿပီး ၅ ခန္းစီ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ေဆာက္ထားပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ဒီေရက်ခ်ိန္မို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းေတြမွာ လူမရွိပါဘူး။ နံပါတ္ (၃) အခန္းမွာ အန္တီစန္း (စာေရးဆရာမ စန္းစန္းႏြဲ႕-သာယာ၀တီ) နဲ႔ သမီး ျမတ္မိုမိုထြန္း၊ နံပါတ္ (၄) မွာ ခ်ိဳႏြယ္၊ နံပါတ္ (၅) မွာေအးမိုးနဲ႔ က်မတို႔ ေနၾကရပါတယ္။
ေထာင္က်ခ်ိန္မွာ အန္တီစန္းက မုဆိုးမတဦး ျဖစ္ၿပီး သိပ္ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အန္တီစန္းက သူ႔ရဲ႕ အငယ္ဆံုးသားေလး အတြက္ စိတ္ပူပန္ေနပါတယ္။ အန္တီစန္းမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူပန္မႈေတြရွိေနပါေစ က်မတို႔ကို ၀တၳဳေျပာျပတာ မပ်က္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ ေတြကိုလည္း ေျပာျပပါတယ္။
အဲဒါအျပင္ က်မတို႔ကို “စမ္းေရ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ လူထြက္ေပါက္ မရွိေပမယ့္၊ က်မတို႔က စိတ္ထြက္ေပါက္ ကို ရေအာင္ရွာၾကပါတယ္။ က်မတို႔ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္၊ ခ်ိဳႏြယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းပါတယ္၊ အသံလည္း သာတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဆိုဟန္ လည္း ရွိတယ္၊ အဆိုေတာ္ ေအးခ်မ္းေမရဲ႕ “ဘ၀စာမ်က္ႏွာ” တို႔၊ ေမဆြိ ရဲ႕ “ေမာင္” သီခ်င္းတို႔ကို ခ်ိဳႏြယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ေတာင္ လြမ္းတယ္။ က်မကေတာ့ အသံလည္း မေကာင္း၊ ဆိုတာလည္း မရေပမယ့္ က်မရဲ႕ ခံစားခ်က္ ျဖစ္တဲ့ ခိုင္ထူးရဲ႕ “အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့အလြမ္း” သီခ်င္း ကိုေတာ့ ဆိုျဖစ္ပါတယ္။
တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ “အေမ့အိမ္” ေပါ့။ ေမေမ့ ကိုလြမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ “အေမအို ေမ်ာ္ေနမွန္းလည္း သိလွ်က္နဲ႔ တလွမ္းခ်င္းစြန္႔ခြာ အိမ္ကို ပစ္ၿပီးေတာ့” ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကို ထပ္ခါထပ္ခါ ဆိုပစ္လိုက္တယ္။ ေအးမိုးကေတာ့ သူစိတ္ပါရင္ “ဧည့္ဆိုး” ကို ဆိုပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ တက္တင္းထိုးပါတယ္။ တက္တင္း ထိုးတာက အႏုစိတ္ရတဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ့ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္တာကို ထိမ္းခ်ဳပ္ထား ႏိုင္ပါတယ္။ အေဆာင္မွာလည္း ၅ (ည) ပုဒ္မ တပ္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရွိပါတယ္။
တိုးတိုးျမင့္ (ခ) ဖိုးသာထူးက က်မတို႔တိုက္ကို အၿမဲလာလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ လာလည္တယ္ ဆိုေပမယ့္ က်မတို႔ အခန္းထဲေတာ့ ၀င္လာလို႔ မရပါဘူး၊ က်မတို႔ရဲ႕ အခန္းေတြက အၿမဲတမ္း တံခါး ေသာ့ခတ္ထားတာပါ။ က်မတို႔က မနက္ပိုင္း ၁၅ မိနစ္၊ ညေနပိုင္း မိနစ္၂၀ ပဲ အျပင္ ထြက္ခြင့္ ရတာပါ။ ဒီေတာ့ ဖိုးသာထူးက ျပဴတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္မွာရပ္ၿပီး က်မတို႔က အတြင္းဘက္က ရပ္ေျပာရပါတယ္။ ဖိုးသာထူးက ၁၁/ ၉၂ ေၾကညာတာကို မီခဲ့ေပမယ့္ လႊတ္တဲ့အထဲ သူမပါ ပါဘူး။ သူ ေထာင္က်တဲ့ အခ်ိန္က သူ႔အသက္က အရမ္းငယ္ပါေသးတယ္။ က်မ တို႔နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ေထာင္ထဲမွာေနရတာၾကာလို႔ နည္းနည္း ပိန္သြားတာက လြဲရင္ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ မာဆဲပါပဲ။
အားလံုးကေတာ့ ဒီလိုပါပဲ၊ ေထာင္ထဲမွာ မေနခ်င္ေပမယ့္ အာဏာရွင္ဆီမွာ အညံ့ခံမယ့္အစား ေထာင္ထဲမွာပဲ အေသခံသြားဖို႔ စိတ္ကူး ရွိၾကသူေတြပါ။
ဖိုးသာထူးဟာ က်မတို႔ ေရာက္လာေတာ့ ေပ်ာ္ေနပံု ရပါတယ္။ အေဆာင္ထဲက ရုိးရုိးအက်ဥ္းသား ေတြအေၾကာင္းေျပာျပ၊ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျပနဲ႔ ၾကည့္ရတာ လန္းဆန္းေနပါတယ္။ က်မတို႔ ေထာင္မက်ခင္တုန္းက သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူခဲ့တာပါ။ တျခားလူေတြ လြတ္ၿပီး သူက်န္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ ူစိတ္ဓါတ္ က်သြားမလား ဆိုၿပီးေပါ့။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဖိုးသာထူးက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ သူ႔ကို ခ်ီးက်ဳးမိပါတယ္။
ေထာင္မွာ မိသားစုနဲ႔ ၂ ပတ္တႀကိမ္ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခြင့္ရပါတယ္။
ေထာင္၀င္စာထုပ္ကို သယ္ၿပီး တိုက္ကိုျပန္လာရင္ေတာ့ ဘ၀တူေတြကို ေ၀ဖို႔ ခ်မ္းဖို႔ စိတ္ကူးရင္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြား တတ္ပါတယ္။ အရမ္းျပန္ခ်င္တာက တပိုင္း၊ ေနလို႔ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ေနေနတာက က်မတို႔ရဲ႕ ပစၥုဳပၸန္ ဘ၀ပါ။ ဒီလိုပဲ ေနတတ္ေအာင္ ေနၾကရပါတယ္။
ေထာင္ထဲမွာ အတြင္းေထာင္၀င္စာ ဆိုတာရွိတယ္၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေတြ႕ရတာပါ။ အဲဒါလည္း တလတႀကိမ္ ပါပဲ။ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ မိသားစုခ်င္း ေတြ႕ရတာပါ။ က်မတို႔က အတြင္းေထာင္၀င္စာ မေတြ႕ရေပမယ့္ ေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ လူေတြဆီကေနတဆင့္ က်မတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လက္ေဆာင္ထည့္ေပးလို႔ ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေယာက်္ားေလးေတြဘက္က က်မတို႔ဘက္ထက္ပိုၿပီး သတင္းစံု ပါတယ္။
သူတို႔ ဘက္မွာက ေရဒီယို၊ တိုင္းမ္စ္၊ နယူးစ္ဝိခ္ မဂၢဇင္းကအစ အကုန္သြင္းတာကိုး။ သြင္းတယ္ ဆိုတာက တရားမ၀င္ ေရာက္ေအာင္ပို႔ထားတာ၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စာဖတ္ခြင့္မရွိဘူး။ က်မတို႔ ဘက္မွာ ဘာစာအုပ္မွ မရွိဘူး။ စာသိပ္ဖတ္တဲ့ မိုမိုေတာင္ ေဆးလိပ္ဖင္စီခံက စာရြက္ကို ရွာဖတ္ရတာ၊ အခုေနာက္ပိုင္းမွသာ စာဖတ္ခြင့္ရတာပါ။
ဒီလိုေနလာရင္းနဲ႔ ၁၉၉၅ ဇူလိုင္လထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ က်မတို႔ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ၊ အန္တီစုေတာင္မွ လြတ္တယ္ဆိုရင္ က်မတို႔လည္း လြတ္ႏုိင္မယ္ထင္ပါရဲ႕ဆိုၿပီ
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူတေယာက္ အေနနဲ႔ တကၠသိုလ္ စိန္ရတုပြဲကိုလည္း ႏႊဲခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ကိုဂီးက အၿငိမ့္ ကမယ္တဲ့၊ က်မတို႔ရဲ႕ အမွုတြဲ ကိုေမာင္ေမာင္ဦးက ျပကၡဒိန္ လုပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ က်မရယ္၊ ရီရယ္ ေအးမိုးရယ္လည္း တိုင္ပင္ထားတယ္။ က်မတို႔မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိသားစုေတြလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။
က်မအိမ္က က်မ ေထာင္ကလြတ္ရင္ ၀တ္ဖို႔ ၀တ္စံု ၁ စံုေတာင္ ပို႔ေပးထားေသးတယ္၊ က်မတို႔ တတိုက္လံုးလည္း စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ၾက တာေပါ့၊ က်မ အေဖနဲ႔လည္း မေသခင္ ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ေလ။ ေသခ်ာတာက က်မအေဖက ၇ ႏွစ္ေတာင္ ေစာင့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အေဖ့ရဲ႕ အဆုပ္နာက ႏွစ္ေတြၾကာေနၿပီ၊ ေရာဂါက ရင့္ေနၿပီ။
လေတြက တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆံုးလာပါၿပီ၊ ေထာင္၀င္စာေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အသံေတြ အားေပ်ာ့လာၿပီး အန္တီစုရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္း ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး ေတာင္းဆိုသံက ပိုက်ယ္လာၿပီ။ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ကန္႔ကြက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ညီလာခံက ထြက္လာၾကတဲ့ သူေတြ အေၾကာင္း၊ ဒါေတြပဲ ၾကားရေတာ့တယ္။
ေဖေဖကလဲ စာတေစာင္ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္၊ ေလာကဓံ ကို ရင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႔ က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ စိတ္ဓာတ္အင္အားသာ ရွိမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္သြားခ်င္ရာကို တခဏနဲ႔ အေရာက္သြားႏိုင္ေၾကာင္းကို စာေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အေျခအေနကို ခန္႔မွန္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္၊ အေဖ့စာကိုဖတ္ၿပီး က်မလည္း နားလည္လိုက္ပါတယ္။ ခ်ိဳႏြယ္ ကလည္းေျပာပါတယ္ အန္တီစုက သူ႔ဘာသာ လြတ္ရက္ေစ့လို႔ လြတ္တာ ငါတို႔ကိုက ရူးတာပါတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ တိုက္ကို အခ်ဳပ္သစ္ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္၊ အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီး ႀကီးေတြပါ၊ ပထမ တရက္၊ ႏွစ္ရက္ ကေတာ့ လၿခံဳေရး တင္းက်ပ္ထားပါတယ္၊ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း ၀န္ထမ္း အလစ္မွာေတာ့ ငပိေၾကာ္၊ မုန္႔နဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္ကို ခိုးေပးၾကရပါတယ္၊ ဒါမွ သူတို႔ စားလို႔ ေသာက္လို႔ ရမွာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ ဘာမွစားစရာ မရွိဘူး။
အၿမဲတမ္း လံုၿခံဳေရးက မတင္းက်ပ္ႏုိင္ေတာ့ လစ္မွပဲ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ဆိုတာ ေမးရတာေပါ့၊ သူတို႔က အန္တီစု က်မ္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ ေအာ္လို႔ အဖမ္းခံရတာတဲ့၊ အခ်ဳပ္သစ္ေတြ ေရာက္လာေတာ့ က်မတို႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။ အျပင္က အေၾကာင္းေတြကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ သိရတာေပါ့၊ သူတို႔ကလည္း ေျပာျပၾကပါတယ္၊ က်မတို႔က နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္ဘာသာ ပံုေဖာ္ၾကရတယ္။
သူတို႔ကလည္း အန္တီစု ဘယ္ေန႔က ဘာ၀တ္တယ္က စၿပီး ဘယ္မိန္႔ခြန္း ဘယ္မွာဆံုးတယ္ အထိ ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္၊ ေနာက္တပတ္ အတြင္းေထာင္၀င္စာမွာ ေျပာႏိုင္ေအာင္ သတင္းစု ေနတာေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ကသာ ႂကြားႏိွုင္မယ္ထင္တာ ေယာက်ၤားေလး ေတြဘက္က က်မတို႔ထက္ ပိုၿပီးသိတယ္၊ က်မတို႔ဘက္ကမွ ႏွစ္ေယာက္ထဲေရာက္တာ သူတို႔ဘက္က ဆယ္ဂဏန္း ေက်ာ္တယ္၊ အတြင္း ေထာင္၀င္စာေန႔ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ဘက္က သတင္းက ပိုေတာင္မွ မ်ားေသးတယ္။
ေထာင္ဆိုတဲ့ ေနရာက အၿမဲတမ္း ေနရတာက်ပ္ေလ့မရွိသလို၊ အၿမဲတမ္းလဲ ေခ်ာင္ေလ့မရွိပါဘူး၊ ေထာင္ပိုင္ရဲ႕ သေဘာထားေပၚ မူတည္ၿပီး ေျပာင္းသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္ေျပာင္းသြားေတာ့ ေပၚလစီလည္း ေျပာင္းသြားၿပီး ေထာင္ထဲမွာနည္းနည္းက်ပ္သြား
ေနာက္ေတာ့ “က်န္းမာပါေစ” ေတြလည္း ေထာင္ ၇ ႏွစ္ က်သြားတယ္၊ က်မတို႔ေတြ အၿပံဳးမပ်က္ၾကပါဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း ဘံုးဘံုးလဲ မသြားပါဘူး၊ အခ်ိန္တန္ စားၿမဲ၊ သီခ်င္းဆိုမပ်က္၊ ၀တၳဳေျပာၿမဲ၊ တခါတေလ မိန္းမယူသြားတဲ့ ရည္းစားကို မလြမ္းပါဘဲ လြမ္းခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ရည္းစားရွိေၾကာင္းႂကြားၿမဲ၊
ဘယ္လိုပဲ အနာဂတ္ေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါေစ၊ ဘယ္လိုဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမဲ့ေနပါေစ
က်မကေတာ့ ေထာင္ကထြက္ရင္ဝတ္ဖို႔ အိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ၀တ္စံုသစ္ကေလးကို မဝတ္ရေသးမယ့္တူတူ ၁၃ (ဃ) လို႔ေခၚတဲ့ အေျခမဲ့ အေနမဲ့ေလး လြတ္တဲ့ေန႔မွာ၀တ္ဖို႔ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဘႀကီးသက္
