"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္"

ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈသည္ လူ႕ဘဝကို ဒုစ႐ိုက္အေမွာင္အတြင္းသို႔ အခ်ိန္မေရြး တြန္းပို႔ႏုိင္သည္။ ႐ိုးသားစြာလုပ္အားျဖင့္ မိသားစုမ်ား အားရွာေဖြေကြၽးေမြး လ်က္ရိွေသာ စာရိတၱေကာင္းမြန္ေသာသူမ်ား အေမွာင္တြင္းသို႔ မေရာက္ ရိွႏိုင္ေစ ရန္ ဝိုင္းဝန္းကူညီေဆာင္ရြက္ေပး ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ဝိုင္းဝန္းျပဳျပင္ရန္လည္း လိုအပ္ပါသည္။

နံနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ရိွေသးသည္။ လမ္းထဲမွ ဆုိက္ ကားသမားေလး ကိုသက္ ဆုိက္ကား ကူရွင္ႏွစ္လံုးကုိ ေပြ႕ပိုက္ကာ ျပန္လာတာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ စာေရးသူ လည္း ကိုသက္ဘာမ်ား ျဖစ္လာပါလိမ့္ဟု စိတ္ပူမိကာ ၄င္းကို ေမးျမန္း မိပါသည္။ ကိုသက္က စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ သူ႕ရဲ႕ ျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ားအား ဤကဲ့သို႔ ရွင္းျပပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆုိက္ကားသမားေတြေတာ့ ဒုကၡေရာက္ ၿပီဗ်ာ။ ေတာင္းပန္လို႔လည္း မရပါဘူး။ အသနားခံလို႔လည္း မရဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႐ိုး႐ိုးသားသား ဆုိက္ကား နင္းစားၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ဒီဆုိက္ကား အသိမ္းခံလိုက္ ရၿပီဆုိေတာ့ ဘဝပ်က္မတတ္ ခံစားရၿပီေပါ့။ ဒီဆုိက္ကားေလး ကိုယ္ပိုင္ နင္းရဖို႔ေငြကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ အၾကာႀကီး စုထားရ တာ။ ေနာက္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ေလ်ာ့နည္းပေပ်ာက္ေရး အတြက္ အေသးစား ေခ်းေငြထုတ္ေပးတဲ့ဆီက တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ ဆပ္ရတဲ့ အေၾကြးကလည္း ရိွေသးတယ္။ မိသားစုဘဝ စားဝတ္ေနေရး၊ ကေလးေက်ာင္းစရိတ္ ဒါေတြကလည္း ရိွပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆုိ ၃ တန္း ကေလး တစ္ေယာက္၊ သူငယ္တန္း ကေလးက တစ္ေယာက္ အခုေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လိုင္စင္မဲ့ ဆုိက္ကားသမားေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ သလဲဆုိရင္ အေႏွးယာဥ္ ႀကီးၾကပ္ေရး အဖဲြ႕ကိုလည္း အဖမ္းမခံရေအာင္ လစဥ္ေၾကးအျဖစ္ တစ္လ က်ပ္ ၂ဝဝဝ ေပးရတယ္။ စည္ပင္မသိေအာင္ တစ္ခါတစ္ရံ သူတုိ႔ က ဖမ္းေသာ္ လည္း ဒဏ္ေငြ က်ပ္တစ္ေသာင္းေလာက္သာ ႐ိုက္ၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရွာႀကံၿပီးေျဖရွင္းလို႔ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာက ခ်မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒအတုိင္း လုပ္မွာပါလို႔ စည္ပင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးထံမွ သိရိွရေတာ့ အၿပီးသိမ္းတဲ့ သေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လႈိင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ လိုင္စင္ရိွတဲ့ ဆုိက္ကားက တစ္ေထာင့္ေလးရာ တစ္ဆယ့္ေလးစီး သာရိွပါတယ္။ ဒီဆုိက္ကားေတြ ကလည္း နင္းသားေတြ ကိုယ္တုိင္ ဝယ္နင္းႏိုင္တဲ့ ဆုိက္ကားေတြ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဆုိက္ကားေထာင္စားတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြပိုင္တဲ့ ဆုိက္ကားေတြ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လိုင္စင္မဲ့ ဆုိက္ကားေတြက ေလးေထာင္ေက်ာ္ ေလာက္ ရိွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လိုင္စင္မဲ့ဆုိက္ကားေတြ ပိုင္ဆုိင္တဲ့သူေတြက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ္တိုင္နင္းၾကတဲ့ နင္းသား ကိုယ္ပိုင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆုိက္ကားေတြကို လုိင္စင္ထုတ္ေပး သင့္ပါတယ္။ ဒါမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ ဆုိက္ကားလိုင္စင္ေလးနဲ႔ နင္းရရင္ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ျပႆနာေတြလည္း လြယ္လြယ္ ကူကူနဲ ႔ပင္ ေျဖရွင္းလို႔ ရၾကမွာပါ။ ကိုသက္ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေဒသႀကီးအစိုးရအဖဲြ႕ ဦးစီးကာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေလ်ာ့နည္း ပ ေပ်ာက္ေစရန္ ၿမိဳ႕ျပေက်းလက္ေဒသ တုိ႔မွာ ေခ်းေငြမ်ား ထုတ္ေခ်းေပး ၾက ျခင္းျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရိွရာ အေတာ္အတန္ အဆင္ေျပၾကပါတယ္။ ဆုိက္ ကားသမား၊ ပဲျပဳတ္သည္၊ ကုန္စိမ္း သည္၊ သားစိမ္းငါးစိမ္းေရာင္းတဲ့ သူေတြ၊ လက္လုပ္လက္စားေတြ အားလံုး အားလံုး ပါပဲ။ သူတုိ႔ေတြ အခက္အခဲမ်ားစြာကို ဒီေခ်းေငြ ေၾကာင့္ ေျပလည္ေနၾက တာကိုလည္း ေတြ႕ ရိွရပါတယ္။ အခုလိုမ်ဳိး လက္လုပ္လက္စား လူတန္းစား ထဲမွ သူတုိ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆုိက္ကားေလးေတြကို လုိက္လံသိမ္းဆည္းေနမယ့္ အစား သက္ဆုိင္ရာဌာနဆုိင္ရာအဖဲြ႕ အစည္းမ်ားက လိုင္စင္မ်ား ထုတ္ေပး ကာ တရားဝင္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လုပ္ကုိင္စားရေအာင္ စီစဥ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဤသို႔ ျပဳလုပ္မည္ဆုိလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လည္း အခြန္ေငြ ရရိွပါတယ္။ အခုလက္ရိွ စီမံခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေလ်ာ့ နည္းပေပ်ာက္ ေရး စီမံခ်က္ ကိုလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရာေရာက္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ဆင္းရဲသူတုိ႔အား ငဲ့ညႇာသနားရာ ကူညီေထာက္ ပံ့ရာေရာက္မည္ လည္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္သူမ်ားၾကားမွ ျပည္သူ႕အသံအား ေရးသား တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ေမာင္သာျဖန္း (ထန္းတပင္)

အယ္ဒီတာ့ထံ ေပးစာ

Popular Myanmar News Journal

ဘႀကီးသက္