ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္အတြင္း၌ တုိက္စစ္ဆင္ျခင္း

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေျခစုိက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီး တစ္ေက်ာင္းကေန ပါေမာကၡဘ၀ျဖင့္ အၿငိမ္းစားယူသြားၿပီးျဖစ္သူ ဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခဏဆိုသလို စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ပါသည္။ ထုိစကားစျမည္တြင္ကား ဆရာက “တုိက္စစ္” အေၾကာင္းေျပာကာ ရယ္ပဲြဖဲြ႕ပါသည္။

“တိုက္စစ္”တဲ့။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းထဲက တုိက္စစ္။ ဤတြင္ ပညာေရးေလာကႏွင့္တုိက္စစ္ ဘာဆုိင္လို႔တုံးဟု ဆႏၵေစာသူတို႔က ေမးႏုိင္ပါသည္။ ေရလည္ေအာင္ ရွင္းျပပါရေစဦး။

စစ္ေရးေလာက၌ တုိက္စစ္၊ ထိုးစစ္၊ ခံစစ္၊ ေျပာက္က်ားစစ္ စသည္စသည္ျဖင့္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္ကို အမ်ားအသိ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္ထဲက “တုိက္စစ္”။

ထိုဆရာတုိ႔၏ ဘာသာရပ္က အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ သင္ယူကာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ပင္ ျပန္လည္ေျဖဆိုရသည့္ ဘာသာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔စာ ေမး-အေျဖလႊာမ်ား စစ္ေဆးအၿပီး အမွတ္မ်ား ထည့္သြင္းၾကစဥ္ သံသယျဖစ္ဖြယ္ ခုံနံပါတ္တစ္ခုကို သြားေတြ႕လုိက္ၾကရသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိခုံနံပါတ္ရွင္က ဘာသာရပ္တုိင္းလိုလိုတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ျမင့္ျမင့္ေတြ ရထားၿပီး တစ္ခုတည္းေသာ ဘာသာ၌ အလြန္ည့့ံဖ်င္း စုတ္ျပတ္သည့္ အမွတ္ကိုသာ ရထားသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ဤတြင္ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးအခ်ဳိ႕တို႔ သံသယျဖစ္ကာ ထုိညံ့ဖ်င္းစုတ္ျပတ္သည့္ အေျဖလႊာကို ထုတ္ၾကည့္ရာ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားၾကရသည္ဟု ဆုိပါသည္။

အေၾကာင္းမွာ အလြန္တရာ အဆင့္အတန္းျမင့္သည့္ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားျဖင့္ ဘာသာရပ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ေျဖဆိုထားေၾကာင္း ေတြ႕လုိက္ရေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုအေျဖလႊာ စစ္ေဆးသည့္ နည္းျပဆရာမကို ေခၚရပါသည္။ ဘယ္လိုစစ္ေဆးသလဲ ေမးရပါသည္။ ဆရာမကလည္း ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ပေယာဂ တစ္စုံတစ္ရာမွ မရွိပါ။

သူက ပို႔ခ်ခ်က္စာအုပ္ကို လက္ကိုင္ထားေသာ ဆရာမကေလးျဖစ္ပါသည္။ ပို႔ခ်ခ်က္ထဲက ၀ါက်ေတြ၊ စာပိုဒ္ေတြကို သူအကုန္မွတ္မိသည္။ ယခုအေျဖလႊာထဲက ၀ါက်ေတြ၊ စာပိုဒ္ေတြကို သူတစ္ခါမွမေတြ႕ဖူး။ သို႔ျဖင့္ ပို႔ခ်ခ်က္စာအုပ္ႀကီးကို ေရွ႕တြင္ခ်ကာ တုိက္ၾကည့္သည္။ မတူ။ လုံး၀မတူ။ သို႔ျဖင့္ အမွတ္ကို ေတာ္စြေလ်ာ္စြေပးကာ ခ်ထားလုိက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးတို႔ ရယ္လည္းရယ္၊ ေမာလည္းေမာ၊ ထိုဆရာမကေလးကုိလည္း သြန္သင္ဆုံးမကာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ စစ္ေဆးေပးခဲ့ၾကရေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

“ေနာက္မွသိရတာက အဲဒီစာေျဖသူက မိဘေတြအလုပ္တာ၀န္ေၾကာင့္ ျပည္ပမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့သူတဲ့ ...
အဂၤလိပ္စာအေရးအသား သိပ္ေကာင္းတာ၊ က်ဳပ္တို႔ဆရာမက ပို႔ခ်ခ်က္စာအုပ္နဲ႔တုိက္ၿပီး စစ္တာ... မတူေတာ့ မွားတယ္ထင္တာ။ အဲဒီမွာ ရယ္ရင္းေမာရင္း ဆုံးမရတာ ေနာင္တုိက္မစစ္နဲ႔ တုိက္စစ္က အႏၲရာယ္မ်ားတယ္လို႔”

ပါေမာကၡေဟာင္းႀကီး တ၀ါး၀ါးရယ္ေနသည္ကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ေနာက္က လုိက္ရယ္ေနမိပါသည္။ စာအုပ္ႀကီးထဲကနဲ႔ တူ၊ မတူကို တုိက္ၿပီးစစ္လို႔ “တိုက္စစ္”တဲ့။ ေအာ္ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္အတြင္းက တိုက္စစ္မ်ား။

(ႏွစ္)

“တုိက္စစ္” အႏၲရာယ္က ပညာေရးေလာကအတြက္ ႀကီးလြန္းလွပါသည္။ ၏သည္မလဲြ ျပန္ေျပာႏုိင္လွ်င္ လူေတာ္ မေျပာႏုိင္လွ်င္ လူညံ့အျဖစ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုယ္တုိင္က သေဘာထားေနၾကသည္ကို မျပင္ဘဲႏွင့္ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ ရွိပါသည္ဟူသည့္ ၀ါက်ကိုပင္လွ်င္ “ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ရွိသည္”ဟု ျပန္မေရးရဲေသာ ကေလးေတြကို ေနရာတုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။ ဆရာ သို႔မဟုတ္ ဆရာမက သူေရးေပးတဲ့အတုိင္း မေရးရင္ အမွတ္မေပးဘူးဟုဆိုကာ စိုးထိတ္ေနၾကပါသည္။ ေျခေလးေခ်ာင္းသတၱ၀ါ သုံးမ်ဳိးကို ဆရာ၊ ဆရာမက ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ႏြားဟု ေရးေပးထားသည္ ဆုိပါေတာ့။ ကေလးက ဆင္တုိ႔၊ ကၽြဲတို႔၊ ျမင္းတို႔၊ ဆိတ္တုိ႔ကို မေရးရဲ။ ေရးလွ်င္ အမွတ္မရမွာ (သို႔မဟုတ္) ဆူမွာ သို႔မဟုတ္ အၿငိဳျငင္ခံရမွာကို စိုးထိတ္ေနရသည့္ အေနအထားျဖစ္ပါသည္။

၀ါက်ကေလးမ်ား စကားလုံးကေလးမ်ားကိုပင္လွ်င္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ခ်မေရးရဲမွေတာ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြကို ခ်ျပရဲ၊ တင္ျပရဲဖို႔ ဆိုသည္မွာ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာပါ။

(သုံး)

ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ၌ ပညာသင္ၾကားကာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဟိုတယ္ေတြ လာဖြင့္ေနသူ သြက္လက္ထက္ျမက္ေသာ ရွမ္းသမီးပ်ဳိကေလးတစ္ဦးႏွင့္ အင္းေလးကန္ေဘးက သူတုိ႔ဟိုတယ္ထဲမွာပင္ စကား၀ုိင္းဖဲြ႕ဖူးပါသည္။ မုိးေလ၀သဆရာႀကီး ေဒါက္တာဦးထြန္းလြင္တို႔၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳတို႔၊ မႏုႏုရည္(အင္း၀)တို႔လည္း ထုိမိန္းကေလးကို ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။

သူက ဆိုၾကပါစို႔တဲ့။ ျပင္သစ္စာေရးဆရာႀကီး ဗစ္တာဟူးဂိုး (Victor Hugo)ကို သင္သတဲ့။ ဆရာ၊ ဆရာမက ဗစ္တာဟူးဂိုး (Victor Hugo) ေျပာတာကို ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ လက္ခံ၊ လက္မခံ ေမးသတဲ့။ လက္ခံရင္ ႀကိဳက္ရင္ လက္ခံေၾကာင္း ႀကိဳက္ေၾကာင္း ေရး၊ လက္မခံဘူး မႀကိဳက္ဘူး ဆုိရင္လည္း လက္မခံေၾကာင္း မႀကိဳက္ေၾကာင္း ေရးတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မွတ္စုမ်ားကိုပင္ ႐ုိက္ႏိွပ္ထုတ္ေ၀ကာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားဆီသို႔ ေရာင္းခ်ေ၀ငွ ထားလုိက္ပါေသးသည္။ အဲသည့္ စာအုပ္ထဲကအတုိင္း ေျဖဆိုၾကေပေတာ့။

ငါေရးခ်ေပးထားတဲ့ ၀ါက်အတုိင္းပဲေရး။ မကြန္႔နဲ႔။ ငါေတြးျပေပးထားတဲ့အတုိင္းပဲေတြး။ မတြန္႔နဲ႔။ ငါတြက္ျပေပးထားတဲ့အတုိင္းပဲတြက္။ မညြန္႔နဲ႔။ ငါခံစားျပထားတဲ့အတုိင္းပဲခံစား။ မလြန္႔နဲ႔။

ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က အာဏာ၏အရိပ္ဟု ထင္ပါသည္။ စာသင္ခန္းထဲသို႔ အာဏာ၏အရိပ္မ်ား လႊမ္းမိုးလာျခင္းျဖင့္ ပညာေရးေလာကသည္လည္း အျခားေသာ ေလာကမ်ားႏွင့္အတူ ဆြံအႀကဳံလွီ ညႇိဳးႏြမ္းေျခာက္ေသြ႕သြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အလြတ္က်က္ထားသည္ကို တစ္သေ၀မတိမ္း ျပန္ရြက္ျပ ျပန္ေရးျပသည္ကို Factual Recall ဟု ေခၚဆုိရာ ထိုဖက္က်ဴရယ္ရီေကာလ္သည္ Reasoning Power ေခၚ ဆင္ျခင္ျခင္း၏ရန္သူ၊ Critical Thinking ေခၚ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ျခင္း၏ရန္သူ၊ Decision Making ေခၚ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျခင္း၏ရန္သူ၊ Problem Solring ေခၚ ျပႆနာေျဖရွင္းျခင္း၏ရန္သူပင္ ျဖစ္ပါသည္။

စာအုပ္ထဲကအတိုင္း ျပန္ခ်ေရးႏုိင္၊ မေရးႏုိင္ စစ္ေဆးေသာ “တုိက္စစ္”သည္ Factual Recall ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခုအာဏာ၏အရိပ္ကို ဖယ္ကာ ဒီမုိကေရစီေရးသို႔ ေရွး႐ႈေနေသာကာလ၌ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္မ်ားအတြင္းတြင္ “တိုက္စစ္” ရွိေနေသးသည္ဆိုလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ကိုယ္တုိင္က အာဏာအရိပ္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ငါေရးတဲ့ ငါေတြးတဲ့၊ ငါတြက္တဲ့၊ ငါခ်က္တဲ့အတုိင္း ေရး၊ မေရး၊ ေတြး၊ မေတြး၊ တြက္၊ မတြက္၊ ခ်က္၊ မခ်က္ တုိက္စစ္ၾကည့္ေသာ ဓေလ့။
7 day new facebok 
ဘႀကီးသက္